Ορισμένες λεπτομέρειες από τη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής, που συνεδρίασε στο Παρίσι γίνονται σιγά - σιγά γνωστές. Ετσι, στη συνεδρίαση έλαβαν μέρος 39 βουλευτές, εκ των οποίων 28 ψήφισαν υπέρ του να προωθηθεί το αντικομμουνιστικό μνημόνιο στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση, κατά 7 (εκ των οποίων οι 4 ήταν Ρώσοι) και 4 λευκό. (Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης ο εκπρόσωπος του κόμματος του Ζιρινόφσκι, παρά τους εκ των υστέρων αντικομμουνιστικούς πανηγυρισμούς του αρχηγού του, τοποθετήθηκε και ψήφισε κατά του μνημονίου).

Να θυμίσουμε ότι στις 12/9/2005 στην ίδια Επιτροπή είχαν ψηφίσει υπέρ μονάχα 5. Καταπληκτική μεταστροφή, αν σκεφτεί κανείς, τις διακοσμητικές αλλαγές, που έγιναν στο κείμενο.

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα στιγμή ήταν αυτή, προς το τέλος της συζήτησης, κι όταν έγινε φανερό πως το μνημόνιο θα πέρναγε. Τότε ο Γκ. Ζιουγκάνοφ, Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΡΟ ζήτησε να μπει η φράση «η χώρα των Σοβιέτ νίκησε το φασισμό, έσωσε, επί της ουσίας, όλες τις Δημοκρατίες στην Ευρώπη και οι κομμουνιστές έπαιξαν σημαντικό ρόλο σ' αυτήν τη νίκη». Μάλιστα, ο Ζιουγκάνοφ, που ανέφερε αυτές τις πληροφορίες στο ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο Vesti, απαρίθμησε στη συνεδρίαση τους 22 στρατιωτικούς διοικητές των Μετώπων του Πατριωτικού πολέμου, προσθέτοντας πως όλοι τους ήταν κομμουνιστές. Είπε, επίσης, ότι μια σειρά ΚΚ της Δυτικής Ευρώπης, όπως το ΚΚΕ, το Γαλλικό και Ιταλικό ΚΚ, «έχασαν σ' αυτή τη μάχη με το φασισμό χιλιάδες ταλαντούχους αγωνιστές», και τέλος πάντων, απευθυνόμενος στον εισηγητή του ζήτησε να μπει και αυτή η πλευρά στο μνημόνιο. Αλλά, βέβαια, εκείνος ήταν «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», αφού, όλα ήταν προαποφασισμένα. Η κυνική απάντηση ήταν: «Αλλο οι απόψεις του καθενός κι άλλο τα καθεστώτα. Τώρα καταδικάζουμε τα καθεστώτα».

«Ωραία - ανταπάντησε ο Ζιουγκάνοφ, - τότε αφού λέτε ότι ασχολούμαστε με τα καθεστώτα, γιατί δεν ξεκινάμε από τον καπιταλισμό, που είναι και πιο παλιό σύστημα, από το κομμουνιστικό κι ευθύνεται μέσα σε διάστημα 500 χρόνων για Παγκόσμιους Πολέμους, που έχει αφήσει το αιματηρό στίγμα του παντού, αρχίζοντας από τη γενοκτονία των Ινδιάνων και τελειώνοντας μέχρι τον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ. Ή μήπως δεν είναι το καπιταλιστικό σύστημα που κατακτά αγορές και προσπαθεί να επιβάλει με τη βία τα ιδανικά του και τη δική του άποψη;»

Αλλά, είπαμε, οι πρωταγωνιστές είχαν ήδη κινήσει τα «νήματα» και στη «συζήτηση» δε χωρούσαν επιχειρήματα.