Θέλω να ευχαριστήσω αυτούς που με κάλεσαν σήμερα στη δημόσια συζήτηση που γίνεται για τη δυνατότητα δημιουργίας ενός μετώπου, για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων που όλοι μας βλέπουμε γύρω μας και στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια.

Θα έλεγα κάτι το οποίο για μένα είναι διπλή τιμή. Το γεγονός πως το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα, του οποίου η ιστορία σ' αυτά τα 80 χρόνια έχει να κάνει με την ιστορία της ίδιας της πατρίδας μας. Θεωρώ ότι για να δούμε το τι θα κάνουμε αύριο, πρέπει να είμαστε γνώστες αυτής της ιστορίας. Πιστεύω ότι έχει σηματοδοτήσει αυτή την πορεία. Και θεωρώ ακόμη ότι και στον 21ο αιώνα, μπορεί να σηματοδοτήσει την παραπέρα εξέλιξη και το μέλλον αυτής της χώρας.

Ολους μας νομίζω ότι μας έχει ενώσει στο παρελθόν κάτι, το οποίο είναι επίκαιρο και σήμερα. Είμαι της γενιάς της άνοιξης των αγώνων των λαών παγκόσμια, σε σχέση με τις διάφορες αποικιοκρατίες στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία. Ηταν τότε που όλοι μιλάγαμε για πολλά Βιετνάμ. Ηταν τότε που παντού σε όλο τον κόσμο δημιουργούνταν εκείνα τα μαζικά κινήματα αντίστασης, σε σχέση με τον κυρίαρχο ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα που καταδυνάστευε αυτούς τους λαούς και τότε, πέρα από τις διαφορετικές οπτικές εικόνες που καθένας ήθελε να δει την πορεία, μας είχε ενώσει κι ένα σύνθημα: ότι οι λαοί πρέπει να καθορίζουν μόνοι τους την πορεία, ότι δεν έχουν ανάγκη από αφέντες και κράτη "φονιάδες των λαών", όπως τους λέγαμε - ξεχασμένα συνθήματα... - το ΝΑΤΟ ή κάποια άλλα πράγματα.

Οι εποχές έχουν αλλάξει. Σήμερα μια παγκόσμια δύναμη κυριαρχεί στον πλανήτη μας. Σήμερα κάτι άλλο κυριαρχεί και σε πολλές άλλες δυνάμεις, που εκείνη την εποχή αντιστέκονταν σ' αυτό, που είχα πει προηγούμενα. Σήμερα κυριαρχεί η αντίληψη - πέρα από κυβερνήσεις, πέρα από αυτοκρατορία - της δύναμης της αγοράς, αυτό που λέγεται μονοπώλιο. Είναι η μοναδική σκέψη που θέλει να καθορίσει όλους τους ανθρώπους.

Θεωρώ - και θα το αναφέρω κι αυτό, για να μπω σε κάτι το οποίο πιθανά να είναι αν θέλετε η ανατολή γι' αυτό που έρχεται, αυτό που πρέπει να κάνουμε - είναι και κάτι άλλο. Υπήρχε κάτι που το άκουγα πριν 5-10 χρόνια κι είχε αναπτυχθεί στη Γαλλία, αλλά νομίζω έχει πιάσει όλον τον κόσμο, πολλές πολιτικές δυνάμεις, πολλές κυρίαρχες δυνάμεις της εξουσίας λένε, και επειδή έχουν τη δύναμη και το περνάνε μ' αυτά τα μέσα σήμερα τα ηλεκτρονικά, τη δύναμη της μαζικής πληροφόρησης. Σήμερα ο κόσμος είναι πολύπλοκος, λένε, μην αγωνιάτε γι' αυτά τα μικρά, τα πρόσκαιρα. Σκεφτόμαστε εμείς για σας, για το μέλλον των παιδιών σας. Θεωρώ ότι αυτό είναι φασιστικό. Αυτό ήταν κι ένα σύνθημα του Λεπέν. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πρέπει να σκέφτονται οι ίδιοι για το μέλλον τους. Πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά τους, πώς θα καθορίσουν τα ίδια την πορεία τους στο μέλλον που έρχεται. Κι αυτή είναι η μόνη παρακαταθήκη που μπορούμε να δώσουμε εμείς.

Γι' αυτό το λόγο σήμερα και σαν πολίτης - αν θέλετε σαν ένα πολιτικοποιημένο άτομο που όσο μπορώ και όσο αντέχω θα είμαι παρών στους κοινωνικούς αγώνες - θεωρώ ότι αυτή η συζήτηση που άνοιξε από το ΚΚΕ για το πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα πλατύ κίνημα συνεργασίας όλων εκείνων των δυνάμεων που αντιστέκονται στη νέα βαρβαρότητα που σήμερα κυριαρχεί στον κόσμο, η προοπτική αυτή είναι η μόνη λύση να δώσουμε όλοι εμείς στην κυρίαρχη άποψη.

Θα μου επιτρέψετε - σαν προβληματισμό. Το μέτωπο είναι μια κουβέντα που έχει τη δική της αξία σ' αυτή τη σύγκρουση που υπάρχει σήμερα κι είναι κάτι το πραγματικό, το κατανοώ. Είναι ένα κομμάτι της δράσης που πρέπει να έχουν οι δυνάμεις της εργασίας, οι λαϊκές δυνάμεις. Θα έλεγα όμως σ' αυτή την πολυπλοκότητα του κόσμου, σ' αυτό τον άλλο πόλεμο, τον ψυχολογικό και της ιδεολογίας, τα μέτωπα καμιά φορά ορθώνουν τείχη. Πρέπει να τα σπάμε, πρέπει ν' απευθυνόμαστε πιο ευρύτερα. Αρα, πρέπει να δημιουργήσουμε ένα μεγαλύτερο κίνημα, ένα κίνημα, που σε τελευταία ανάλυση, το πιστεύουμε όλοι, θα είναι η πλειοψηφία του λαού. Γιατί, σήμερα - χωρίς να κάνω ιδεολογική ανάλυση - το 80% με 90% των ανθρώπων υποφέρει, είναι φτωχοί, ληστεύονται κυριολεκτικά, γι' αυτό και είναι πλούσιο το υπόλοιπο 20%. Υπάρχει μια ληστεία. Και επόμενα αυτός ο οποίος ληστεύεται πρέπει και να αμυνθεί. Ομως σ' αυτή την πορεία πρέπει να βρει τα μέσα κι εδώ είναι που χρειάζεται μεγάλη συζήτηση, το πώς θα κερδίσει. Το πώς θα μπορέσει πραγματικά αυτούς τους ληστές, σε τελευταία ανάλυση, να μπορέσει να τους αφοπλίσει, να τους βάλει στο περιθώριο.

Ερχομαι στα δικά μας. Κάτι άλλο μας είχε ενώσει παλιά και πιστεύω μας ενώνει και σήμερα. Και θεωρώ ότι είναι το κρίσιμο σημείο που όλες οι πολιτικές δυνάμεις αυτής της χώρας πρέπει να έχουν σαφή θέση. Είναι το γεγονός πως η πατρίδα μας για να επιβιώσει πρέπει να επιβιώσει η ύπαιθρος. Πρέπει να επιβιώσει η περιφέρειά της. Πρέπει ν' αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις στην περιφέρεια, πρέπει να κρατηθούν. Πρέπει να δυναμώσουν και μέσα από αυτές τις δυνατότητες να δημιουργηθούν - αν θέλετε μέσα από πραγματικά γεγονότα - οι καινούριες συσπειρώσεις, που θ' αντισταθούν σ' αυτό το κράτος της Αθήνας, το οποίο σήμερα έχει γίνει υπάλληλος των Βρυξελλών, που πραγματικά όλοι οι πόροι που υπάρχουν, είτε εθνικοί είτε και οι υπόλοιποι που έρχονται, απλά μοιράζονται μεταξύ τους και δίνονται επετειακά και στην περιφέρεια, για να μπορούν να αφοπλίζουν τις πραγματικές δυνάμεις της.

Κι εδώ χρειάζεται μια μεγάλη μεγάλη προσπάθεια και δεν είναι εύκολο. Θα έλεγα και κάτι άλλο, που γνωρίζω: Θεωρώ, αγαπητοί φίλοι, ότι υπάρχουν πολιτικοποιημένα άτομα, που είχαν συστρατευτεί, είχαν παλέψει, είχαν αγωνιστεί μέσα από πολλά κόμματα, κόμματα που είχαν εκείνα τα ιδανικά που είχαν βρεθεί με όλους εσάς από την ίδια μεριά της όχθης του ποταμού, δηλαδή ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Υπάρχουν όλα αυτά τα άτομα, τα οποία δίνουν τη μάχη τους σε επίπεδο κοινωνίας. Κι εκεί είναι το κρίσιμο σημείο. Θ' αναπτυχθούν; Οι ίδιοι θα δείτε ότι υπάρχουν σε φραστικό επίπεδο και πολιτικές δυνάμεις μικρές, άτομα, κινήσεις που μιλάνε για τη συνεργασία αυτών όλων των δυνάμεων, πάνω σε υπαρκτά προβλήματα που θα με βρουν σύμφωνο πάρα πολύ, στα προβλήματα της εργασίας, όχι το συνδικαλισμό απλά και μόνο. Στο δικαίωμα της εργασίας, στο δικαίωμα εξασφάλισης αυτού του δικαιώματος, αλλά και της άμυνας σ' αυτά που έχουμε. Είναι στο δικαίωμα αυτό που λέγεται περιφέρεια, όχι στο νόμο "Καποδίστρια", με τον οποίο θέλουν - υποτίθεται - να γίνει ανάπτυξη της υπανάπτυξης. Αλλά να μπορέσουμε μέσα από αυτή τη νέα μορφή, μια άλλη μορφή που πρέπει να δημιουργηθεί, ν' αναπτύξουμε και να πούμε το πώς πιθανά ν' αναπτυχθεί η ύπαιθρος, πολλά χωριά μαζί. Τι πάει να πει νομός; Τι πάει να πει περιφέρεια; Θα είναι αυτή που θα δίνει η εκάστοτε κυβερνητική εντολή, ή θα είναι αυτή η πραγματικότητα που θα γεννηθεί μέσα από τις δυνάμεις που θ' αναπτυχθούν σε επίπεδο μικρό, χωριού, νομού, περιφέρειας; Που θα συσπειρωθεί;

Και θα πω και κάτι άλλο, που εκεί θα κριθεί και το μέλλον όλων των πολιτικών κομμάτων. Επιτρέψτε μου να έχω αυτή την αντίληψη. Πολλές φορές, σε επίπεδο κοινωνίας, υπάρχουν αυτές οι φωνές που ζητάνε την υποστήριξη των κομμάτων. Είναι κοντά, πέρα από τις δικές τους επιλογές, τις κινήσεις των πολιτών που σε τελευταία ανάλυση έχουν ίδιους στόχους. Και οι στόχοι είναι της υπηρεσίας στο άτομο. Να μετατρέψουμε το εγώ στο εμείς. Θεωρώ είναι το κρίσιμο ζήτημα. Και θεωρώ ότι κάποια στιγμή, μέσα από την πρωτοβουλία των πολιτών, ευρύτερων συσπειρώσεων, θα ζητηθεί η τοποθέτηση των κομμάτων πάνω σ' αυτές τις κινήσεις - που εύχομαι να αναπτυχθούν με τις ιδιαιτερότητες που θα υπάρχουν, γιατί άλλα προβλήματα θα υπάρχουν στη Θράκη, άλλα υπάρχουν στη Θεσσαλία, άλλα στη Στερεά Ελλάδα, άλλα στην Πελοπόννησο, που έχουν όμως κοινό προσανατολισμό - ότι το μέλλον είναι δικό μας. Δεν μπορεί κανένας να μας το χαράξει ερήμην ημών, ούτε από τις Βρυξέλλες, ούτε από άλλα κέντρα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.