Ate amanha camaradas. . . (Μέχρι αύριο σύντροφοι) | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ate amanha camaradas. . . (Μέχρι αύριο σύντροφοι)

Με τι λόγια, τι λέξεις μπορεί κανείς να περιγράψει αυτό που ζήσαμε καθώς συνοδεύαμε, μαζί με χιλιάδες και χιλιάδες, τον Αλβαρο Κουνιάλ στο κοιμητήριο του Αλτου ντε Σάου Ζοάου της Λισαβόνας;

Πού βρέθηκε τόσος κόσμος, τόση ψυχή, τόσο χρώμα από τόσες καρδιές ώστε να στρωθεί κόκκινος διάδρομος αντάξιος να βαδίσει ο Αλβαρο Κουνιάλ τα στερνά του βήματα; Πού βρήκε τόση ζωή ο απέναντι γέροντας, που βαδίζει κουτσαίνοντας επί δυόμισι ώρες στηριζόμενος στις δυο του πατερίτσες; Πού βρέθηκαν τόσα δάκρυα σε μάτια, που ίσως δε δάκρυσαν ποτέ; Πού βρήκε τόση δύναμη το κοριτσάκι - είναι δεν είναι 4 χρόνων - που κρέμεται από το μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου και φωνάζει με όλη του τη φωνή «ΠΚΚ - ΠΚΚ», «Πε-Σε-Πε, Πε-Σε-Πε»; Πού βρέθηκαν τόσα γαρίφαλα, τόσα κόκκινα γαρίφαλα, μια κόκκινη βροχή που ραίνει την πομπή λες κι είμαστε πίσω στον Απρίλη του '74;

Τι μας έσφιγγε πιο δυνατά, ο Πορτογάλος σύντροφός μας που μας αγκάλιαζε ή ο κόμπος που ανέβαινε στο λαιμό, σαν συγκινημένος μάς θύμιζε πως το τελευταίο κείμενο του Κουνιάλ ήταν για τον Χαρίλαο Φλωράκη: «Είμαι σίγουρος ότι η μεγάλη υπόθεση της λευτεριάς και του κομμουνισμού, στην οποία ο σύντροφος Φλωράκης αφιέρωσε τη ζωή του, θα νικήσει. Ως το αποτέλεσμα της πάλης των εργατών και των λαών όλου του κόσμου και της διεθνιστικής τους αλληλεγγύης».

Οχι, αυτή η μέρα δεν είναι η «θλιβερότερη μέρα στην ιστορία του Πορτογαλικού ΚΚ» όπως μεταδίδει ο εκφωνητής πίσω μας, καμία μέρα αγώνα δεν είναι θλιβερή, ειδικά ετούτη. Δίπλα μας αγρότες από το Αλεντέζο, πιο πέρα μεταλλεργάτες από το Σεϊσάλ, λίγο πιο πάνω οι νεολαίοι σκαρφαλωμένοι στα δέντρα και τα μνήματα να τον υποδέχονται με το ίδιο πάντα σύνθημα «Νεολαία κομμουνιστική, μαρξιστική - λενινιστική!», δεκάδες χιλιάδες ένα φουσκωμένο κόκκινο ποτάμι τραγουδά τη «Διεθνή», μαζί του κι εμείς.

Μέχρι αύριο σύντροφέ μας... μέχρι να ξημερώσει το σοσιαλιστικό αύριο. Με τη γροθιά σηκωμένη, ο αγώνας συνεχίζεται!

Ν. Σ.