Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ του θεάτρου και του προχτεσινού θεάματος Καραμανλή - Παπανδρέου στη Βουλή είναι η διαφορά μεταξύ της υποκριτικής και της υποκρισίας. Η τέχνη της υποκριτικής δεν έχει καμιά σχέση με την υποκρισία των δύο «μονομάχων», στην προσπάθειά τους να αποκρύψουν την ταύτισή τους στις βασικές πολιτικές τους επιλογές.

Είναι γεγονός ότι τους κυρίους Καραμανλή και Παπανδρέου όλο και περισσότεροι τους έχουν πάρει χαμπάρι. Το δείχνουν και τα στοιχεία της πρόσφατης δημοσκόπησης όπου το 65%, με δεδομένο ότι η θέση των ανθρώπων του μόχθου χειροτερεύει, απαντά ότι για την κατάσταση της οικονομίας φταίνε και οι δύο. Βεβαίως, δεν αρκεί να αναγνωρίζεις τον «ένοχο», αν τον αφήνεις ατιμώρητο ή τον επιβραβεύεις με την ψήφο σου.

Το μόνο που είναι διατεθειμένοι να δώσουν χωρίς τσιγκουνιές είναι το «κουτόχορτο» των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών, για την πλειοψηφία του κόσμου, διαιωνίζοντας τις πελατειακές σχέσεις, την ομηρία των «δικών» τους, τον εξευτελισμό της προσωπικότητας των «ευεργετουμένων», ενώ ταυτόχρονα δίνουν τα πάντα στο κεφάλαιο.

Αυτός ο δρόμος είναι ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή, χωρίς τις αυταπάτες που σπέρνουν οι συνεταίροι του δικομματισμού. Με την ενίσχυση του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την ενίσχυση του ΚΚΕ, της δύναμης που ανυποχώρητα και με την εγγύηση της ιστορίας του στέκεται στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, συμβάλλοντας στη δημιουργία προϋποθέσεων για το δικό τους μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία.