Δεύτερη μέρα του λαϊκού προσκυνήματος, στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Ενα λουλούδι. Μια υπόκλιση. Ενα δάκρυ. Μια ανάμνηση. Ενα χαμόγελο. Μια υπόσχεση. Ενας όρκος. Για τη συνέχιση του αγώνα. Για την πίστη στην παρακαταθήκη του συντρόφου.

Εκεί, μπροστά στη φωτογραφία με το καθάριο βλέμμα. Μπρος στην κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Είναι δύσκολο να μη βουρκώσεις. Κι αν το προσπαθείς, το σφύριγμα που 'ρχεται από τις ράγες σε λυγίζει. Από κει ξεχύνεται το Μέγα πλήθος...

Ο εργάτης με τα ρούχα της δουλιάς. Η μάνα με το παιδί στην αγκαλιά. Το αριστερό χέρι, υψωμένη γροθιά. Μια μαυροφορεμένη, πατέρας, αδερφός και πεθερός πέσανε στο αντάρτικο και τον εμφύλιο. Μια παρέα νεολαίων, από κείνους στους οποίους ο σύντροφος ήλπιζε. Σύντροφοί του στις φυλακές και στα ξερονήσια. Μέλη και φίλοι του Κόμματος, από κάθε άκρη της Ελλάδας, που ταξίδεψαν όλη νύχτα για να είναι χτες στην ώρα τους. Και εκατοντάδες άλλοι, ανώνυμοι και επώνυμοι, όλοι παρόντες στο παλλαϊκό, στερνό «αντίο».

«Δεν χτυπάμε καμπάνες, όχι. Δε χτυπάμε καμπάνες. Αυτός που πέρασε δεν είναι ένα τραγούδι που τελείωσε. Αυτός που αγωνίστηκε σαν ένα τεράστιο φως. Κι έπεσε σαν ένας ήλιος με κασκέτο. Αυτός που πέρασε δεν είναι ένα τραγούδι που τελείωσε».

Κρατάμε αυτά τα λόγια του ποιητή, όπως τα ακούσαμε από τη συντρόφισσα.