Ο Χρήστος Μπόμπος, που "έφυγε" την Κυριακή, έλεγε: "Δώσαμε τον εαυτό μας για ένα καλύτερο αύριο του λαού μας, όχι στον άλλο κόσμο όπως οι χριστιανοί, αλλά σ' αυτόν που ζούμε". Οι περισσότεροι άνθρωποι μια και μόνη φορά νιώθουν το στιγμιαίο συναίσθημα του "περάσματος στον Αχέροντα". Ο Χρήστος Μπόμπος, που έζησε 11 χρόνια μελλοθάνατος στη φυλακή, μετρούσε το θάνατο, όχι σε μια στιγμή, αλλά σε χρόνια. Κάθε ξημέρωμα, ίσως η τελευταία μέρα και κάθε βράδυ η τελευταία νύχτα.

Κι όταν τον ρωτούσες να σου πει τα συναισθήματα ενός μελλοθάνατου, έλεγε:"Κολλητά τα σύνορα ζωής και θανάτου. Πού να προλάβεις να σκεφτείς το"πέρασμα", όταν έχεις πολλά άλλα σημαντικότερα να σκεφτείς και να κάνεις;".

Παιδί ακόμα, στα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση στο "Ριζοσπάστη", έμαθα από τον Χρήστο Μπόμπο, τι σημαίνει κομμουνιστής πιστός, σύντροφος ευαίσθητος, άνθρωπος ανιδιοτελής, αγωνιστής αθόρυβος. "Γράψε για τους εργάτες και τους αγρότες κι αν δεν τελειώσει το στιλό, άλλο δεν έχεις", μου έλεγε μ' αγριεμένη φωνή, προσπαθώντας μάταια να κρύψει την απλοχεριά της καρδιάς του. Κι ύστερα να μου εξιστορεί τα διαδραματιζόμενα στο στρατοδικείο, όταν ένας από τους ψευδομάρτυρες, καταθέτοντας εναντίον του, ισχυρίστηκε ότι τον είδε με ματωμένα τα γένια του, προκαλώντας θυμηδία στο ακροατήριο και φέρνοντας σε πολύ δύσκολη θέση τους στρατοδίκες. "Γιατί, εγώ δεν είχα ποτέ γένια", κατέληγε γελώντας τρανταχτά, όπως πάντα.

Πήρα το στιλό και είδα πως είχε τελειώσει η μελάνη. Αμέσως σκέφτηκα να σου ζητήσω άλλο στιλό. Και τότε συνειδητοποίησα την απουσία σου. Είχες δίκιο που επέμεινες να τελειώσει το στιλό για να μου δώσεις άλλο. Δεν το 'κανες από τσιγκουνιά. Πίστευες πως ό,τι αρχίζεις πρέπει να το τελειώνεις. "Δεν πετάμε τίποτα, πριν εξαντληθούν όλες οι δυνατότητές του", έλεγες. Κι έτσι πρέπει να γίνεται γιατί, για ν' ανταποκριθούμε στο χρέος μας, χρειάζεται να εξοικονομούμε από παντού, για να μπορούμε να ξοδέψουμε τα πάντα. Αυτό μας δίδαξες με το παράδειγμά σου. Στο καλό, Χρήστο, θα σου γράφουμε...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ