Δεν το 'χει πάρει χαμπάρι, άραγε, ο πρωθυπουργός ότι έχουν πλέον βαρεθεί οι εργαζόμενοι - και της πόλης και του χωριού - να τους ζητάνε όλο και περισσότερες και μεγαλύτερες θυσίες, χάριν κάποιου μακρινού και αόριστου παραδείσου; Η μήπως, μη έχοντας οτιδήποτε άλλο να πει, επαναλαμβάνει τις παλιές και χιλιομασημένες μεθόδους;

Πάντως, οι εργαζόμενοι έχουν αρχίσει και τους παίρνουν για τα καλά χαμπάρι και είτε έτσι είτε αλλιώς, το αποτέλεσμα είναι ένα και το ίδιο: Αγανάκτηση και θυμός από όλους όσοι τον ακούν, να λέει και να ξαναλέει το ίδιο τροπάρι.

Κι εδώ, που τα λέμε, είναι ένας θυμός απόλυτα εύλογος και δικαιολογημένος. Οχι μόνο γιατί, δεκαετίες τώρα, οι διάφοροι γαλαζοπράσινοι, προκάτοχοι του Κ. Σημίτη κοροϊδεύουν το λαό, αλλά και γιατί, την ίδια στιγμή, που όλοι τους υπόσχονται ευοίωνο και ευτυχισμένο μέλλον στους εργαζόμενους - ένα μέλλον, που ποτέ δεν υλοποιείται - εξασφαλίζουν πλουσιοπάροχο παρόν στους ελάχιστους της οικονομικής ολιγαρχίας και του κατεστημένου του τόπου.