Κατ' αρχάς ευχαριστώ πάρα πολύ και ζητώ συγνώμη που παρεμβαίνω αυθαίρετα στη θέση κάποιου άλλου συνομιλητή. Το έρεισμα μου δόθηκε από τον προηγούμενο συνομιλητή και τον τωρινό. Το μήνυμα για το συνδικαλισμό, για τον όρο που ανέφερε ο τωρινός συνομιλητής, ως προς το θέμα ληστές και ληστεύονται οι άνθρωποι και ένα τρίτο και θετικό μήνυμα, που έκλεισε ο τωρινός συνομιλητής την ομιλία του με το θέμα ότι πρέπει να σκεφτόμαστε συλλογικά.

Με βάση την αξιόλογη πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος όσον αφορά τα μέτωπα πάλης, με βάση τα κοινά προβλήματα ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, θα ήθελα να πω το εξής: Πρώτα από όλα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κι όλοι οι εργαζόμενοι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι ληστεύονται. Αρκετοί πιστεύουν ότι ευεργετούνται. Γιατί έστω και οι χειρότεροι καπιταλιστές τους δίνουν δουλιά. Δεύτερον, έχουμε δει έμπρακτα όλοι μας - κι αυτό το λέω ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθετήσεως - ότι ο συνδικαλισμός πολλές φορές έχει προδώσει τον εργαζόμενο. Και τρίτον, στο θετικότατο μήνυμα, του να σκεφτούμε συλλογικά. Αυτό είναι μια βάση. Να μάθει ο κόσμος να σκέφτεται συλλογικά. Δηλαδή, να μάθουμε τον κόσμο ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, κοινωνικοποιημένος σ' ένα καπιταλιστικό σύστημα, όπου ο πρώτος φορέας κοινωνικοποίησης, η οικογένεια, μαθαίνει τον άνθρωπο ότι πρέπει να ζει όπως του επιβάλλει η κοινωνία. Οτι αν δεν φάει τον άλλον, θα τον φάει ο άλλος εκείνον. Να τον μάθουμε να σκεφτεί ότι δεν είναι μόνος του, από την ίδια τη δομή της κοινωνίας.

Πρέπει, λοιπόν, πέρα από τις επισημάνσεις αυτών των σοβαρών ζητημάτων, να μπορέσουμε να δείξουμε μεθόδους προσέγγισης στον κόσμο που έχει μάθει να ζει σ' ένα σύστημα το οποίο όλο τον πάει και πιο κάτω. Δεν είμαι και προετοιμασμένη, απλώς αυθόρμητα πήρα το λόγο. Μία μέθοδος προσέγγισης, τουλάχιστον στον πολιτιστικό τομέα - στον οποίο κινούμαι και εργάζομαι - θα ήταν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Λέμε να κλείσουμε τις τηλεοράσεις. Δεν μπορούμε πραγματικά και ορθολογιστικά σκεπτόμενοι να πούμε στον κόσμο "κλείστε τις τηλεοράσεις". Θα παλέψουμε με τα ίδια μέσα. Ξέρω ειδικά στο Κομμουνιστικό Κόμμα ότι δεν έχουν τα χρήματα, ότι λείπουν τα έσοδα, ίσως. Ομως θα πρέπει να υπάρξει ένα άγγιγμα προσέγγισης με ευρύτατα πολιτιστικά προγράμματα, που να μην ταυτίζουν απόλυτα το χώρο με πολιτικά μηνύματα, αλλά να δείχνουν και να καλλιεργούν στον κόσμο τη συλλογική συνείδηση. Ενα συλλογικό εμείς. Δηλαδή, εάν πέσει μια ατομική βόμβα και μείνεις ως μόνος επιζών, δε θα είσαι και ευτυχισμένος. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε συλλογικά. Εάν αυτό προσπαθήσουμε να το περάσουμε μέσα από κοινούς αγώνες και κυρίως από τον πολιτισμό και τα πολιτιστικά προγράμματα, νομίζω ότι εκεί πέρα το μέτωπο βάσης για τα κοινά προβλήματα θ' ανθίσει. Και θα πάψει ο άλλος να βλέπει τον εργοδότη σαν ευεργέτη του. Ευχαριστώ πάρα πολύ.