Μέσα σε διάστημα εκατό χρόνων, τον 17ο αιώνα και τις αρχές του 18ου, ένα κύμα από μετανάστες ξεκινούσε από την Ευρώπη και αφού περνούσαν τον ωκεανό έφταναν στην Αμερική. Δύο αποικίες, η Βιρτζίνια και η Μασαχουσέτη, ιδρύθηκαν από αγγλικές καπιταλιστικές εταιρίες. Οι αποικίες, Νιου Χαμσάιρ, Μέιν, Μέριλαντ, ανήκαν αρχικά σε καπιταλιστές, μέλη της Αγγλικής Αριστοκρατίας. Με τα υπερκέρδη τους εγκατέστησαν, υποτακτικούς, δούλους, κυρίως απ' τη Σιέρα Λεόνε και το Μάλι (Αφρική). Η αγορά των δούλων γίνονταν με τον τόνο!!!

Οι πάμφτωχοι μετανάστες της Ευρώπης, ταξίδευαν προς τη Βόρεια Αμερική. Μέσα σε μικρά, απελπιστικά υπερφορτωμένα πλοιάρια - κατά τη διάρκεια του ταξιδιού που κρατούσε από δώδεκα βδομάδες μέχρι δεκαεφτά, κάτω από άθλιες συνθήκες, πέθαιναν κατά εκατοντάδες... Στις τρικυμίες, τους περίμεναν οι καρχαρίες της θάλασσας, πριν τους παραλάβουν οι καπιταλιστικοί καρχαρίες... Στα στρατόπεδα προσφύγων μόλις έφταναν, τους περίμενε η διαλογή, για το ποιος είναι «ικανός» να δουλέψει... Οι αδύνατοι, έφθηναν τα αδύνατα κορμιά τους, από τις αρρώστιες... Εκεί, όπου οι κουάκεροι με τη «φιλανθρωπία τους», τις προσεχτικές οικονομικές μελέτες τους - το εμπορικό - «επαγγελματικό τους δαιμόνιο», έφερναν μετανάστες από τις Σκοτία - Ιρλανδία, για ένα πιάτο φαγητό κατά τη μεταφορά τους, με το «περίφημο» πλοίο «Μέιφλάουερ» (Λουλούδι του Μάη), πέθαιναν κατά χιλιάδες, στο Πλίμουθ. Οι εκμεταλλευτές τους, ήταν οι ηγέτες του πουριτανικού δόγματος. Οταν κάποιοι τολμηροί ζητούσαν στοιχειώδη δικαιώματα: ύπνο, περισσότερο φαγητό, ελάχιστη ξεκούραση την Κυριακή, δέχονταν βουρδουλιές. Στο λιμάνι του Πλίμουθ, με τους φοβερούς χειμώνες, άφηναν τα κόκαλά τους - όσοι ζητούσαν ελευθερία...

Ενας χρονογράφος εκείνης της περιόδου έγραψε για το τοπίο: «Ο αγέρας μύριζε στους απέραντους κήπους, τους φρεσκοανθισμένους. Μια απέραντη έκταση, η Αμερική με παρθένα δάση. Η αφθονία, η ποικιλία των δέντρων, η γη μας μπορεί να θρέψει όλον τον κόσμο. Ενας αληθινός θησαυρός». Αυτήν την αφθονία που βρισκόταν σε τόση αντίθεση με τη φτώχεια - γέμιζε με πόνο τις καρδιές των κατατρεγμένων μεταναστών. Δημιούργησε το πρόβλημα της δουλιάς, την «Καλύβα του μπάρμπα Θωμά». Σε εκατομμύρια ανθρώπους φαινόταν αδιανόητο στο Αγγλικό - Αμερικανικό κατεστημένο, να έχουν πρόσβαση (τροφή)! Στα πλούσια λιβάδια τους, άνθιζε η εκμετάλλευση, δουλεία... Εκεί καθώς περνούσαν τα χρόνια, η αντίθεση των συμφερόντων μεταξύ Βορά - Νότου, γίνονταν ολοένα και πιο προφανής. Οι Νότιοι έβλεπαν με αγανάκτηση τους βόρειους καπιταλιστές να θησαυρίζουν, απ' το εμπόριο του βαμβακιού... Τη δικαιολογούσαν οι Νότιοι καπιταλιστές! Μαζί με τον κλήρο, «ευλογούσαν» το «θεσμό της δουλείας». Τόνιζαν πως οι σχέσεις μεταξύ κεφαλαίου - εργασίας, ήταν πιο «ανθρωπιστικές», με το σύστημα της δουλείας - παρά με το σύστημα, «μεροκάματο του τρόμου». Και οι δύο εκμεταλλευτές, φρόντιζαν για το «καλό των Νέγρων»... όπως γίνεται τώρα για τους εξαθλιωμένους μετανάστες στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης...