Η κυβέρνηση προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις χωρίς σχέδιο και συνολική ενιαία στρατηγική, είναι το μοτίβο που μονότονα επαναλαμβάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως η ΝΔ, ο ΣΥΝ, το ΔΗΚΚΙ, αναφερόμενα κάθε φορά στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα των Δημοσίων Επιχειρήσεων που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Είναι χαρακτηριστικός ο κραυγαλέος τίτλος της χτεσινής"Αυγής": "Εκποιούν τις ΔΕΚΟ χωρίς σχέδιο", αναφέρει και εκφράζει τη... δυσφορία της, γιατί "οι υπό μετοχοποίηση (περίπου 30) δημόσιες επιχειρήσεις δεν έχουν καταρτίσει επιχειρησιακά πλάνα, ούτε έχουν προσλάβει συμβούλους, με αποτέλεσμα η διαδικασία (ιδιωτικοποίησής τους) να αναβληθεί για το τέλος του 1999", και τελικά "η εξέλιξη αυτή να στερεί φέτος τον κρατικό προϋπολογισμό από σημαντικά έσοδα"...

Ο πρόεδρος της ΝΔ Κ. Καραμανλής δηλώνει καθαρά υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και πιέζει την κυβέρνηση Σημίτη να προχωρήσει πιο γρήγορα και σταθερά, κατηγορώντας την πως... υποχωρεί μπροστά στις πιέσεις των εργαζομένων. Από την άλλη η ηγεσία του ΣΥΝ τάσσεται υπέρ των "διαρθρωτικών αλλαγών", που προωθεί η κυβέρνηση Σημίτη και στις οποίες πρωτεύουσα θέση έχουν οι ιδιωτικοποιήσεις, αλλάτην κατηγορεί ότι, τάχα, δεν έχει "σχέδιο και στρατηγική" για τις ιδιωτικοποιήσεις και καταφεύγει σε "αυταρχισμό, ΜΑΤ, αδιαφάνεια" κλπ., που, "διασπούν την κοινωνική συνοχή" και δεν επιτρέπουν τη συναίνεση των εργαζομένων - για να περάσουν, προφανώς, χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις οι ιδιωτικοποιήσεις... Το ΔΗΚΚΙ, χωρίς να απορρίπτει τις ιδιωτικοποιήσεις, κατηγορεί την κυβέρνηση Σημίτη ότι προχωρά σε "άκρατες ιδιωτικοποιήσεις"...

Τα κόμματα αυτά, λοιπόν, στηρίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις. Ομως, μπροστά στη γενικευμένη δυσαρέσκεια και την οργή των εργαζομένων, που αντιδρούν αγωνιστικά πλέον, προσπαθούν να ελιχθούν, να αποφύγουν το πολιτικό κόστος της στήριξης ουσιαστικά της αντιλαϊκής πολιτικής. Για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, εφευρίσκουν διάφορες θεωρίες και περιορίζουν την όποια κριτική τους σε δευτερεύοντα ζητήματα. Το ΚΚΕ από την αρχή έχει ενημερώσει τον ελληνικό λαό ότι η αντιλαϊκή επέλαση των ιδιωτικοποιήσεων και των άλλων βάρβαρων μέτρων - ανεξάρτητα από χρονοδιαγράμματα και συγκεκριμένους ρυθμούς - είναι συστατικά στοιχεία του "μονόδρομου" της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, της ΟΝΕ, της κατευθυντήριας λογικής των Συνθηκών του Μάαστριχτ - Αμστερνταμ και των διάφορων "προγραμμάτων σύγκλισης" και αποτελούν το περιεχόμενο μιας ενιαίας και αδιαίρετης πολιτικής. Της πολιτικής στρατηγικής της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος.

Μιας στρατηγικής που, αξιοποιώντας τους αρνητικούς διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, θέτει στην πρώτη γραμμή το θέμα της πλήρους αναθεώρησης όλων των μέχρι σήμερα δεδομένων του συστήματος προς όφελος του κεφαλαίου, για την απόσπαση υπερκερδών. Αυτή η ενιαία πολιτική στρατηγική της ΕΕ, του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ υπηρετείται με τις "διαρθρωτικές αλλαγές" των ιδιωτικοποιήσεων, τις ανατροπές εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση βασικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι κατανοούν όλο και περισσότερο ότι ο μόνος δρόμος είναι η σύγκρουση μ' αυτές τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Και με την ψήφο τους στις ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, έχουν μια ακόμα ευκαιρία να την καταδικάσουν, όπως και τα κόμματα που την υπηρετούν.