Η Βαλεντίνα Σεστακόβα ήταν 55 χρόνων. Ολη τη ζωή της δούλευε στα ορυχεία «Γιενισέισκαγια» (περιοχή Τσερνογκόρσκ, Ομόσπονδη Δημοκρατία της Χακασίγια, Ρωσία) και το τελευταίο διάστημα ήταν επικεφαλής στο τμήμα εμπλουτισμού του άνθρακα.
Επί πολλούς μήνες, αυτή και οι συνάδελφοί της είχαν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης από τη μη καταβολή των μισθών. Ξεκίνησαν απεργία και ορισμένοι από αυτούς αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το έσχατο μέσο: Tην απεργία πείνας. Ετσι, 170 ανθρακωρύχοι, μεταξύ αυτών 40 γυναίκες, ανάμεσά τους και η Βαλεντίνα, ξεκίνησαν στις 17 Μάη την απεργία πείνας, η οποία έληξε στις 29 Μάη. Στο διάστημα αυτό, δεκάδες εργάτες νοσηλεύτηκαν, ενώ 60 από αυτούς, με τη λήξη της απεργίας, βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση σύμφωνα με νοσοκομειακές πηγές.
Νοσηλεύτηκε και η Βαλεντίνα με σοβαρά προβλήματα στην αρτηριακή της πίεση. Κάθε φορά όμως που έβγαινε από το νοσοκομείο, επέστρεφε στους συναδέλφους της και συνέχιζε να απεργεί, αρνούμενη να φάει και να πιει. Λίγες μέρες μετά τη λήξη της απεργίας, η Βαλεντίνα έχασε τη ζωή της από συγκοπή. Παρά τις επίσημες «διαβεβαιώσεις» του επικεφαλής των τοπικών υγειονομικών υπηρεσιών ότι ο θάνατός της «δεν έχει σχέση με τις συνέπειες από την απεργία πείνας», οι γιατροί του νοσοκομείου ήταν κατηγορηματικοί για το αντίθετο.
Αλλωστε, τον Απρίλη, στην ίδια περιοχή, αλλά σε άλλο ορυχείο, μετά από άλλη απεργία πείνας, έχασε τη ζωή του ο 54χρονος Ανατόλι Σίτκιν. Τη μέρα ο Ανατόλι συμμετείχε στην απεργία και το βράδυ πήγαινε σπίτι του για να περιθάλπει την παράλυτη μητέρα του. Οι γιατροί διέγνωσαν ότι ο θάνατός του προήλθε από έμφραγμα του μυοκαρδίου, το οποίο με τη σειρά του προήλθε από «ισχυρή νευρική πίεση». Σε κείνη την απεργία πείνας συμμετείχαν 59 ανθρακωρύχοι, μεταξύ αυτών 8 γυναίκες.
Φυσικά, οι ιατρικές διαγνώσεις ποτέ δε θα αποδεχτούν το γεγονός ότι, ουσιαστικά, η Βαλεντίνα και ο Ανατόλι δολοφονήθηκαν. «Δολοφονούνταν» κάθε μέρα που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, αφού ακόμη και αυτός ο γελοίος μισθός τους αργούσε. «Δολοφονούνταν» από τη στιγμή που ο γενικός διευθυντής των ορυχείων υπέγραψε την απόλυση των 269 από τους 389 ανθρακωρύχους του «Γιενισέισκαγια», αρχής γενομένης από τις 24 του ερχόμενου Αυγούστου. «Δολοφονούνταν» από τη στιγμή που ο ίδιος διευθυντής, τους «πρότεινε» να ...«αυτο-απολυθούν» πριν ακόμη την επίσημη απόλυσή τους, αφού τα ορυχεία βρίσκονται σε διαδικασία ξεπουλήματος. «Δολοφονούνταν» επί χρόνια, ήδη από τις αρχές της 10ετίας του '90 (από τότε, δηλαδή, που ξεκίνησε η καπιταλιστικοποίηση της Ρωσίας), βλέποντας τα ορυχεία στα οποία δούλευαν μια ζωή να μαραζώνουν. «Ασχημη κατάσταση από τεχνικής πλευράς», ονόμασε αυτόν το μαρασμό ένας τοπικός βουλευτής.
Για τη γενιά, όμως, της Βαλεντίνας και του Ανατόλι, η εργασιακή κολεκτίβα ήταν κάτι σαν οικογένεια. Το εργοστάσιο, το ορυχείο, τα μηχανήματα, ήταν τα «παιδιά» τους. Η Βαλεντίνα επέστρεφε δίπλα στους «αδελφούς» και στις «αδελφές» της μετά το νοσοκομείο και όχι απλά στους συναδέλφους της. Ο Ανατόλι, μετά την παράλυτη μάνα του, επέστρεφε στην άλλη του «οικογένεια». Το σίγουρο είναι πως η θυσία τους δεν πρόκειται να πάει χαμένη...
Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ
Feeds
Δυσαρέσκεια... 
