Η πομπή με τη σορό του Χαρίλαου Φλωράκη ξεκίνησε, από την έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, λίγο μετά τις 9 το πρωί, με τη συνοδεία των μελών του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και στελεχών της ΚΝΕ. Εξω από το κτίριο της ΚΕ, το σύντροφο «ξεπροβόδισε» με χειροκροτήματα κόσμος που τον περίμενε να βγει. Κι όπως ο Καπετάν Γιώτης κινούσε προς τον θεσσαλικό κάμπο, πλήθος κόσμου είχε ήδη αναχωρήσει από τις πόλεις και τα χωριά του, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, από τα ξημερώματα ακόμα, τις 5 και τις 6, για να βρεθεί στο Δήμο Ιτάμου της Καρδίτσας. Δεκάδες λεωφορεία κατέβηκαν από τη Θράκη, από τη Μακεδονία, ανέβηκαν από τη Ρούμελη και την Πελοπόννησο. Κόκκινες σημαίες ήταν καρφωμένες ψηλά, στο δρόμο από όπου περνούσαν εκείνοι που ανηφόριζαν. Οι πρώτοι άρχισαν να καταφτάνουν στη Ραχούλα στις 12 το μεσημέρι. Το χωριό, όμως, είχε «ξυπνήσει» από νωρίς. Να καθαρίζουν τα κορίτσια τα τραπέζια του καφενείου, να μαζεύονται οι γέροντες στην πλατεία, να ανοίγουν οι πόρτες των μπαλκονιών.

Ενώ η Ραχούλα γέμιζε από κόσμο, η πομπή πλησίαζε. Στην είσοδο της πόλης της Καρδίτσας, περίμενε την πομπή το Δημοτικό Συμβούλιο με επικεφαλής τον δήμαρχο Χρήστο Τέγο, ο οποίος σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι η πόλη, στην οποία ο Χαρίλαος Φλωράκης ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού, τον υποδέχεται με οδύνη. Επόμενη στάση, στη Σέκλιζα. Στην έδρα του Δήμου Ιτάμου. Η συγκίνηση ήταν έντονη όταν παλιές αγωνίστριες άρχισαν να τραγουδούν μοιρολόγια και αντάρτικα, να στέλνουν «περήφανο χαιρετισμό» στον αντάρτη των Αγράφων. Και πιο δίπλα, τα παιδιά της πόλης έστελναν στο νεκρό περήφανο όρκο, με το πανό της ΚΟΒ Σέκλιζας του ΚΚΕ: «Οι σποράδες φεύγουν... η σπορά μένει».

Η ώρα είναι 3 το μεσημέρι. Η σορός του Χαρ. Φλωράκη φτάνει στην κεντρική πλατεία της Ραχούλας. Ο τόπος ολόγυρα έχει κατακλυστεί από κόσμο. Οι δρόμοι, τα καφενεία, μέσα κι έξω, τα μπαλκόνια, τα σκαλοπάτια των σπιτιών. Ο κόσμος δε σιωπά. Μιλά διαρκώς. Με τα μάτια που έχουν βουρκώσει. Με τα χείλη που τραγουδούν, δυνατά ή σιγανά: «Γιατί εμείς δε τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο... Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε, να σμίξουμε τον κόσμο...». Με πλακάτ πρόχειρα φτιαγμένα: «Τίποτα δεν πάει χαμένο... Με δίδαξες Χαρίλαε. Συνταιριασμένα. Ζωή... Ιδανικά... Αγώνες...». «Μιλούν» με τα πέταλα των λουλουδιών που ραίνουν το νεκρό. Μιλά ο κόσμος με τα συνθήματά του. Με το «Κ Κ Ε, το Κόμμα σου λαέ», που, και χτες πάλι, μπλέκεται ξανά και ξανά με στίχους: «Κι είναι μαζί μας ο λαός, στα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα...», «Λαοκρατία είναι ο σκοπός μας...».

Η σορός του νεκρού αντάρτη παίρνει σιγά σιγά τη θέση της στην πλατεία. Και τριγύρω στέκονται, «φρουρά» του Χαρίλαου Φλωράκη, τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και άλλα στελέχη του Κόμματος. Χαιρετισμό απευθύνουν ο δήμαρχος Ιτάμου, Θωμάς Σκαμπαρδώνης, και ο Γιάννης Τσιούτρας, γραμματέας της ΝΕ Καρδίτσας του ΚΚΕ. Στη συνέχεια, ο ηθοποιός Κώστας Καζάκος απαγγέλλει στίχους του Γιάννη Ρίτσου: Για το πιο τρανό τραγούδι που «μάθαμε όλοι μαζί: Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!». Αυθόρμητος ο λόγος ο τελευταίος. Τραγουδιστός. «Ενα τραγούδι είναι η πνοή σου καθώς στη μάχη ροβολάς... κι αντιλαλούν απ' τη φωνή σου πλαγιές και κάμποι, ΕΛΑΣ, ΕΛΑΣ!». Από όλους όσοι είχαν συγκεντρωθεί εκεί τριγύρω. Τους εργάτες, τους αγρότες, τους φοιτητές και τους γονείς, τους μαθητές και τους παλαίμαχους αγωνιστές. Εκείνους που γνώρισαν πραγματικά ποιος ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης. Και θύμισε τότε που, χρόνια πριν, ο Καπετάν Γιώτης τραγουδούσε μαζί με τα υπόλοιπα παλικάρια και έπειτα τους άλλους αντάρτες, μετά ή πριν τη μάχη, σ' όλα αυτά τα ίδια βουνά, τις πλαγιές, τις κοιλάδες...