Η πραγματικότητα ξυπνά τον Καραμανλή τη στιγμή που ονειρευόταν ότι θα διασχίσει αμέριμνος την πρώτη νιότη της εξουσίας του. Τη ζωή μπορείς να στριμώξεις μέσα στο θέαμα, μπορείς να συντηρήσεις την αμορφωσιά και το φόβο της για το αύριο, να την εξουσιάζεις ως πρωθυπουργός που βγήκες χάρη σ' ένα κάλπικο εκλογικό σύστημα, όπως έκαναν οι προπάτορές σου, αλλά κάποια στιγμή θα τη βρεις αμείλικτη μπροστά σου.

Και φτάνει η ώρα σου. Είσαι ένας ακόμη πρωθυπουργός σε μια ατελείωτη σειρά πρωθυπουργών που πίστευαν, όπως κι εσύ, πως η δική τους πολιτική νιρβάνα ήταν η τέλεια. Νομίζοντας πως εσύ έπεισες τον κόσμο χάρη στο ταλέντο σου για να τον εξουσιάσεις, δεν μπήκες στον κόπο να μελετήσεις ούτε Μάρκο Αυρήλιο, ούτε Κλαούζεβιτς, που θα σε φώτιζαν, κι έτσι την πάτησες κι αποκοιμήθηκες εκεί όπου σου έστρωσαν οι κόλακες.

Η κυρία που σε ξυπνάει είναι η αυτού μεγαλειότης η Ανάγκη αυτοπροσώπως. Μπροστά της κάποτε ο θείος σου, πρωθυπουργός κι αυτός, άλλαξε επώνυμο και το έσκασε νύχτα στα ένδοξα Παρίσια. Τώρα δεν έχεις και πολλές επιλογές, κι ας είναι ο χρόνος με το μέρος σου. Το σενάριο είναι το εξής: Θα δοκιμάσεις μια σειρά ατελείωτων συγκρούσεων με τον κόσμο. Επειτα, όπως συμβαίνει σε όλους του είδους σου, η τύχη σου θα περάσει στα χέρια ενός ικανού διαφημιστή. Ενας φωτογράφος θα σε στήσει μελαγχολικά, με τα μάτια προς τα κάτω (το σύμβολο της σεμνότητας), ενώ εσύ θα διαλαλείς ότι ο ελληνικός λαός δε σε κατάλαβε. Καλώς όρισες στο κλαμπ των πικραμένων πρωθυπουργών. Ο αληθινός κόσμος, κύριε Καραμανλή, σας περιμένει.