Ο Γκίντερ Γκρας θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή συγγραφείς της Γερμανίας. Οι πολιτικές του παρεμβάσεις ωστόσο μπορούν να κριθούν περισσότερο αντικειμενικά από τις λογοτεχνικές του. Με αφορμή την πρόσφατη ομολογία του, ότι είχε στρατολογηθεί και υπηρετήσει στα 17 του στα «Ες-Ες», το όνομά του επανήλθε στην επικαιρότητα, από την οποία πάντως δεν έλειψε και πολύ.

Από τις πολιτικές παρεμβάσεις του, λοιπόν, προκύπτει ότι ο Γκρας συγκαταλέγεται, αντικειμενικά, στους διανοούμενους - απολογητές του συστήματος. Για παράδειγμα, είναι... «επιλεκτικός» αναφορικά με το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης». Το υπερασπίζεται για τους Τσετσένους, αλλά όχι για τους Βάσκους. Και το κάνει με απίστευτα απλοϊκό τρόπο, δίχως να «κουραστεί» με αναλύσεις, και στις δύο περιπτώσεις. Ταυτόχρονα, ζητά να στηθούν μνημεία στο Βερολίνο για τους Τσιγγάνους και ομοφυλόφιλους - θύματα των ναζί, αλλά «ξεχνά» τους κομμουνιστές, τους οποίους «θυμάται» όταν πρόκειται να καταγγείλει τον Στάλιν.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός ήταν το Σεπτέμβρη του 2002, όταν σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Ομπζέρβερ» έκρουε... «σήμα κινδύνου» υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας του Σρέντερ! Για τον Γκρας, ο τότε αντίπαλος του Σρέντερ, ο Στόιμπερ, «θα ανέτρεπε πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που έχει αρχίσει η κυβέρνηση Σρέντερ. Υπό τη διακυβέρνησή του η Γερμανία θα γύριζε πίσω χρόνια, από την οικονομία ως την οικολογία και τη μεταναστευτική πολιτική»!

Πρόσθεσε ότι «κάλεσε» τον Σρέντερ, που είναι προσωπικός του φίλος, να λάβει άμεσα μέτρα για την ανεργία, «αφού αν δεν το κάνει, κινδυνεύει να καταρρεύσει ο γερμανικός καπιταλισμός». «Δεν έχουμε άλλο οικονομικό σύστημα», είπε ο Γκρας, προσθέτοντας ότι «οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Νέοι Εργατικοί του Τόνι Μπλερ έχουν το καθήκον να το προστατεύσουν».

Υπέρ του Σρέντερ και του Μπλερ λοιπόν... αλλά κατά του Μπους (με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ) ο Γκρας. Τα σχόλια μάλλον περιττεύουν...