Οταν σπάει η μοιρολατρία... | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Οταν σπάει η μοιρολατρία...

Στην Κέρκυρα, το νησί των ξενοδοχοϋπαλλήλων και των ελαιοκαλλιεργητών, οι «κολασμένοι» των πολυτελών ξενοδοχείων, κόντρα στην τρομοκρατία των αφεντικών, βρήκαν τη δύναμη μαζί με το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης, τη συσπείρωση του ΠΑΜΕ, να διεκδικήσουν. Για τα δικά τους προβλήματα, τις δικές τους ανάγκες.

Το ξέσπασμα των ξενοδοχοϋπαλλήλων, που κορυφώθηκε με τη μαζική συμμετοχή τους στην απεργία της 19ης του Σεπτέμβρη και στην πορεία τους από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο που κράτησε 6 ώρες, δεν ήταν τυχαίο ούτε προκλήθηκε από έναν ενθουσιασμό της στιγμής. Είναι αποτέλεσμα της επίμονης δουλιάς του ΠΑΜΕ στους χώρους των ξενοδοχείων, που έχει ξεκινήσει εδώ και μερικά χρόνια. Η σταθερή επαφή και σχέση με τους ξενοδοχοϋπαλλήλους, η ζύμωση και η διαφώτιση για την ανάγκη διεκδικητικών αγώνων ως το δρόμο βελτίωσης της θέσης τους και της ικανοποίησης των αιτημάτων τους, έχουν τη δική τους συμβολή στις διεργασίες στη συνείδηση αυτού του κομματιού των εργατών. Η ταξική δράση του ΠΑΜΕ, σε αντιδιαστολή με τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες, καλλιέργησε το έδαφος για να δημιουργηθούν δεσμοί αυξανόμενης εμπιστοσύνης των ξενοδοχοϋπαλλήλων στις δυνατότητές τους και στο ΠΑΜΕ.

Η εμπειρία από την πολύχρονη δράση και οι νέες ανάγκες που δημιουργούνται γέννησαν νέες μορφές στη δράση του ΠΑΜΕ, που στις συγκεκριμένες αντικειμενικές συνθήκες πυροδότησαν το ταξικό κίνημα. Η μαζική παρουσία στους χώρους δουλιάς, η έκφραση αλληλεγγύης στους εργαζόμενους των ξενοδοχείων όπου υπάρχει όξυνση των προβλημάτων συνδυάστηκαν με την προσπάθεια αγωνιστικής αφύπνισης. Αποτέλεσμα ήταν να γίνει σημαντικό βήμα στο σπάσιμο της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας. Και τη θέση τους να πάρουν η πίστη στη συλλογικότητα και στην οργάνωση, στην προοπτική του αγώνα. Και «είναι διπλή η τρομοκρατία, της εργοδοσίας και της ανέχειας», όπως μας είπε παραστατικά ένας εργαζόμενος. Το «ρισκάρισαν» λοιπόν: `Η θα αγωνιστούν με την ελπίδα πως θα αποσπάσουν κατακτήσεις ή, για άλλη μία μέρα, θα δουλέψουν χωρίς να πληρωθεί ο κόπος τους.

Ετρεμε το φυλλοκάρδι τους. Κι όμως, πολλές γυναίκες εργαζόμενες με τα μάτια δακρυσμένα, η μία κολλημένη πάνω στην άλλη, το πάλεψαν και δεν μπήκαν μέσα για δουλιά. Νέοι και παλιοί σερβιτόροι, κράτησαν κι αυτοί. Ολοι μαζί «έσφιξαν τα δόντια» και κατέβηκαν στην απεργία. Τα δάκρυα καθώς περνούσε η ώρα έγιναν φωνή, έγιναν χαμόγελα, χειροκροτήματα και τραγούδι στα χείλη. Εγιναν όμως και οργή και ξύπνησε η μνήμη. Οι παλιοί θυμήθηκαν τις ευθύνες που αναλογούν σε αυτούς που διέλυσαν το κίνημα και πουλήθηκαν. Κανένας δεν έχει ξεχάσει τίποτα.

Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Εξω από τα «κάγκελα» των ξενοδοχείων, στο δρόμο του αγώνα, που δείχνει το ΠΑΜΕ με το προωθημένο πλαίσιο, το οποίο καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, έχουν ελπίδα να νικήσουν.

Και μπορούν να πάνε την Ιστορία λίγο παραπέρα. Να πολιτικοποιήσουν τον αγώνα τους με τη συμμετοχή τους στο πανελλαδικό-παλλαϊκό συλλαλητήριο διαμαρτυρίας του ΚΚΕ στις 9 του Οκτώβρη. Ολοι μαζί, από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ και τα άλλα μέτωπα πάλης, με όλα τους τα αιτήματα. Γιατί η αιτία των προβλημάτων τους είναι πολιτική και πολιτική απάντηση θέλει, με το ΚΚΕ μαζί.

Μαρία ΠΕΡΓΑΝΤΗ