Το σχέδιο προσωρινής απόβασης πέτυχε. Τα ιδιωτικά ΜΜΕ κατόρθωσαν, στα φανερά και χωρίς να κρύψουν τις προθέσεις τους, να κάνουν κατοχή σε μεγάλο τμήμα της συνείδησης. Τους βλέπαμε από καιρό, να φορούν τις "στολές παραλλαγής" - περί ελευθερίας και ενημέρωσης - και να ετοιμάζονται για τη μεγάλη έφοδο, που θα στρίμωχνε την κοινή γνώμη στην απομόνωση. Στο λόγο χωρίς αντίλογο, θήραμα στις ορέξεις του κάθε σπόνσορα, του κάθε οικονομικού και πολιτικού εργολάβου ιδεών και δημοσίων έργων. Και όμως κατόρθωσαν, έστω προσωρινά, να καταπατήσουν, όχι μόνο τα βουνά με τις κεραίες, αλλά και την ατομική και συλλογική σκέψη. Γαντζωμένοι τώρα στην ασυδοσία, που θεωρούν "κεκτημένο" τους, δουλεύουν ακατάπαυστα, για να αποκλείσουν τις διόδους διαφυγής, "σπατουλάροντας" καθημερινά τις "χαραμάδες", με κατασκευασμένα θέματα και ενδιαφέροντα, που υπηρετούν, όχι μόνο τη θεαματικότητα, ακροαματικότητα, αναγνωσιμότητα, αλλά και τα σχέδια - σενάρια των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Ετσι, από την Τζούλια και τον Τόλη, φτάσαμε στη Βάσια και τον Αποστόλη... Κάπως έτσι, στην πρόσφατη ελληνοτουρκική περιπέτεια, δεν έδωσαν ούτε χιλιοστό του δευτερολέπτου στην κοινή λογική να σκεφτεί, ή να ακούσει έστω, φωνές που πρότειναν άλλο δρόμο από το συγκεκριμένο αλόγιστο "τσαμπουκά" της δεκάρας, που παραδίδει τη χώρα χειροπόδαρα στις διαθέσεις ή "διευκρινίσεις" του Λευκού Οίκου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Χτες ακόμα είχαν τις "κάμερες σβηστές" και τις "πένες χωρίς μελάνι", όταν εκατοντάδες διανοούμενοι, πολιτικοί, συνδικαλιστές, άνθρωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, από την Ελλάδα και την Τουρκία, έκαναν έκκληση στη λογική μας ενάντια στην έχθρα και τον εθνικισμό, που ποτίζει το θεριό του "διαίρει και βασίλευε", το όργανο του μελλοντικού διαιτητή - επικυρίαρχου. Με τον ίδιο τρόπο, "χάθηκε η εικόνα" και ο λόγος από το πρόσφατο Βαλκανικό Συνέδριο Ειρήνης, που έγινε στη Θεσσαλονίκη.
Στο όνομα, τάχα, της αντανάκλασης της πραγματικότητας και της ενημέρωσης, πλασάρεται η ηλεκτρονική ή όποια άλλη κατασκευασμένη πραγματικότητα και θάβονται, μαζί με τις αξίες, ο διάλογος, το ερώτημα, η ζωντανή και ανήσυχη συνείδηση. Οι ιστορίες, για παράδειγμα, της αναμετάδοσης της εξόδου του στόλου από το Ναύσταθμο, ή της προετοιμασίας και αποβίβασης των Τούρκων κομάντος παρέπεμπαν στις μόλις πρόσφατες αναμεταδόσεις, από το CNN, του πολέμου στον Περσικό ή στους θρασύδειλους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Βοσνία. Και όμως, και γι' αυτές τις υποθέσεις, οι "θαρραλέοι" δημοσιογράφοι του CNN, που "ριψοκινδύνευαν" στο όνομα της ενημέρωσης, παραδέχονται τώρα πως αναμετέδιδαν τις εικόνες που τους έδινε το αμερικανικό υπουργείο Αμυνας. Κάπου τα "μπέρδεψαν" στις ταινίες, που παρέλαβαν από τις αρμόδιες υπηρεσίες με εκείνες του "Νάσιοναλ Τζεογκράφικ", ή, καλύτερα, υπερέβαλαν τις δυνατότητές τους να "χτυπάνε" παραισθησιογόνα στην κοινή γνώμη και έκαναν και τη γνωστή "μετοίκηση" των κορμοράνων, χιλιάδες μίλια μακριά από εκεί που ζουν πραγματικά, όπου και γέλασε το πικραμένο από τα πολεμικά κατορθώματά τους χείλη μας... Ας αφήσουν, λοιπόν, κατά μέρος την ελευθερία, γιατί δεν την υπηρετούν και δεν τη δικαιούνται.
***
Ομως και τώρα, που η κρίση βρίσκεται σε κάποια ύφεση, αν αφαιρέσεις το πικρό γέλιο που προκαλεί το ξεροστάλιασμα έξω από το Λευκό Οίκο και το κυνηγητό δηλώσεων από τον Σαντέρ και την ευρωπαϊκή παρέα του, τα "ελεύθερα" ΜΜΕ επιμένουν στην εικόνα του ψευτονταϊσμού και στην καλλιέργεια του πολεμικού κλίματος. Δυο μέρες έπαιζε στις ειδήσεις του το MEGA την παρακολούθηση από το "ΑΤ ΤΟΜΠΑΖΗΣ" της προγραμματισμένης τουρκικής άσκησης. Η φωνή του "εκφωνητή", την ώρα της "καταδίωξης" της τουρκικής ακταιωρού, παρέπεμπε στη στιγμή που ο Καμπούρης σούταρε τα γνωστά φάουλ, απ' όπου κρεμόταν τότε με κομμένη την ανάσα η "εθνική υπερηφάνεια", το 1987...
***
Ποιος φταίει; Πρόσφατα, μπήκε σε εφαρμογή η παραπλανητική μέθοδος του ισοσκελισμού και της αλληλοεξουδετέρωσης, έτσι που όλοι και κανένας να μην είναι ο ένοχος. Οι πολιτικοί τα ρίχνουν στα ΜΜΕ, οι εφημερίδες στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο στο κοινό, που "παγιδεύεται" στο ζάπινγκ, και ανάποδα ή σε "χιαστή", ανάλογα την περίσταση, τον ομιλητή και τις σκοπιμότητες. Η μέθοδος θυμίζει λίγο τα άφθονα αμερικανικά κινηματογραφικά έργα κριτικής πλευρών ή υπηρεσιών του συστήματος, που, σε τελευταία ανάλυση, βοηθούν στη "χώνεψη" ολόκληρου του συστήματος. Δεν εννοούμε ότι σώνει και καλά υπάρχει τέτοιο σχέδιο - τους θεωρούμε ανίκανους για τέτοια συλλογική σκέψη - αλλά ο άκρατος ανταγωνισμός και τα ξεχωριστά, αλλά και διαπλεκόμενα, ταυτόχρονα, συμφέροντα οδηγούν αντικειμενικά στην "ισοφάριση" των ευθυνών. "Οταν φτιάχνεις τα τραγούδια, μη σε πειράζει που σου τα τραγουδούν", λέει μια πολύ παλιά εγγλέζικη παροιμία, για τις περιπτώσεις τύπου Πάγκαλου, Αρσένη και των ομοίων τους και επίσης "το ένα χέρι νίβει τ' άλλο" επί το ελληνικότερον, για όσους μετέχουν στην, έμμεση έστω, συνωμοσία παράδοσης της σκέψης στη βαρβαρότητα.
Αν πιστέψουμε τις μετρήσεις της ποσότητας ωρών της άθλιας τηλεθέασης, τότε κάτι πρέπει να γίνει άμεσα, γι' αυτό το τόσο άθλιο κομμάτι της ζωής μας, που παραδώσαμε αμαχητί στις διαθέσεις τους. Μάλιστα, αν προστεθούν και τα άλλα μέσα παραγωγής του παράλογου αυτού λόγου, είναι άγνωστο αν μένει εσωτερικός "χώρος ακάλυπτος", που να μην μας τον έχουν, έστω προσωρινά, αρπάξει.
Η μοναχική αντίσταση, σαν μόνο μέσο και όπλο, καλλιεργεί στην πραγματικότητα την παθητικότητα και "οργώνει το χωράφι", για να πέσει αργά ή γρήγορα ο σπόρος τους. Χρειάζονται μορφές συλλογικής πάλης, για να πιάσει τόπο και σιγουριά η προσπάθεια.
Παύλος ΑΛΕΠΗΣ
Κάπως έτσι, στην πρόσφατη ελληνοτουρκική περιπέτεια, δεν έδωσαν ούτε χιλιοστό του δευτερολέπτου στην κοινή λογική να σκεφτεί, ή να ακούσει έστω, φωνές που πρότειναν άλλο δρόμο από το συγκεκριμένο αλόγιστο "τσαμπουκά" της δεκάρας, που παραδίδει τη χώρα χειροπόδαρα στις διαθέσεις ή "διευκρινίσεις" του Λευκού Οίκου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ
Feeds
Να πυκνώσει το απεργιακό μέτωπο 
