Οποιος πρόλαβε κι ήπιε ένα ποτήρι από το επινίκιο κρασί το βράδυ της Κυριακής καλώς. Τώρα τα κεφάλια μέσα. Τα εξάστηλα ήδη πυροβολούν ευθέως. Τώρα, πανίσχυροι πια θα κυβερνήσουμε, λένε οι μεν. Που σημαίνει σαρωτικά θα περάσει ο νέος τρομονόμος, εν λευκώ πάει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να αποφασίσει για το Ευρωσύνταγμα, έχει ήδη εγκρίνει και προωθεί την ατζέντα για τα εργασιακά.

«Αντέξαμε», πανηγυρίζουν οι άλλοι, κι εννοούν ότι έχουν εξουσιοδότηση να συνεχίσουν να υπερασπίζουν ό,τι κι όταν κυβερνούσαν. Τέτοιου τύπου θα είναι η αντιπολίτευσή τους. Και για να μην υπάρχουν αυταπάτες ο Γ. Α. Παπανδρέου σε κάθε δήλωσή του τραβάει κι ένα αντικομμουνιστικό φιλιππικό.

Εντάξει, το πήραμε έγκαιρα το μήνυμα. Από την «Εποχή» της Κυριακής, όπου προαναγγέλλονταν το πόσο αρνητικό θα είναι για την καθ' ημάς ευρωνατοϊκή αριστερά η ενίσχυση του ΚΚΕ. Εντάξει, την πιάσαμε τη θλίψη γιατί δεν περπατάει η «αντισταλινική ενότητα». «Εμπρός για δύο ευρωβουλευτές, ένας ίσον κανένας» διαλαλούσε η «Αυγή» και ψάχναμε να βρούμε τι θέλει να πει ο ποιητής, ώσπου ο πρόεδρος ανακοίνωσε χτες ότι δε θα είναι πια πρόεδρος. Και πώς να είναι ο άνθρωπος, όταν ο ρόλος του επικεφαλής στον αντικομμουνιστικό πόλο ανατέθηκε πλέον ευθέως στον ίδιο τον Γ. Α. Παπανδρέου;

Εχει και η υποκρισία το όριό της; Μπα! Τρανό παράδειγμα αυτοί που χρόνια τώρα υμνούν τις ΗΠΑ ως χώρα της ελεύθερης έκφρασης, Ποια; Τη χώρα όπου το 20% όσων έχουν δικαίωμα ψήφου επιλέγουν, παριστάνοντας την πλειοψηφία, πλανητάρχη με ανοιχτή εντολή για βομβαρδισμούς όπου Γης. Ε, αυτοί, λοιπόν, κλαίνε δήθεν με τα χτεσινά τους άρθρα γιατί οι Ευρωπαίοι γυρίζουν την πλάτη στην Ευρώπη «τους» και αφήνουν ανεξέλεγκτη, λένε, τη γραφειοκρατία. Αυτοί οι ίδιοι που τόσο καιρό λένε στον κόσμο να πάει για μπάνιο. Είναι αυτοί οι ίδιοι που έχουν χαρακτηρίσει ξανά και ξανά επαναστατική γυμναστική τις πορείες στην αμερικάνικη πρεσβεία. Τώρα, τους έχει πιάσει ο πόνος για τη... δημοκρατία.