ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (Του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ).- Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι (10/11 Δεκέμβρη), εκφράζοντας την «ικανοποίησή του για τις πρόσφατες θετικές εξελίξεις στην Τουρκία», αποφάσισε ομόφωνα την αναβάθμιση της Τουρκίας σε «υποψήφιο κράτος που προορίζεται να προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), με βάση τα ίδια κριτήρια, τα οποία ισχύουν για τα λοιπά υποψήφια κράτη». Ετσι, χωρίς επιπρόσθετους «όρους» ή εξαιρετικές δεσμεύσεις, η Τουρκία ξεκινά τη μακροχρόνια ενταξιακή της πορεία, που θα την καταστήσει κάποια μέρα πλήρες κράτος - μέλος της ΕΕ, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που αυτό συνεπάγεται. Με δεδομένη, μάλιστα, τη ρητή απόφαση του Ελσίνκι ότι η διαδικασία διεύρυνσης της ΕΕ «περιλαμβάνει, τώρα, 13 υποψήφια κράτη εντός ενιαίου πλαισίου», πρόκειται για εντυπωσιακή πολιτική και οικονομική αναβάθμιση του καθεστώτος της Αγκυρας, αν αναλογιστεί κανείς ότι παραβλέπονται η στρατιωτική εισβολή και κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου - ένα από τα 13 υποψήφια κράτη για ένταξη στην ΕΕ - από το 1974, το «πάγωμα» των σχέσεων ΕΕ / Τουρκίας τη δεκαετία του '80 εξαιτίας της στρατιωτικής χούντας, η αρνητική γνωμοδότηση της Κομισιόν, το 1989, στην αίτηση προσχώρησης της Τουρκίας - που δεν έχει αναιρεθεί- η υπόθεση των Ιμίων κατά της Ελλάδας, κράτους - μέλους της ΕΕ, η υπόθεση Οτσαλάν και το Κουρδικό, η έλλειψη εκδημοκρατισμού και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της Τουρκίας, όπως καταγγέλλεται από πλήθος αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και άλλων «θεσμικών» οργάνων της ΕΕ. Κανένα άλλο από τα 13 υποψήφια προς ένταξη κράτη δεν παραβιάζει κατάφωρα τόσες «αρχές» και «κριτήρια ένταξης» της ΕΕ. Γίνεται φανερό ότι η υποψηφιότητα της Τουρκίας αποτελεί πολιτική απόφαση, που δεν εξαρτάται από γενικόλογες «αρχές», αλλά από συμφέροντα και συσχετισμούς ισχύος, εντός και εκτός της ΕΕ. Και όσο και αν η υποψηφιότητα δεν αναιρεί την πολύχρονη ενταξιακή διαδικασία, δεν μπορεί να μην εκπλήσσει η ευκολία, με την οποία αποφασίστηκε η «ευρωπαϊκή» ένταξη της Τουρκίας, ιστορικού «εχθρού» των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» - τουλάχιστον όσο και η Ρωσία - λεία προς διαμελισμό μέχρι τον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο, «επιτήδειος ουδέτερος» στο Β`, και, σε τελευταία ανάλυση, «συγκρουσιακή θρησκευτικά και πολιτισμικά» μ' ό,τι συνιστά αυτό που προπαγανδίζεται ως «δυτικό» ή «ευρωπαϊκό ιδεώδες». Προφανές ότι μια τέτοια ιστορική (...) ανατροπή δεν μπορεί να εκτιμηθεί βιαστικά ως άσπρο - μαύρο, οφείλει να συμπεριλάβει φανερές και κρυφές παραμέτρους της διεθνούς «σκακιέρας» και, οπωσδήποτε, δεν μπορεί να περιοριστεί στη στενή ελληνοκεντρική οπτική.