Η κατάφωρη αδικία, που έγινε και γίνεται καθημερινά ενάντια στους αραβικούς λαούς και ιδιαίτερα ενάντια σ' αυτόν της Παλαιστίνης, ήταν η κινητήρια δύναμη όλων των γεγονότων μέχρι και σήμερα. Το άδικο, σε κάθε περίπτωση, από την εποχή που καταλήφθηκε η γη τους, μέχρι τώρα την επιχείρηση επιβολής της λεγόμενης "ειρηνευτικής διαδικασίας", επιβλήθηκε με τη γλώσσα των όπλων και της πιο στυγνής τρομοκρατίας. Τρομοκρατία, που ξεκίνησαν οι Ισραηλίτες στην περιοχή, τη μετέτρεψαν σε κρατική στη συνέχεια, εξυπηρετώντας κύρια τις εντολές των ΗΠΑ, και την ανέδειξαν σαν κύριο επίσημο διπλωματικό εργαλείο σήμερα, σε τέτοιο βαθμό που ο σημερινός πρωθυπουργός Σ. Πέρες, μέσα σε όλα, να "ποντάρει" στην εικόνα του σκληρού για να έχει και εκλογική επιτυχία. Τι και αν ανάμεσα στα νεκρά παιδιά στο βομβαρδισμένο καταυλισμό του ΟΗΕ ήταν και ένα μόλις τεσσάρων ημερών; Καλλιέργησαν μια κοινή γνώμη του μίσους ή, στην καλύτερη περίπτωση, μία ιδεολογία ότι το "δίκιο" είναι εκείνο που φέρει κρατικά οφέλη. Δέσμιοι, τώρα πια, "σκλάβοι στα δεσμά τους" και αυτών τους των αρχικών επιλογών και προετοιμασίας του κόσμου τους, είναι αδύνατον, γι' αυτούς τουλάχιστον που υπηρέτησαν αυτή την πολιτική, να κάνουν πίσω για μια αληθινά δίκαιη λύση. Αλλωστε, δεν έδειξαν ποτέ μέχρι σήμερα στις κρίσιμες περιπτώσεις μια τέτοια ειλικρινή διάθεση.

Αντίθετα, τουλάχιστον σε επίπεδο επίσημης κρατικής πολιτικής, προτίμησαν να έχουν για συνομιλητές, όχι τους γείτονές τους, αλλά τον ισχυρό συγκυριακό σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που, για εντελώς δικούς τους σχεδιασμούς στην περιοχή, τη σπέρνουν με διχόνοια και την ποτίζουν με αίμα.

***

Αλλοι, τέλος, γιατί οι δυνατοί τούς ήθελαν κι αυτούς "των άκρων", για να μπορούν αποτελεσματικά να "μοιράζουν παιχνίδι" προς όφελός τους. Αυτή η τελευταία εκδοχή γίνεται ανάγλυφη, όταν σηκώσουμε τα μάτια στη διεθνή σκηνή και δούμε ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κατά περίπτωση τάχα δημιουργεί συμμαχίες ή ακολουθεί πολιτικές ενάντια στον "ισλαμικό κίνδυνο", ενώ σε άλλες περιπτώσεις τον ταϊζει σκανδαλωδώς μέχρι να "φουσκώσει", ακόμα και σε μορφή κρατικής οντότητας. Για παράδειγμα, για πρώτη φορά στην πρόσφατη ανθρώπινη ιστορία, επειδή τα σχέδια των ΗΠΑ βόλευαν, δημιουργείται κράτος στη Βοσνία, με μόνο ξεχωριστό γνώρισμα των Σέρβων κατοίκων του τη μουσουλμανική θρησκεία. Επίσης είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι τόσο παντοδύναμες και ικανότατες, κατά τ' άλλα, μυστικές υπηρεσίες και στρατιωτικές δυνατότητες των Αμερικανών δεν μπορούν να ανακαλύψουν τα στρατόπεδα της "Χεζμπολάχ" στην περιοχή της Βοσνίας. Και, άντε, αυτό δεν το μπορούν. Τι γίνεται με τους αξιωματούχους αυτής της οργάνωσης, που εκπαιδεύουν το μουσουλμανικό στρατό και τον προετοιμάζουν με έναν πολιτισμό και φανατική ιδεολογία σαν αυτή που είδαμε πρόσφατα στις τηλεοράσεις ή με τους υπερατλαντικούς μεγάλους οικονομικούς ενισχυτές της;

***

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Ετσι γίνεται σχεδόν πάντα, όταν το ανθρώπινο αίμα μετατρέπεται σε ανωφέλευτη αξία. Οταν, εφ' όσον "ποτίσει τα γεγονότα", είναι δύσκολο να διακριθεί ο ένοχος από τον αθώο, ο φταίχτης από το θύμα, ο ισχυρός από τον αδύναμο. Τότε είναι που προστίθεται και το πρόβλημα της "αυτοτέλειας του συγκεκριμένου", με όλη την ξεχωριστή του φόρτιση ή αφορμή και έτσι χάνεται η αρχή και δε διακρίνεται το τέλος...