Κοντά στις 40 δραχμές το κιλό έχασαν οι βαμβακοπαραγωγοί, εξαιτίας της εφαρμογής, από πέρσι, του νέου κανονισμού της ΕΕ για το βαμβάκι, ο οποίος θα ισχύσει επί 6 χρόνια. Ταυτόχρονα, σοβαρές οικονομικές απώλειες υπέστησαν οι Ενώσεις Συνεταιρισμών, λόγω μείωσης των διεθνών τιμών του προϊόντος. Την πραγματικότητα αυτή αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημοσίως και ο υπουργός Γεωργίας, Στ. Τζουμάκας, αποδεχόμενος την πλήρη αποτυχία της κυβερνητικής αγροτικής πολιτικής. Θα πρέπει, όμως, να υπενθυμίσουμε ότι οι προηγούμενοι υπουργοί Γεωργίας, Γ. Μωραϊτης και Θ. Στάθης, εψεύδοντο ασυστόλως κι εν γνώσει τους, υποσχόμενοι στους βαμβακοπαραγωγούς αύξηση της τιμής του προϊόντος, μέχρι και 30 δραχμές το κιλό (!), προκειμένου να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις τους.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς από τους κυβερνητικούς αρμοδίους να προχωρήσουν στη λήψη μέτρων για την αναπλήρωση μέρους, τουλάχιστον, του χαμένου εισοδήματος των βαμβακοπαραγωγών, ν' αναλάβει το κράτος το κόστος των ζημιών των συνεταιρισμών - αφού ο τότε υπουργός Γεωργίας και μαζί του η ΠΑΣΕΓΕΣ προέτρεπαν τις Ενώσεις να παρέμβουν στην αγορά βαμβακιού, δίνοντας, μάλιστα, μεγαλύτερες από τις προκαθορισμένες προκαταβολές στους παραγωγούς - και να θέσει η κυβέρνηση στην ΕΕ το αίτημα για αλλαγή του καταστροφικού κανονισμού, ο Στ. Τζουμάκας "περί άλλα τυρβάζει". "Ρίχνει το μπαλάκι" στους αγρότες, καλώντας τους να μειώσουν τη βαμβακοκαλλιέργεια και να στραφούν σε άλλες καλλιέργειες. Αλλά για ποιες άλλες καλλιέργειες γίνεται λόγος, όταν όλες έχουν καταστεί ασύμφορες; Οι εξευτελιστικές τιμές στα σιτηρά, στο καλαμπόκι, στη βιομηχανική ντομάτα και τα επικείμενα καταστροφικά μέτρα της ΕΕ για τα οπωροκηπευτικά, τα αμπελοοινικά κι άλλα προϊόντα, η απελπιστική κατάσταση στην κτηνοτροφία, δεν αφήνουν περιθώρια στους αγρότες για να αλλάξουν καλλιέργεια. Και είναι τόση η προχειρότητα και η ασχετοσύνη του υπουργού Γεωργίας, που προτείνει στους παραγωγούς να καλλιεργήσουν τώρα ζαχαρότευτλα, τη στιγμή που η περίοδος σποράς αυτού του προϊόντος έχει παρέλθει προ πολλού!

Η πολιτική της ΕΕ στον αγροτικό τομέα, την οποία εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - όπως και η προηγούμενη της ΝΔ - οδηγεί την ελληνική αγροτική οικονομία σε αδιέξοδο και χιλιάδες αγρότες στο ξεκλήρισμα. Αυτό έχει γίνει συνείδηση στον αγροτικό κόσμο και γι' αυτό οι αγροτικές κινητοποιήσεις στρέφονται εναντίον της ΕΕ και της αντιαγροτικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων. Ομως, οι γενικότερες επιλογές των Βρυξελλών έχουν ανάλογες επιπτώσεις και στους εργάτες - οι οποίοι περνούν μαζικά στην ανεργία, λόγω της αποβιομηχάνισης - και στους επαγγελματοβιοτέχνες. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, εργάτες, αγρότες και επαγγελματοβιοτέχνες πρέπει να συνενώσουν τις δυνάμεις τους στον κοινό αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και την εφαρμογή μιας άλλης, που θα προστατεύει το λαϊκό εισόδημα και την παραγωγική βάση της χώρας μας. Η δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου αντίστασης και πάλης, που θα έχει αντιμονοπωλιακά, αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά - όπως προτείνει το ΚΚΕ - μπορεί να επιβάλει λύσεις στα οξυμένα προβλήματα του λαού μας και του τόπου. Λύσεις, που θα οδηγούν σε μια άλλη αναπτυξιακή διαδικασία - μέσα στην οποία θα αναπτύσσεται και η αγροτική οικονομία - και, ταυτόχρονα, θα ανοίγουν το δρόμο για γενικότερες αλλαγές στην Ελλάδα, για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της.