Του Τάσου Αναστασίου, από τα ΝΕΑ

Κι αν δε συμφωνείς, έχουμε κι άλλους θεσμούς: και ΟΚΕ και ΓΣΕΕ! Στελέχη των οποίων, λέει το ρεπορτάζ, έχουν ήδη συμφωνήσει να συνδράμουν τους αναξιοπαθούντες βιομηχάνους με απαλλαγή από τις ασφαλιστικές εισφορές.

Σε κάθε περίπτωση, αναφέρει άλλο σχετικό άρθρο, ο κοινός παρονομαστής του μέλλοντος είναι ο μακρύτερος εργάσιμος βίος (τι κομψή έκφραση για τη δουλιά ως το θάνατο). Και όχι μόνο: να ξεχάσετε, λέει, αυτά που ξέρετε, ότι τα τελευταία χρόνια θα έχετε καλό μισθό, ώστε να βγαίνει και καλή σύνταξη.

Ψάχνε εσύ να βρεις το δημοσιογράφο - τιμωρό στην εφημερίδα του αφεντικού σου. Και ξέχνα ότι το κρίσιμο δεν είναι καν πόσο καλός ψεύτης είναι ο ρεπόρτερ, αλλά για λογαριασμό ποιανού δουλεύει.

Ορισμένοι είχαν την τύχη να «σπουδάσουν» σ' ένα σχολείο που ο δάσκαλος έλεγε «πρέπει να πάω εκεί». Οχι για να δει αν τον αγαπάει η μάνα του, αλλά για να αποκαλύψει το ποιος με ποιον. Ετσι έμαθαν ότι σε μια εργατική κατάληψη είσαι εκεί, μαζί, διαρκώς, τόσο εκεί, που να φροντίζεις το χώρο μαζί με τους εργάτες, να σου δίνουν από το λιγοστό του πιάτου τους, να μοιράζονται μαζί σου αγωνίες για το «κάθε μέρα» τους, λύνοντας στην πράξη το ερώτημα: «είναι ο δημοσιογράφος διανοούμενος;». Ο δικός μας είναι ένας εργάτης, που στον καταμερισμό των καθηκόντων του 'λαχε να 'ναι αυτός που πρέπει να καταγράψει, να ερευνήσει το γιατί και πώς της εκμετάλλευσης, να δείξει - αναδείξει τη διέξοδο που το ίδιο το κόμμα των εργατών έχει επεξεργαστεί. Απλά πράγματα.

Γι' αυτό κανένας θρήνος για ένα πρακτορείο που έπαιξε το ρόλο του στον αμερικάνικο μύθο, αλλά δεν έχει αφήσει ούτε ένα σημάδι που να δείχνει ότι βοήθησε την εργατική τάξη των ΗΠΑ να κάνει έστω κι ένα βήμα μπροστά.