Οσα δε φτάνει η αλεπού... | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οσα δε φτάνει η αλεπού...

Ε χει γίνει συνηθισμένο το φαινόμενο, να εμφανίζονται στα κανάλια στελέχη κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ, της ΝΔ, και να μη λένε τη θέση του κόμματός τους για το συζητούμενο θέμα, αλλά να λένε την προσωπική τους άποψη. Παρατηρήθηκε έντονα αυτό το φαινόμενο στην υπόθεση Οτσαλάν, στη ΝΑΤΟική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας, στην επίσκεψη Κλίντον, καθώς και μετά τη Σύνοδο της ΕΕ στο Ελσίνκι.

Ισως υποστηρίξει κάποιος, ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε στελέχους να εκφράζει την προσωπική του άποψη.

Το πράγμα δεν είναι τόσο αθώο, όσο φαίνεται από πρώτη ματιά. Αντίθετα, είναι και πιο περίπλοκο και πιο πονηρό. Με τη διαφορά, ότι η περιπλοκότητα και η πονηριά κρύβονται πίσω από μεγάλα λόγια για την προσωπική ελευθερία, τη δημοκρατία στα κόμματα, την απαίτηση της κοινωνίας να γνωρίζει τι σκέφτεται ο καθένας και άλλα παρόμοια.

Σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή, για παράδειγμα, ο Π. Λαφαζάνης του ΣΥΝ και ο Λ. Βερυβάκης του ΠΑΣΟΚ υπογράμμισαν ότι θα πουν την προσωπική γνώμη που έχουν για τη Σύνοδο του Ελσίνκι και όχι του κόμματός τους. Μάλιστα ο Π. Λαφαζάνης επιτέθηκε στον εκπρόσωπο του ΚΚΕ, κάνοντας αναφορά στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, «που εμποδίζει το ΚΚΕ να λειτουργεί δημοκρατικά» (!), ενώ ο Λ. Βερυβάκης μίλησε για «μεσαιωνικό ΚΚΕ»!!!

****

Τι θέλουμε να επισημάνουμε: Είναι κατ' αρχήν θεμιτό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις μέσα σε ένα κόμμα, ως προς το άλφα ή το βήτα ζήτημα. Το θέμα είναι ότι το οποιοδήποτε κόμμα καταλήγει στη διαμόρφωση μιας θέσης, μιας πολιτικής, μετά από συζήτηση που διεξάγει στα κομματικά όργανα ή Σώματα. Μ' αυτήν τη διαμορφωμένη πολιτική εμφανίζεται μπροστά στην κοινωνία. Και γι' αυτήν την πολιτική κρίνεται. Υπερψηφίζεται ή καταψηφίζεται, ενισχύεται πολιτικά ή αποδυναμώνεται, αποκτά μεγαλύτερο ή μικρότερο κύρος και απήχηση. Με άλλα λόγια, κρίνεται με βάση την επίσημη πολιτική και δράση του και όχι με βάση τη διαφορετική άποψη που μπορεί να έχει το ένα ή το άλλο στέλεχός του. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση με βάση το πρόγραμμα που παρουσίασε και όχι με βάση το τι διαφωνίες είχαν στελέχη του, της λεγόμενης εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Ο λαός, προκειμένου να ψηφίσει ένα κόμμα, ενδιαφέρεται για το τι λέει το κόμμα και όχι τα πρόσωπα που μειοψηφούν.

Εδώ, ωστόσο, παίζεται κι ένα άλλο παιχνίδι: Δεν είναι καθόλου σπάνιο οι διαφορετικές απόψεις ν' αξιοποιούνται προς άγραν ψήφων. Εκεί που η μια άποψη μπορεί να απωθεί, εμφανίζεται η παραπλήσια για να ελκύει. Αυτή η τακτική «πιάνει» σε ένα τμήμα ψηφοφόρων, κυρίως αυτών που αρκούνται σε επιμέρους βελτιώσεις της διαχειριστικής πολιτικής και δεν επιζητούν βαθιές αλλαγές. «Είμαστε κόμμα πολυσυλλεκτικό», σου λέει ο τάδε του ΠΑΣΟΚ... Και όντως: Ο α τα λέει έτσι, ο β λίγο διαφορετικά, δίχως ωστόσο να βγαίνουν - και ο ένας και ο άλλος - απ' την ίδια κατεύθυνση, απ' την ίδια πολιτική. Αυτό δε σημαίνει ότι οι διαφορές τους είναι τεχνητές. Υπάρχουν. Επειδή, όμως, είναι δευτερεύουσας σημασίας, χρησιμοποιούνται για να εγκλωβίζουν ψηφοφόρους. Αυτό συμβαίνει τόσο με το ΣΥΝ, όσο και με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Στελέχη των οποίων διαφωνούν δημόσια, αλλά ψηφίζουν ομόφωνα, κατά κανόνα, αντιλαϊκά νομοσχέδια...

****

Γ ίνεται προσπάθεια αυτές οι διαφορετικές απόψεις και η δημόσια έκφρασή τους να παρουσιαστούν ως ελευθερία και δημοκρατία, που δήθεν υπάρχει σ' αυτά τα κόμματα, ενώ δεν υπάρχει στο ΚΚΕ! Η υποκρισία σε όλο το μεγαλείο της...

Αυτόματα στον κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο δημιουργούνται τα εξής δικαιολογημένα ερωτηματικά:

α) Αποτελεί έκφραση και πρακτική δημοκρατίας το παιχνίδι στελεχών του ΣΥΝ πάνω στις πλάτες μελών και ψηφοφόρων του, παιχνίδι που έχει έντονα τα στοιχεία και της προσωπικής πολιτικής;

β) Αποτελεί έκφραση και πρακτική δημοκρατίας το να γράφονται στα παλιά παπούτσια οι αποφάσεις της πλειοψηφίας;

γ) Πότε λένε την αλήθεια οι εκπρόσωποι του ΣΥΝ; Οταν υποστηρίζουν ότι η έκφραση διαφορετικών απόψεων είναι επιζήμια για την εικόνα του κόμματός τους ή όταν υποστηρίζουν ότι αυτή η έκφραση αποτελεί αρετή για το κόμμα τους; Οσα δε φτάνει η αλεπού...

****

Τ ο ΚΚΕ δεν ανακατεύεται στα εσωτερικά άλλων κομμάτων, σε αντίθεση μ' εκείνους που ανακατεύονταν στα εσωτερικά του, όταν το ΚΚΕ βρισκόταν σε κρίση (1989 - 1991). Ομως η δημόσια πρόκληση και οι ύβρεις κατά του ΚΚΕ, είναι σαφές ότι δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.

Αυτό που τους ενοχλεί είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, με βάση τον οποίο λειτουργεί το ΚΚΕ. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός εξασφαλίζει τη δημοκρατία, την ελεύθερη διατύπωση απόψεων, αλλά και τη δημοκρατική αρχή ότι οι αποφάσεις - όταν δεν είναι ομόφωνες - παίρνονται διά της πλειοψηφίας. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός εξασφαλίζει να μην είναι το ΚΚΕ αρχηγικό, αλλά συλλογικό κόμμα, κόμμα που αφουγκράζεται το λαϊκό παλμό και επιδιώκει τη συμμετοχή όλων των δυνάμεών του στη διαμόρφωση της πολιτικής του. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός συμβάλλει ουσιαστικά στην ειλικρίνεια των απόψεων και όχι στους συμψηφισμούς, στα αλισβερίσια ανάμεσα σε ομάδες, στα πολιτικά κομπρεμί, στην υστεροβουλία και στην ιδιοτέλεια.

Η δημοκρατικότητα κάθε κόμματος κρίνεται πρωταρχικά απ' το αν και πόσο επιδιώκει την οργάνωση του λαού, τη συσπείρωση και τη συμπαράταξη των διαφόρων λαϊκών τμημάτων. Κρίνεται απ' το αν προωθεί τη λαϊκή πάλη, και όχι τις διαδικασίες «κορυφών», ως καταλύτη των εξελίξεων, αν ενημερώνει το λαό για τις αποφάσεις αντιλαϊκών κέντρων, όπως της ΕΕ. Τα συγκεκριμένα κόμματα, κι αν ακόμη θέλουν να λειτουργούν δημοκρατικά, δεν το μπορούν. Τα εμποδίζει η πολιτική γραμμή τους. Με βάση τη γραμμή τους λένε στο λαό ότι οι δυνάμεις κατοχής στο Κόσσοβο είναι δυνάμεις ειρήνης! Κρύβουν απ' τα λαϊκά στρώματα το βασικό περιεχόμενο των αποφάσεων στο Ελσίνκι! Παρουσιάζουν τις νέες εργασιακές σχέσεις ως μέτρο αντιμετώπισης της ανεργίας. Την Κύπρο, που διχοτομείται, ως οδεύουσα προς δίκαιη λύση, μετά την απόφαση ένταξής της στην ΕΕ (!) κλπ.

Μάκης ΚΟΨΙΔΗΣ