«Από όλα τα θύματα της μερικής κατάρρευσης του επαγγελματικού συστήματος συνταξιοδότησης της Βρετανίας, οι περισσότερο χαμένοι είναι οι 85.000 εργαζόμενοι που απώλεσαν τα οφέλη τους, όταν τα εταιρικά προγράμματα συνταξιοδότησης στα οποία συμμετείχαν έμειναν χωρίς επαρκείς πόρους για να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους (...)

Υπουργοί και αξιωματούχοι της κυβέρνησης εξήραν επανειλημμένως τα οφέλη των εταιρικών συντάξεων, ενώ σιωπούσαν για τους κινδύνους. Ομως, υπήρχε ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην επίσημη ρητορική ότι οι υποσχέσεις των εταιρειών για σύνταξη είναι ασφαλείς και στην πραγματικότητα, ότι δηλαδή ο θεσμός της κατώτατης εγγυημένης σύνταξης παρείχε ελάχιστη ασφάλεια. Στην πραγματικότητα, η κατώτατη εγγυημένη σύνταξη σχεδιάστηκε για να διασφαλίζει σε ποσοστό μόλις 50% το ότι οι εργαζόμενοι θα λαμβάνουν το σύνολο των χρημάτων που δικαιούνται αν ο εργοδότης τους χρεοκοπήσει ή τερματίσει το εταιρικό σύστημα συνταξιοδότησης (...)

Αυτό το σύστημα βόλευε τόσο την κυβέρνηση των Εργατικών όσο και τους Συντηρητικούς προκατόχους της, οι οποίοι θεσμοθέτησαν την κατώτατη εγγυημένη σύνταξη. Αμφότεροι ενθάρρυναν τους πολίτες να αποταμιεύουν περισσότερο για τα γεράματά τους. Αμφότεροι ήταν διατεθειμένοι να ευνοήσουν τις ιδιωτικές παροχές για να περιορίσουν τις δημόσιες δαπάνες για συντάξεις, εξασφαλίζοντας πόρους για άλλες πολιτικές (...)

Η παραπληροφόρηση στέρησε από τους εργαζόμενους τα στοιχεία που χρειάζονταν για να αξιολογήσουν τους κινδύνους σωστά».

(τα αποσπάσματα είναι από «FINANCIAL TIMES» / «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»)