Τα παραπάνω τόνισε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, από το βήμα της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε για τα αποτελέσματα της πρόσφατης Εαρινής Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, και προειδοποίησε για νέα σφοδρότερη έφοδο που επέρχεται στα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης.

Οσα προβάλλονται σαν θετικά, τόνισε η Αλ. Παπαρήγα, όπως η χαλάρωση ορισμένων όρων του Συμφώνου Σταθερότητας, δεν αφορούν στη χαλάρωση της αντιλαϊκής πολιτικής αλλά συνιστούν επιλογή ενός άλλου δρόμου για πιστή εφαρμογή του σε βάρος πάντα των λαών και υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε πως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν άλλο. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής. Χρειάζεται, υπογράμμισε, ανασύνταξη του κινήματος για σύγκρουση με το ευρωενωσιακό οικοδόμημα.

Αιτιολογώντας το σύνθημα με το οποίο το ΚΚΕ συνδέει την Εαρινή Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που είναι «Νέα αντιλαϊκή έφοδος», η ομιλήτρια υπογράμμισε: «Δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα αυτό μοιρολατρικά και μεμψίμοιρα. Για μας μπορεί να είναι τελειωμένη υπόθεση η Ευρωπαϊκή Ενωση ως προς τον χαρακτήρα και τους στόχους της, αλλά δεν είναι τελειωμένη υπόθεση η παρέμβαση των λαών, οι δυνατότητές τους και μέσα σ' αυτές τις συνθήκες να αποτρέπουν τα χειρότερα, να κατακτούν κάτι, λιγότερα ή περισσότερα, ανάλογα με την πρόοδο του κινήματος και το συσχετισμό δύναμης.

Και, βεβαίως, δεν είναι τελειωμένη υπόθεση για μας η ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Είμαστε εναντίον - σας το θυμίζω - της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, αλλά όχι κατά γενικά της συνεργασίας στην Ευρώπη, αρκεί αυτή να στηρίζεται στις αρχές του αμοιβαίου οφέλους. Και οπωσδήποτε για μας η ανώτερη και ουσιαστικότερη μορφή συνεργασίας θα έρθει όταν εκπληρωθεί αυτό που συμφέρει τους λαούς, η Ευρώπη του σοσιαλισμού».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε: «Οσον αφορά στην Εαρινή Σύνοδο: Προβλήθηκε πάρα πολύ ότι στα πλαίσια αυτής αναθεωρήθηκε, έγινε πιο ελαστικό το Σύμφωνο Σταθερότητας. Δε συμφωνούμε σ' αυτή την εκτίμηση, διότι κατ' αρχήν δε μεταβάλλονται οι αντιλαϊκοί στόχοι του Συμφώνου Σταθερότητας, οι ταξικοί αντιλαϊκοί στόχοι. Ακόμα και οι ονομαστικές αναφορές, τα ονομαστικά μεγέθη που αναφέρονται δεν αλλάζουν. Παραμένει, δηλαδή, ότι το δημόσιο έλλειμμα δεν πρέπει να είναι πάνω από 3% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, όπως και πάνω από 60% το δημόσιο χρέος.

Τι αποφασίστηκε εκεί; Οτι κάποιες χώρες - και βεβαίως αυτές είναι οι ηγετικές, οι πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, άλλωστε ήταν και απαίτηση των Γαλλογερμανών η αναθεώρηση - όταν χτυπάνε κόκκινο στους δείκτες, τότε θα πηγαίνουν στην Κομισιόν και θα αναφέρουν τους λόγους για τους οποίους δεν έπιασαν τους στόχους.

Τότε, βεβαίως, θα υπάρχει δικαιολόγηση γι' αυτές τις χώρες. Θα βρίσκουν υπαρκτές ή μη υπαρκτές αιτιολογήσεις και θα συγχωρούνται αυτές οι χώρες. Και δεν είναι τυχαίο ότι επιλέχθηκαν αυτοί οι δύο δείκτες, το 3% και το 60%, γιατί εκεί κοντά είναι η Γαλλία και η Γερμανία. Η Ελλάδα όμως που έχει πάνω από 100% του χρέους επί του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, δεν εντάσσεται σ' αυτές τις δικαιολογίες.

Εγινε, λοιπόν, μια ελαστικοποίηση σε ό,τι αφορά στους στόχους, θα λέγαμε, του κεφαλαίου, με ποια έννοια: Δε γίνεται ελαστικοποίηση, δε λένε, π.χ., εφαρμόστε όπως εσείς νομίζετε την κρατική επιχορήγηση στα Ταμεία συνταξιοδότησης. Δεν ελαστικοποιούνται οι αυστηροί όροι για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, αλλά λένε το εξής: Οι χώρες που εφαρμόζετε τους αντιλαϊκούς στόχους που αναφέρονται στην κρατική στήριξη των κοινωνικών υπηρεσιών, των κοινωνικών προγραμμάτων ή των συστημάτων συνταξιοδότησης, αν εσείς παίρνετε αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα αλλά δεν καταφέρνετε ορισμένους δείκτες να τους φτιάξετε, το γεγονός ότι παίρνετε αντιλαϊκά μέτρα είναι ένα το κρατούμενο, θα μπορούμε να είμαστε ελαστικοί.

Αν, π.χ., εσείς θέλετε να αδειάσετε τα κρατικά ταμεία προκειμένου να στηρίξετε τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις ή να γίνουν δημόσιες επενδύσεις που στηρίζουν τα κέρδη, τότε πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν πιάσετε τους δείκτες δεν έχει σημασία, διότι αυτά τα δώσατε για να ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα.

Επομένως δεν έχουμε ελαστικοποίηση στους στόχους που αφορούν στην αντιλαϊκή πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους. Εχουμε ελαστικοποίηση για εκείνες τις χώρες οι οποίες καταφέρνουν να δίνουν μεγαλύτερη ώθηση στο μεγάλο κεφάλαιο».

«Εδώ αποδεικνύεται - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - και ένας άλλος μύθος που εμείς ως ΚΚΕ τον είχαμε αποκαλύψει πολύ έγκαιρα: Οταν μπήκε και η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ, όταν προωθήθηκε το ευρώ, εμείς τότε λέγαμε ότι το ευρώ δεν πρόκειται να δημιουργήσει μία ενιαία ευρωενωσιακή αγορά όπου όλα τα επίπεδα θα συγκλίνουν. Οχι ότι η σύγκλιση από μόνη της είναι θετικός στόχος, αλλά έστω ας χρησιμοποιήσουμε αυτό το επιχείρημα.

Τότε εμείς λέγαμε ότι ενιαίο νόμισμα, ευρώ, σημαίνει τεχνητή συγκόλληση οικονομιών, οι οποίες έχουν διαφορετικό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, τεχνητή συγκόλληση οικονομιών που βρίσκονται σε διαφορετική θέση ανάλογα με τον κύκλο της κρίσης, ανάλογα με τον κύκλο της ύφεσης. Η συγκόλληση είναι τεχνητή. Δεν καταργείται ούτε η ανισότητα ούτε η ανισομετρία επιπέδων. Διότι ο στόχος της σύγκλισης προβλήθηκε για να καλλιεργηθεί η προσδοκία στους λαούς, ότι οι λαοί που είχανε κατοχυρώσει κάποια δικαιώματα σε κατώτερο επίπεδο, θα πλησίαζαν τους λαούς που είχαν κατοχυρώσει παλαιότερα επίπεδα κοινωνικών δικαιωμάτων πιο υψηλά ή σχετικά πιο υψηλά.

Επομένως, η χαλάρωση, ας το πούμε έτσι, του Συμφώνου Σταθερότητας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιλογή ενός άλλου δρόμου για την πιστή εφαρμογή του σε βάρος του λαού. Και εδώ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ακριβώς λίγο πριν την Εαρινή Σύνοδο, επειδή ήξερε περίπου, όπως όλοι ξέραμε τι θα συζητηθεί και τι θα αποφασιστεί και μετά, κάνει μια φραστική τροποποίηση στην πολιτική που έχει διακηρύξει.

Ενώ έλεγε παλαιότερα, προηγούμενα, ότι με την απογραφή της οικονομίας, με τη διεύρυνση, την αύξηση των ελλειμμάτων και των χρεών κτλ. πρέπει να παρθούν σκληρά μέτρα και έλεγε τότε "εμείς αυτά τα μέτρα δε θα τα πάρουμε σε βάρος των εργαζομένων, θα δούμε από πού θα εξοικονομήσουμε πόρους", τώρα τροποποιεί φραστικά την τοποθέτησή της και λέει "θα κοιτάξουμε να μετακυλήσουμε στους εργαζόμενους όσο γίνεται λιγότερες θυσίες".

Αυτή η φραστική τοποθέτηση, που γίνεται με έναν κομψό τρόπο - οι πολιτικές εκφράσεις πάντα και μάλιστα των κυβερνήσεων είναι κομψές - δείχνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα έφοδο, ευρωενωσιακή και ελληνική μαζί.

Εντός των ημερών, αν δεν κάνω λάθος αύριο (σ.σ. σήμερα), θα αναγγείλει η κυβέρνηση ορισμένα μέτρα. Αυτά που σταχυολογούμε είναι μέτρα, τα οποία θα είναι δυσβάστακτα για τις πλάτες των εργαζομένων. Παραδείγματος χάριν, ήδη σκέπτονται να αυξήσουν το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας. Δεν έχει δημοσιοποιηθεί σε ποιους ακριβώς συντελεστές και σε ποιες κατηγορίες. Το 8% να γίνει 9% έως 10%, το 18% να γίνει 19%, δηλαδή τα προϊόντα που επιβαρύνονται ή οι υπηρεσίες με 18% θα πάνε 19% και βάλε.

Αυξήσεις στα τσιγάρα, στα ποτά και σε τρόφιμα. Εχουμε την αύξηση του φόρου στις αντικειμενικές αξίες ακινήτων και έχουμε, επίσης, γι' αυτό γίνεται η συζήτηση, εξομοίωση της φορολογίας σε όλα τα είδη του πετρελαίου. Δηλαδή, το πετρέλαιο θέρμανσης με το ναυτιλιακό κλπ., κλπ., ή με άλλα είδη καυσίμων τα οποία είναι σε πιο υψηλές τιμές και πολύ φοβόμαστε ότι θα έχουμε αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης ακριβώς επειδή θα χρησιμοποιηθεί και το επιχείρημα των διεθνών αυξήσεων.

Ομως, τα στοιχεία που όλοι ξέρουμε λένε ότι το 60% των φορολογικών εσόδων του κράτους προέρχονται από το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ποιο θα είναι το υποζύγιο, πέρα από τις αρνητικές συνέπειες από αποκρατικοποιήσεις κλπ., κλπ.».

Αμέσως μετά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε: «Και το κυριότερο, η τάση και της Εαρινής Συνόδου της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Αναθεωρημένου Συμφώνου Σταθερότητας συνοδεύεται από συγκεκριμένες τοποθετήσεις, ότι για να μειωθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα πρέπει να γίνουν συγκεκριμένα πράγματα:

Πρώτον, να μειωθούν οι κρατικές ενισχύσεις. Είπα και προηγούμενα, βεβαίως δεν μπορεί να μειωθούν οι τόκοι και τα τοκοχρεολύσια από τα χρέη. Τι θα μειωθούν; Εκεί λέει συγκεκριμένα η Εαρινή Σύνοδος: Οι ενισχύσεις στα συνταξιοδοτικά συστήματα ασφάλισης.

Κοιτάξτε, δεν είναι μόνο το ζήτημα της συνταξιοδότησης. Διότι για να γίνουν ακόμα χειρότερα τα συστήματα συνταξιοδότησης, πρέπει προηγουμένως να γίνει ακόμα πιο πλατιά εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που έχουν σχέση με τη μερική και προσωρινή απασχόληση. Και μάλιστα αυτό λέγεται πάρα πολύ καθαρά, ότι το "εργατικό κόστος" και στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Ευρώπης παραμένει υψηλό. Εμείς βάζουμε εισαγωγικά και στον όρο "εργατικό κόστος", γιατί οι εργαζόμενοι προσφέρουν, οι εργαζόμενοι παράγουν, παράγουν κέρδη οι εργαζόμενοι, δεν παράγουν κόστος.

Αλλά εν πάση περιπτώσει και στο "εργατικό κόστος" βάζουμε εισαγωγικά, αλλά βάζουμε εισαγωγικά και στην αντίληψη που λέει ότι είναι ανεβασμένο. Βεβαίως, κατεβαίνει πιο κάτω το "εργατικό κόστος", για να ανέβει η κερδοφορία. Αλλά αυτό πια έχει ξεπεράσει κάθε σημείο ανοχής.

Πραγματικά στην Ελλάδα δεν έχουν αναπτυχθεί, όσο θα ήθελαν, οι χαλαρές εργασιακές σχέσεις, οι ελαστικές: Μερική απασχόληση και προσωρινή απασχόληση. Και τα δύο τα θέλουν. Το ψαλίδι θα κόψει το λαιμό και με το ένα σκέλος και με το άλλο.

Επομένως, εδώ το ζήτημα μπαίνει ως εξής. Τα μέτωπα πάλης για μας, οι δράσεις των εργαζομένων δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε άλλο. Γι' αυτό λέμε, έχει τελειώσει η υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτό που μένει ανοιχτό είναι η ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος. Και όταν λέμε ανασύνταξη, βεβαίως υπάρχουν δυνάμεις συντεταγμένες, ταξικές, που δρουν, αλλά μιλάμε για μία καθολική ανασύνταξη του κινήματος.

Εδώ αποδεικνύεται και κάτι άλλο. Τη σημαία της πάλης κατά της πολιτικής της κυβέρνησης κάνει πως τη σηκώνει κάθε μέρα και πιο ψηλά το ΠΑΣΟΚ. Για άλλη μια φορά θέλουμε να καταδικάσουμε και να καταγγείλουμε αυτή την υποκρισία. Οχι ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει κι αυτή υποκριτική μορφή στην πολιτική της. Εχει. Αλλά ως κυβέρνηση υποχρεώνεται με φραστικές αλλαγές να ανοίγει τα χαρτιά της και τα ανοίγει στην πράξη.

Για να δούμε όμως τη σημαία της αντιπολίτευσης, του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ μας έχει κυριολεκτικά τρελάνει - να το πω έτσι, με συγχωρείτε για την έκφραση - με το "βασικό μέτοχο" και την απογραφή. Αν ήθελε το ΠΑΣΟΚ να κάνει πραγματική αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία, ένα πράγμα έπρεπε να προβάλει: Τον αναπτυξιακό νόμο, το φορολογικό νόμο, που ήταν νόμοι άκρως χαριστικοί για το μεγάλο κεφάλαιο.

Η απογραφή δεν είναι τίποτα. `Η θα κάνεις το ένα λογιστικό σύστημα ή το άλλο. Απλώς τι έγινε; Επί ΠΑΣΟΚ η Ευρωπαϊκή Ενωση έκανε τα στραβά μάτια γιατί ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τέλειωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια.

Και η κυβέρνηση βεβαίως είχε τους λόγους της να χρησιμοποιήσει την απογραφή για να φορτώσει αλλού την αντιλαϊκή πολιτική που έχει επιλέξει η ίδια».

Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε πως το ΚΚΕ θα συνεχίσει αυτή την προσπάθεια που από χρόνια έχει ξεκινήσει και που δεν την ξεχνά ποτέ: «Η μια πλευρά είναι να ενημερώνει τον ελληνικό λαό για επίσημες αποφάσεις. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο κάνουμε μια πλατιά εκστρατεία - να το πω έτσι - για το "ευρωσύνταγμα".

Το δεύτερο όμως σκέλος είναι το εξής: Καλή είναι η ενημέρωση, καλές είναι και οι κριτικές τοποθετήσεις. Και οι κορόνες χρειάζονται απέναντι σε μια αντιλαϊκή πολιτική.

Αλλά πάνω απ' όλα εμάς μας ενδιαφέρει το πεδίο της οργανωμένης δράσης και πάλης, τα μέτωπα συσπείρωσης και πάνω απ' όλα η συσπείρωση πάνω σε ένα διεκδικητικό πλαίσιο πάλης που πιάνει από το δικαίωμα στη δουλιά μέχρι το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και στην αναψυχή, μέχρι βεβαίως και το δικαίωμα στην ειρήνη.

Μας ενδιαφέρει το δικαίωμα του ανθρώπου να κατοχυρώνεται από τη στιγμή που συλλαμβάνεται ως έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μάνας του μέχρι που πεθαίνει στα βαθιά γηρατειά. Αυτό θα πει δικαιώματα.

Σε καμία περίπτωση, λοιπόν, δεν μπορούν να μας κατοχυρώσουν τα δικαιώματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αναφέρονται με όρους δουλοκτητικούς. Εμείς παλεύουμε για σύγχρονα δικαιώματα, γι' αυτό και η γραμμή πάλης είναι εφ' όλης της ύλης και σε βαθιά αντιπαράθεση με την κυρίαρχη πολιτική.

Και εδώ έχουν ευθύνη όσοι εξωραΐζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση εμφανίζοντάς τη σαν μια διαπάλη του μονεταρισμού και της σοσιαλδημοκρατίας ή της αριστερής ανανέωσης, ενώ στην πραγματικότητα η αντιπαράθεση είναι ή με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του μεγάλου κεφαλαίου ή με τους λαούς, ανεξάρτητα αυτή τη στιγμή πώς ευρύτερα συνειδητοποιείται από τους λαούς λιγότερο ή περισσότερο βαθιά αυτό το πρόβλημα. Και μ' αυτή την έννοια υπάρχει στάδιο δόξης λαμπρόν από εδώ και μπρος.

Και τέλος: Η Ευρωπαϊκή Ενωση αναθεώρησε το Σύμφωνο Σταθερότητας και έφτιαξε ένα νέο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο - λέει - για τη νεολαία, την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τη Νεολαία. Ενα άλλο χαρτί αποπροσανατολισμού.

Αν θα διαβάσετε αυτή την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τη Νεολαία, κυριαρχεί ένα σύνθημα: Κατάρτιση -κατάρτιση και ευελιξία. Μόρφωση και δουλιά θεωρούνται ξεπερασμένα. Κατάρτιση - κατάρτιση, διά βίου μάθηση, δηλαδή διά βίου αμάθεια και ευελιξία. Ο,τι χειρότερο δηλαδή μπορεί να περιμένει η νεολαία απ' αυτή την εξέλιξη.

Ομως, αυτή τη στιγμή οι νέοι άνθρωποι έχουν εμπειρίες και, πολύ περισσότερο, έχουν εμπειρίες οι εργαζόμενοι, οι γονείς των νέων ανθρώπων. Και αν θέλετε, αν είναι κάτι που αξίζει σήμερα είναι ένα ισχυρό κίνημα, το οποίο θα δώσει ώθηση και αφύπνιση στη νεολαία, γιατί η νεολαία πρέπει να πάρει τη σκυτάλη αύριο και θα έχει πολλά μαλλιά να ξάνει.

Αλλά η νεολαία θα έχει και άλλη μία πρόκληση: Να δημιουργήσει προϋποθέσεις - δε θα είναι αύριο νεολαία, θα είναι η σύγχρονη εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα - να δημιουργήσει προϋποθέσεις βαθιών αλλαγών. Η υπόθεση των λαών τώρα αρχίζει, δεν είναι καθόλου τελειωμένη, όπως θέλουν μερικοί να την παρουσιάζουν».