ΚΥΜΗ (του απεσταλμένου μας ΘΑΝΑΣΗ ΛΕΚΑΤΗ).-

Δεν ήταν ναυάγιο! Ηταν έγκλημα!

Από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, όλα είναι καθαρά. Το τσιμεντάδικο πλοίο ΔΥΣΤΟΣ δεν έπεσε θύμα της κακοκαιρίας. Βρισκόταν καιρό πριν σε προδιαγεγραμμένη πορεία ναυαγίου, με αποστολή να φέρει μερικές ακόμα χιλιάδες εκατομμύρια ματωμένα δολάρια στα ταμεία των εφοπλιστών. Με τίμημα τη ζωή 17 ναυτικών και τριών μελών των οικογενειών τους, που προστέθηκαν στη ματωμένη λίστα των θυμάτων του αδίστακτου εφοπλιστικού κεφαλαίου. Η κακοκαιρία ήταν μόνο το πρόσχημα για το έγκλημα. Η βιασύνη, με την οποία ο υπουργός των εφοπλιστών Στ. Σουμάκης έσπευσε να υιοθετήσει την εντολή των αφεντικών του, να κηρυχθεί εκ του ασφαλούς ένοχος ο νεκρός καπετάνιος του ΔΥΣΤΟΣ, ενοχή που, αν κατοχυρωθεί, φέρνει στο εφοπλιστικό ταμείο ακέραιη την αποζημίωση από την ασφάλεια, καταχωρήθηκε, ήδη, στη συνείδηση του ναυτικού κόσμου ως η ομολογία των πραγματικών ενόχων.

Παρά τα μαγειρέματα, οι εξόφθαλμες αντιφάσεις στις διάφορες "μαρτυρίες", που προσβάλλουν ευθέως τη μνήμη άξιων εργατών της θάλασσας, δεν μπόρεσαν να κρύψουν την αλήθεια που ομολογείται πλέον ανοιχτά πάνω από τα φέρετρα: Το σαπάκι που ονομαζόταν ΔΥΣΤΟΣ ήταν ανερμάτιστο, τα "μπλακ άουτ" ήταν συνεχή. Η εταιρία χρονομετρούσε τις φορτώσεις, πόσο μάλλον τα δρομολόγια. Ο καπετάνιος εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ασφαλές αγκυροβόλιο της Σκιάθου, για να προλάβει το δρομολόγιο που είχε καθυστερήσει εξαιτίας της κακοκαιρίας. Τα μοιραία κύματα που μπατάρισαν το πλοίο βρήκαν μπροστά τους ένα κουφάρι από καιρό ανάξιο να πλέει.

Το ναυάγιο του ΔΥΣΤΟΣ τρία μίλια ανοιχτά της Κύμης άρχισε αρκετά χρόνια πριν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, όταν έγινε η μετασκευή του από "μπαλκ κάριερ" σε τσιμεντάδικο, μετασκευή που ανέβασε το κέντρο βάρους του πλοίου πάνω από το σημείο που οι πρώτοι ναυπηγοί του είχαν προβλέψει ως ικανό για να πλέει με ευστάθεια. Το επόμενο χτύπημα στο ήδη γέρικο σκαρί δόθηκε, όταν άρχισαν να τσιμεντάρονται τα ρήγματα με τις γνωστές στους ναυτικούς των τσιμεντάδικων λινάτσες. Οταν και τα διάτρητα διπύθμενα άρχισαν να δηλώνουν ανικανότητα να εξασφαλίσουν ένα ικανοποιητικό "σαβούρωμα" για ευσταθή πλουν, τα συνεχή "μπλακ άουτ" της μηχανής έρχονταν πλέον μόνο ως τελική προειδοποίηση... Η απόφαση της εταιρίας να δεξαμενίζεται το πλοίο κάθε δύο χρόνια αντί για κάθε ένα και η μείωση της σύνθεσης του πληρώματος προανάγγειλαν το αναγκαστικό, πλέον, σήμα που έστειλε η συσκευή "Επίρμπ" όταν ήρθε, τελικά, σε επαφή με τη θάλασσα.

Μάταια, ο υπουργός Ναυτιλίας, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον εκπρόσωπο της εφοπλιστικής εταιρίας, πάσχισε το μεσημέρι της Κυριακής να πείσει τους δημοσιογράφους ότι για όλα φταίει ο κακός καιρός. Το κουφάρι του πλοίου, αδιάψευστος μάρτυρας, επιπλέει ακόμα. Παρά το συνεχές τρενάρισμα της ρυμούλκησής του στα αβαθή - μήπως και βυθιστεί - το κουφάρι του πλοίου κουβαλά στα διπύθμενά του και τις πλευρικές λαμαρίνες την αλήθεια. Και θα συνεχίσει να είναι ο πλέον και μόνος έγκυρος μάρτυρας του εγκλήματος, αν έγκαιρα απαγορευτεί στην εφοπλιστική εταιρία και τα "συνεργεία" της κάθε πρόσβαση στο πλοίο. Αν γίνει τελικά κατορθωτό να στηθεί ξανά όρθιο - τα τεχνικά μέσα υπάρχουν - για να γίνει μία και μοναδική δοκιμή εξασφάλισης ευστάθειας, με παρόντες τα συνδικάτα των ναυτεργατών και τους συγγενείς των 20 μαρτύρων της ναυτικής οικογένειας.

Τα όσα με δεκάδες σελίδες δελτίων Τύπου, χαλκευμένων στοιχείων και συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων, επιχείρησαν να περάσουν στην κοινή γνώμη ο υπουργός Ναυτιλίας και η εφοπλιστική εταιρία (περί κακοκαιρίας και ευθύνης του πλοιάρχου) στέκουν έωλα μπροστά σε κείνη τη γροθιά που χτυπούν στην πόρτα του νοσοκομείου της Κύμης οι συγγενείς των 20, κάθε που ένα πτώμα ανασύρεται από το ΔΥΣΤΟΣ και παίρνει το δρόμο για την αναγνώρισή του. Οι μπράβοι της εταιρίας που πλημμύρισαν την παραλία της Κύμης, παριστάνοντας τους ναυτικούς που ελεεινολογούν τον πλοίαρχο για την "κακή" απόφασή του, αποκαλύπτονται νάνοι, όταν ένας ξάδερφος, μια γυναίκα, μια μάνα, στέκονται εκεί στην προβλήτα και αναγνωρίζουν στην πρώτη ματιά ως δικό τους έναν δουλευτή της θάλασσας, για τον οποίο λίγο αργότερα θα ακουστεί η κραυγή: Είναι ο μπαμπάς μου! Είναι ο Σωτήρης! Είναι ο Νικήτας!