Εκτός απ' όσα αναφέρονται στο προηγούμενο σχόλιο, πάντως, να συμπληρώσουμε ότι ο βασικός μοχλός συνεχούς αναπαραγωγής και διεύρυνσης των περιφερειακών και κοινωνικών ανισοτήτων είναι γενικότερο φαινόμενο στο σύγχρονο καπιταλισμό. Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Ο οξύτατος και συνεχώς εντεινόμενος καπιταλιστικός ανταγωνισμός λειτουργεί - όπως μπορεί να καταλάβει και ο καθένας από την πείρα του - προς όφελος του ισχυρότερου και αυτόν πρωτίστως ενισχύει. Είτε αυτός είναι ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα, είτε ισχυρότερη περιφέρεια μέσα στην ίδια χώρα, είτε ισχυρότερο μονοπώλιο, πολυεθνική ή επιχείρηση κλπ. Και μπορεί, τόσο οι εγχώριοι κυβερνώντες και οι κάθε λογής οπαδοί του ευρωμονόδρομου και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, όσο και οι συνάδελφοί τους των άλλων καπιταλιστικών χωρών να έχουν αναγάγει την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας σε βασικό στοιχείο της πολιτικής τους και να υπόσχονται συγκλίσεις και διάφορους άλλους... λαγούς με πετραχήλια, αλλά η αλήθεια είναι ριζικά διαφορετική.

Η πολιτική αυτή ανταποκρίνεται στις εσωτερικές ανάγκες του σύγχρονου καπιταλισμού. Στις ανάγκες αναπαραγωγής και ανάπτυξης του συστήματος, της συνεχούς διεύρυνσης των κερδών και της δύναμης των μεγάλων επιχειρήσεων, των εξαγορών, των συγχωνεύσεων κλπ., κλπ. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί δεν έχουν το παραμικρό να κερδίσουν. Το αντίθετο, μόνον αρνητικές και, μάλιστα, συνεχώς περισσότερες και πιο επώδυνες συνέπειες, θα είναι το μοναδικό «κέρδος» τους, όσο η πολιτική αυτή θα κυριαρχεί και θα συνεχίζεται.