Εάν πιστέψουμε τον πρόεδρο του Συνασπισμού, στις Βρυξέλλες γίνεται σφαγή. Με θύμα όχι τα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης, αλλά την ...«περίεργη Κομισιόν του Μπαρόζο, η οποία εξελίσσεται σε ένα γραφειοκρατικό μόρφωμα χωρίς πολιτική ευλυγισία, χωρίς πολιτικούς στόχους και προοπτικές, όπως ήταν την εποχή του Ντελόρ». Η εκτίμηση του Αλ. Αλαβάνου, όπως τη διατύπωσε στο ραδιοσταθμό «Φλας», είναι ότι στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δίνονται μεγάλες και σκληρές μάχες, από τις οποίες η Επιτροπή βγαίνει «τσαλακωμένη» και «συνεχώς ηττώμενη». Αιτιολογώντας την εκτίμησή του αυτή, επικαλέστηκε την εξέλιξη που αφορά στην οδηγία Μπόλκενσταϊν, όπου «έφαγε τα μούτρα της, διότι μια σειρά κυβερνήσεις με πρώτες της Γαλλίας και της Γερμανίας αρνήθηκαν», αλλά και στο Σύμφωνο Σταθερότητας, όπου «είχαμε μια χαλάρωση των όρων».

Μια απλοϊκή εξήγηση αναλύσεων αυτού του επιπέδου θα ήταν πως η πολιτική ματιά του Συνασπισμού απώλεσε κάθε δυνατότητα διείσδυσης στα τεκταινόμενα. Αλλά μάλλον η ηγεσία του ΣΥΝ βολεύεται με τέτοιες αξιοσημείωτης ρηχότητας ερμηνείες των πραγμάτων. Πόσο μάλλον, όταν αυτά αφορούν στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της οποίας παραμένει ένθερμος υποστηρικτής. Τι το καλύτερο από το να πειστεί ο ελληνικός λαός πως το πρόβλημα με την ΕΕ δεν είναι η ίδια η ύπαρξή της, λόγω της φύσης και του ρόλου της, αλλά μια «παρανοϊκή» Επιτροπή. Τι πιο επιθυμητό, για όποιον θέλει να εξωραΐσει την ΕΕ, από το να πείσει πως η έκβαση ζητημάτων, όπως, για παράδειγμα, αυτό με την οδηγία Μπόλκενσταϊν ή με τη χαλάρωση των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας, δεν αφορούν αντιθέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της ΕΕ και προσπάθεια εξυπηρέτησης των πρόσκαιρων συμφερόντων της μιας ή της άλλης ισχυρής καπιταλιστικής χώρας - μέλους της; Μια τέτοια άποψη ακολουθείται πάντα από το συμπέρασμα ότι μέσα σ' αυτήν την Ενωση μπορούν να υπάρξουν συνολικότερες φιλολαϊκές εξελίξεις, χωρίς να απαιτείται αγώνας ενάντιά της, για αποδέσμευση απ' αυτή, για ανατροπή του οικοδομήματος των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Και κάτι τελευταίο: Φυσικά και μπορεί η Κομισιόν να διαθέτει κατά καιρούς λιγότερο ή περισσότερο ικανούς προέδρους. Προφανώς, για τον Αλ. Αλαβάνο, καλύτερα έκανε τη δουλιά ο Ντελόρ απ' ό,τι σήμερα ο Μπαρόζο. Πλην όμως, και οι δύο για το ίδιο αφεντικό δουλεύουν. Οι πολιτικοί στόχοι και οι προοπτικές που είχε η Κομισιόν επί Προεδρίας Ντελόρ το μεγάλο κεφαλαίο ωφέλησαν και υπηρέτησαν και όχι τους λαούς της Ευρώπης. Στους ίδιους στόχους, στις ίδιες προοπτικές, ορκίζεται και η σημερινή Κομισιόν. Αυτό το ξέρουν καλά οι εργαζόμενοι, που και τότε και τώρα βλέπουν τα δικαιώματά τους να πετσοκόβονται. Το ξέρουν και τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, που δεν προλαβαίνουν, τώρα όπως και τότε, να μετράνε υπερκέρδη. Οποιος αντιπαραθέτει τη μία Κομισιόν στην άλλη ως καλύτερη, ικανότερη ή αποτελεσματικότερη, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συντηρεί αυταπάτες υπέρ της ΕΕ συνολικά, διακονώντας μια λογική που θέλει το «μη χείρον βέλτιστον». Οι λαοί της Ευρώπης, φυσικά, μπορούν και πρέπει να αξιοποιούν κατά καιρούς αντιθέσεις και αδυναμίες της ΕΕ σε όποιο επίπεδο κι αν αυτές εκδηλώνονται, αλλά να το κάνουν, έχοντας καθαρό πως με το ευρωενωσιακό οικοδόμημα και την αντιλαϊκή του πολιτική θα ξεμπερδέψουν όταν το ανατρέψουν, διαφορετικά θα είναι πάντα τα «βατράχια», που όλοι ξέρουμε τι παθαίνουν όταν τσακώνονται τα «βουβάλια» στο βάλτο.