Τον καλύτερο συντονισμό στην επίθεση κατά της εργατικής τάξης στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφάσισαν οι «είκοσι πέντε» στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών στις 4 και 5 Νοέμβρη. Κεντρική θέση στην απόφασή τους κατέχει η «στρατηγική της Λισαβόνας», την οποία χάραξαν πριν από τέσσερα χρόνια, συνοψίζοντας όλες τις αντεργατικές πολιτικές κάτω από τη στέγη της «ανταγωνιστικότητας».

Απαραίτητο συμπλήρωμα μιας τέτοιας πολιτικής, που οδηγεί μοιραία σε κοινωνικές συγκρούσεις, είναι η ένταση της πολιτικής παρακολούθησης και καταστολής με την ενίσχυση και τη συνεργασία των μηχανισμών που έχουν στηθεί στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως η «ευρωαστυνομία» και το «Eurojustice». Ετσι, η πολιτική που χαράχτηκε στο Τάμπερε, το 1999, ενισχύεται τώρα με νέα μέτρα και υπό τον τίτλο «Πρόγραμμα της Χάγης» κωδικοποιείται, για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού».

Η απόφαση της Συνόδου για επιτάχυνση στην εφαρμογή της «στρατηγικής της Λισαβόνας» και καλύτερο συντονισμό μεταξύ των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ΕΕ, αντανακλά τις αγωνίες και τις επιδιώξεις των ευρωπαϊκών μονοπωλίων να κατοχυρώσουν τις θέσεις τους, κατ' αρχήν στο εσωτερικό των χωρών - μελών της Ενωσης, αλλά και στις διεθνείς αγορές όπου ο ανταγωνισμός με τις αμερικανικές πολυεθνικές παίρνει μεγάλες διαστάσεις.

Πίσω από τις περίπλοκες διατυπώσεις και τις σκόπιμες αοριστολογίες, στην απόφαση της Συνόδου κρύβεται το σύνθημα μιας επέλασης κατά των εργαζομένων σε όλα τα μέτωπα. Κάθε μέτρο που οδηγεί στη μείωση του «κόστους εργασίας», στην ένταση της εκμετάλλευσης, στη σχετική, αλλά και την απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης, νομιμοποιείται και καθαγιάζεται από τους «είκοσι πέντε» στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», με δύο λόγια της διεύρυνσης των περιθωρίων κέρδους για το μεγάλο κεφάλαιο.

Αυξήσεις που οδηγούν σε διαρκή μείωση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, πάγωμα μισθών υπό την απειλή απολύσεων και εξαγωγή θέσεων εργασίας, κατάργηση θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων υπό τον εκβιασμό του κλεισίματος βιομηχανικών μονάδων και μεταφοράς τους σε άλλες χώρες με φθηνότερα εργατικά χέρια, περικοπή και κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, είναι στοιχεία αυτής της «στρατηγικής της Λισαβόνας».

Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής επιβεβαιώνει μια σταθερή πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς την αντιδραστικότερη κατεύθυνση με την ενίσχυση όλων των αντιδραστικών χαρακτηριστικών της. Η Ευρωπαϊκή Ενωση των μονοπωλίων, των τραπεζιτών, της καταστολής, της στρατιωτικοποίησης και του πολέμου δεν κρύβει ούτε τους στόχους, ούτε τις προθέσεις της. Οι εργαζόμενοι οφείλουν να αντιτάξουν τη δική τους στρατηγική, της κινητοποίησης για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, την απόκρουση των επιλογών του Διευθυντηρίου της ΕΕ, τη ρήξη με την πολιτική και την ουσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.