ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ MADE IN USA | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ MADE IN USA

Διαβάζοντας κάποιος την προχτεσινή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πορεία της οικονομίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις οικονομικές επιδόσεις των χωρών - μελών, αποκτά την εντύπωση ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν δει ακόμη τίποτα. Τα πάνω από είκοσι εκατομμύρια άνεργοι στις χώρες της Ενωσης, τα πάνω από 50 εκατομμύρια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ήταν δύο ποσοτικοί και ποιοτικοί δείκτες που χρησιμοποιούσαμε μέχρι σήμερα για να καταδείξουμε μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική απ' αυτήν που θέλουν να παρουσιάσουν οι ιθύνοντες. Ε, λοιπόν, ακόμη και αυτοί οι δείκτες θα φαντάζουν σαν ανώδυνοι μπροστά στην κατάσταση που θέλουν να διαμορφώσουν οι αρχιτέκτονες του "κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος".

***

Προαναγγέλλοντας τη νέα "εξόρμηση" της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την κατάκτηση του "Ελντοράντο" της "παγκοσμιοποίησης", η Κομισιόν κηρύσσει τη σταυροφορία κατά του εχθρού των επιλογών της, των εργαζομένων. Αφού πριν λίγα χρόνια είχε χαρακτηριστεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότυπο κοινωνικής ασφάλισης το σύστημα της Ταϊβάν, τώρα χαρακτηρίζεται πρότυπο για τη διαμόρφωση των μισθών και των εργασιακών σχέσεων το "αμερικανικό μοντέλο". Με δυο λόγια, το μοντέλο αυτό στηρίζεται στην παραδοχή ότι η φτώχεια μέσα στα επόμενα χρόνια θα αυξηθεί με γρήγορους ρυθμούς, εξάλλου αυτή η εξέλιξη θα τροφοδοτήσει την ταχύτατη αύξηση των καπιταλιστικών κερδών. Αν όμως αυτή η φτώχεια συγκεντρωθεί σε περιορισμένο αριθμό ανθρώπων και εντοπιστεί σε συγκεκριμένες κατηγορίες, γίνεται επικίνδυνη γι' αυτούς που την προκαλούν. Ετσι το "αμερικανικό μοντέλο" προτείνει τη "διάχυση" της φτώχειας σε μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων και σε μικρότερα κομμάτια. Αυτή είναι η συνταγή. Ετσι ελπίζουν ότι με τη διάχυση της εξαθλίωσης θα πετύχουν και τη διάχυση των αντιδράσεων.

***

Αυτή την εφιαλτική κατάσταση περιγράφει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεσή της με την πρόταση για μια "διεύρυνση προς τα κάτω της μισθολογικής κλίμακας, με στόχο την επιβράδυνση της διαδικασίας υποκατάστασης της εργασίας με κεφάλαιο". Αν αυτό δε σημαίνει δραστική μείωση των μισθών, τότε τι άλλο μπορεί να σημαίνει; Ταυτόχρονα, όμως, σημαίνει και έναν ωμό εκβιασμό σε βάρος των εργαζομένων: "Αν δε θέλετε να υποκατασταθείτε από μηχανές και κτίρια, δεχτείτε τη μείωση των μισθών σας".

Για να ενισχύσει μάλιστα την πρότασή της, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και τους πραγματικούς στόχους, η Κομισιόν επικαλείται τα αποτελέσματα από την εφαρμογή του "αμερικανικού μοντέλου" και σημειώνει ότι μέσα στις δεκαετίες '70 και '80 "οι μισθοί των ανειδίκευτων εργαζομένων στις ΗΠΑ μειώθηκαν από 20 μέχρι 30%".

Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επαναλαμβάνει τις προτάσεις που είχαν διατυπωθεί και στη "Λευκή Βίβλο", όπως τη "μείωση του μη μισθολογικού κόστους εργασίας", δηλαδή την απαλλαγή των εργοδοτών από τις εισφορές για την ασφάλιση των εργαζομένων, τη "μείωση του χρόνου εργασίας", με την προϋπόθεση βέβαια της ανάλογης μείωσης της αμοιβής. Ολα αυτά βέβαια σχηματίζουν την εικόνα του "απασχολήσιμου", την οποία οραματίζονται οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το όχι πολύ μακρινό μέλλον.

***

Τη δική της συμβολή σ' αυτή τη "σταυροφορία" έχει εξαγγείλει η ελληνική κυβέρνηση, τόσο με την τροπολογία που πρόσφατα ψήφισε για τις εργασιακές σχέσεις στις δημόσιες επιχειρήσεις, όσο και με το νομοσχέδιο που έχει προαναγγείλει το υπουργείο Εργασίας και θα αφορά και τον ιδιωτικό τομέα.

Με τα παραπάνω, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί να στοιχειοθετήσει την άποψη ότι για τη χαμηλή "ανταγωνιστικότητα" των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων ευθύνεται το "κόστος εργασίας", μια άποψη που έχει υιοθετήσει η ελληνική κυβέρνηση. Μια άποψη τελείως αστήρικτη, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της Κομισιόν το κόστος των μισθών στην Ευρωπαϊκή Ενωση έχει πέσει με εντυπωσιακό ρυθμό στο διάστημα 1975-1995. Οσο για την Ελλάδα τα στοιχεία που δόθηκαν πρόσφατα από την Ενωση των Ευρωπαίων εργοδοτών αποδεικνύουν ότι η απόδοση των επιχειρηματικών κεφαλαίων είναι πολύ μεγαλύτερη στη χώρα μας. Οι εργαζόμενοι είναι σαφές ότι βρίσκονται μπροστά στη μεγαλύτερη επίθεση κατά των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων τους. Από τη δική τους αντίσταση θα κριθεί ο βαθμός επιτυχίας των σχεδίων που καταστρώνονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τόσο η Κομισιόν, όσο και οι πολυεθνικές δείχνουν τη διάθεσή τους να αξιοποιήσουν κάθε περιθώριο που τους δίνεται. Τα επόμενα χρόνια, πάντως, έτσι κι αλλιώς, θα είναι το θέατρο αυτής της σύγκρουσης, με αντικείμενο τα θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ