Ο εργαζόμενος Χ ξεκουράζεται...
Ο εργαζόμενος Χ τράβηξε μια ρουφηξιά από τον καφέ φίλτρου και από το ξένο τσιγάρο και άνοιξε τα οικονομικά του "Βήματος". Η Κυριακή ήταν εξ ορισμού μια μέρα αργίας, τόσο αυτονόητη γι' αυτόν, που δε σκέφτηκε ποτέ να ψάξει τις εποχές που δεν ήταν αυτονόητη και ότι τελευταία ορισμένοι εξακολουθούν να μην τη θεωρούν αυτονόητη.
Ο εργαζόμενος Χ δουλεύει προγραμματιστής υπολογιστών σε μια εταιρία και το αποστειρωμένο περιβάλλον του, το πλαστικό χαμόγελο του αφεντικού του και το άνετο πάρκινγκ τον έπεισαν ότι η θεωρία της υπεραξίας αφορά μόνο τις λουρίδες παραγωγής των εργοστασιακών γκέτο του Αιγάλεω και της Π. Ράλλη και όχι το γυάλινο γραφείο του. Εδώ και καιρό μάλιστα απέφευγε να σκεφτεί ότι το διαμέρισμά του ήταν σύγχρονο μεν, νοικιασμένο δε, ότι "πληρώνεται" με χαμόγελα και "μπράβο" τις υπερωρίες του, ότι εσχάτως προέκυψαν και τα γαλλικά σαν κύριο μάθημα στο γυμνάσιο του μικρού και πρέπει να βγάλει κι άλλο κονδύλι για φροντιστήρια.
Ολα αυτά τον έκαναν να χαμογελάσει όταν είδε το δημοσίευμα της εφημερίδας για τις "μπίζνες" στη μακρινή Κίνα, όταν διάβασε ότι "οι εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από τους πελάτες" και ότι μόνο το 10% του πληθυσμού επωφελείται από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, ενώ οι υπόλοιποι "βοϊδολάτες οργώνουν τα χωράφια ντυμένοι με στολές Μάο".
Χαμογέλασε και όταν ακριβώς κάτω από το προηγούμενο δημοσίευμα διάβασε ότι οι Χιλιανοί - προφανώς όλοι, αφού η εφημερίδα δεν αναφερόταν σε ποσοστό - αγοράζουν εν ριπή οφθαλμού επιχειρήσεις σε όλη τη Λατινική Αμερική, αποτέλεσμα της αλματώδους "άνθησης της χιλιανής οικονομίας". Μάλιστα, το δημοσίευμα αναφερόταν στα "δώδεκα συναπτά έτη αλματώδους ανάπτυξης σε ρυθμούς ρεκόρ του 7% ετησίως".
Ο εργαζόμενος Χ είχε αποφασίσει ότι η καριέρα του δεν προσφερόταν για ανάπτυξη συμμετοχής του στα κοινά, αλλά η φράση "δώδεκα συναπτά έτη" του είχε καρφωθεί στο μυαλό. Στο πρόσφατο παρελθόν, κάποιες αναφορές των διεθνών πρακτορείων για τη φρίκη της δικτατορίας του Πινοσέτ, με τους χιλιάδες "αγνοούμενους" - βλέπε εκτελεσμένους - τους χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες και κρατούμενους, τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στο εξωτερικό ενάντια στη χούντα, έφταναν συχνά στ' αυτιά του. Με όσο κριτικό πνεύμα του είχε απομείνει, έμεινε άναυδος από το γεγονός ότι ο συντάκτης του δημοσιεύματος μόνο που δεν έδωσε και συγχαρητήρια στον Πινοσέτ για τα "έργα" του. Ασε το άλλο. Οτι τελικά αυτοί οι "βοϊδολάτες" δεν ακούγεται να πεθαίνουν της πείνας. Πάνω από ένα δισεκατομμύριο κόσμος απολαμβάνει έστω και αυτά τα στοιχειώδη - τροφή, στέγη, περίθαλψη και εκπαίδευση - που δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων, αλλά και Αμερικανών, πολιτών της υπερατλαντικής χώρας της "ελευθερίας", επισήμως, δεν τα έχουν καν.
Ο εργαζόμενος Χ έκλεισε την εφημερίδα. Το μάτι του έπεσε στο τραπεζάκι δίπλα του, όπου υπήρχε ένα διαφημιστικό κάποιου φροντιστηρίου. Οχι τίποτε άλλο, αλλά και η γυναίκα του, παρά τα πτυχία της, έχει κάτι μήνες να πάρει από τη δουλιά της κάτι "καθυστερούμενα". "Μήπως πρέπει να πάψω να ανταποδίδω το χαμόγελο του αφεντικού;", σκέφτηκε ο Χ και έσβησε το τσιγάρο εκ της αλλοδαπής που το ξέχασε στα δάχτυλά του και τον έκαψε...
Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ
Feeds
ΑΙΣΧΟΣ! κύριε Σημίτη 
