Πρώτον, είναι αλήθεια ότι, με την κομπορρημονούσα φράση του, ο Κ. Σημίτης προσδιόρισε επακριβώς το ρόλο της λεγόμενης "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" στο κόμμα του. Πρόκειται για ένα άθροισμα... "δυσαρεστημένων", δήθεν, με την κυβερνητική πολιτική, οι οποίοι διεκδικούν μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Φροντίζουν να στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική σε κάθε της βήμα, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στα νομοθετικά τερατουργήματα, που εισάγει το επιτελείο των "εκσυγχρονιστών" για να εμπλουτίσει το νομικό οπλοστάσιο της ολιγαρχίας. Ο,τι και να λέτε, ό,τι και να κάνετε, τελικά οι νόμοι της κυβέρνησης περνάνε και αυτό έχει σημασία, ήταν το μήνυμα του πρωθυπουργού προς την "εσωκομματική αντιπολίτευση" με τη δήλωσή του.

Τρίτον, ο πρωθυπουργός με τον προκλητικό του τόνο και το προκλητικό του ύφος, ήθελε να στείλει ένα ακόμα μήνυμα. Ηθελε να διαφημίσει, απέναντι στους ομοειδείς του πολιτικούς αντιπάλους, ένα ακόμα "εύσημο". Ετσι, τουλάχιστον, το θεωρεί ο ίδιος. Το "εύσημο" πως ο ίδιος και το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν απολέσει το "χρίσμα" του καλύτερου διαχειριστή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Πως την εντολή για να "κυβερνάει όπως θέλει" την έχει λάβει αυτός και όχι κάποιος άλλος υποψήφιος "λογιστής" των υποθέσεων των καπιταλιστών.