Του Τολιάδη από το «Ποντίκι»

Οχι πως δεν υπάρχουν και μεταξύ τους διαφορές. Οχι πως δεν εκφράζονται και αυτές μέσα από τα δημοσιεύματα. Υπάρχει όμως και μια κόκκινη κλωστή που τους ενώνει. Κι αυτή είναι κυρίαρχη. Να πειστούν οι εργάτες πως ο ένας είναι εχθρός του άλλου, πως δε φταίνε τα κέρδη του κεφαλαίου, αλλά οι εργατικές κατακτήσεις, πως εντέλει είναι πρόβλημα διαχείρισης όλα αυτά που παθαίνεις και δεν αρκεί παρά να χάσει ο διπλανός σου για να κερδίσεις εσύ. Αφησε καλή μαγιά το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια.

Την ώρα, επίσης, που, όλα γύρω σου, λένε ότι αυτό που αυξάνει είναι η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού κι ότι αυτή η επιθετικότητα αντιμετωπίζεται μόνο με συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια ακριβώς σ' αυτήν την ίδια την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού, έρχονται τα μαγειρεία να σου πουν πως όλα είναι πρόβλημα "δημοκρατικού ελλείμματος" κι ότι η λύση εξακολουθεί να είναι η "πολιτική ενοποίηση" του υπαρκτού ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης!

Οι πιο πονηροί βάζουνε και ολίγον από "αντι-ΣΕΒ", που χτες ήταν καλός ενώ σήμερα υποδαυλίζει δήθεν την αντιπαλότητα με τη μονομέρειά του, έτσι για να πείθουμε για το αντικεφαλαιοκρατικό του πράγματος.

Μόνο που οι φράσεις προδίδουν:

- «Η ανάπτυξη θέλει εργασιακή ειρήνη»! Και μεις που νομίζαμε ότι μόνο ο μέχρις εσχάτων ταξικός πόλεμος, μόνο η κατάργηση των τάξεων, μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη προς το συμφέρον της εργατικής τάξης, συνολικά των λαϊκών στρωμάτων.

- «Οι πολίτες αξιώνουν οι παροχές προς τους βιομηχάνους να συνοδεύονται...». Τι εφεύρημα και αυτοί οι «πολίτες». Που εμείς τους βλέπουμε ακόμα χωρισμένους σε τάξεις. Και εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ό,τι δίνεται στους βιομηχάνους αρπάζεται από τους εργάτες. Πως δε γίνεται και τα κέρδη να αυξάνονται και η κοινωνική προστασία να βελτιώνεται.

Παραμένουμε, ίσως, αφελείς. Σαν κι αυτόν τον καθηγητή που όχι μόνο δε φαίνεται να πίστεψε στο τέλος της Ιστορίας, αλλά και διακηρύσσει πως ο κομμουνισμός παραμένει πρότυπο!