*****

Αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1996, όπου αναδείχτηκε η σημερινή κυβέρνηση, το ΚΚΕ προειδοποιούσε το λαό ότι αν τελικά "περπατήσουν" τα κυβερνητικά σχέδια για την οικονομική πολιτική των επόμενων χρόνων, θα έρθει γρήγορα η στιγμή που οι εκλογές αυτές του 1996 και ό,τι ακολούθησε μετά από αυτές, θα καταγραφεί στη λαϊκή μνήμη σαν εφιάλτης. Σαν το αφετηριακό σημείο και το εφαλτήριο της επιχείρησης μιας πρωτοφανούς κοινωνικο-οικονομικής επίθεσης εναντίον του λαού, που δεν είχε προηγούμενο για ολόκληρες δεκαετίες. Οταν το ΚΚΕ, ο "Ριζοσπάστης", σημείωνε αυτά δεν είχε καταφύγει προφανώς σε κάποια καφετζού ή χαρτορίχτρα... Το ΚΚΕ δεν είχε στη διάθεσή του φυσικά το ακριβές χρονοδιάγραμμα της πορείας που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση, ούτε τους συγκεκριμένους ρυθμούς της αντιλαϊκής επέλασης. Γνωρίζαμε όμως κάτι πολύ σημαντικότερο από όλα αυτά. Οτι ο "μονόδρομος" της "Ευρωπαϊκής Ενοποίησης" και το "όραμα" της ΟΝΕ, η κατευθυντήρια λογική της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τώρα του Αμστερνταμ, τα διάφορα "προγράμματα σύγκλισης", αποτελούν στοιχεία μιας ενιαίας και αδιαίρετης πολιτικής: Της στρατηγικής της πλουτοκρατίας και των πολυεθνικών, στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος.

Το κεφάλαιο πάντα επιδίωκε να πάρει πίσω τις λαϊκές καταχτήσεις, αυτά που οι εργάτες, οι αγρότες είχαν καταχτήσει με πολύ ιδρώτα, αγώνα και αίμα από τη δράση των πατεράδων και τους παππούδων μας σ' αυτή τη χώρα. Οταν πριν 7 χρόνια οι πανηγυρίζοντες όλων των άλλων κομμάτων χειροκροτούσαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, υπογράφοντας τη Συνθήκη τότε του Μάαστριχτ, έκρυβαν την αλήθεια που είναι ότι η πορεία, την οποία προδιέγραψαν τότε για τους λαούς της Ευρώπης, ταυτίζεται με την πανευρωπαϊκή προσπάθεια της ολιγαρχίας να επιβάλει τη "νέα τάξη πραγμάτων".

*****

Απ' αυτή την άποψη, το ΚΚΕ, και με αφορμή τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις και την άσχημη κατάσταση που υπάρχει στην Ελλάδα, λέει στον ελληνικό λαό καθαρά ότι δε φτάνει να επιθυμεί μεγάλες αλλαγές για να μπορέσει να ζήσει καλύτερα και ειρηνικά. Πρέπει η επιθυμία να μετατραπεί σε συνειδητή πολιτική και κοινωνική δράση, σε μετωπική αντιπαράθεση με την πολιτική που προβάλλει η κυβέρνηση και υποστηρίζεται και από άλλες πολιτικές δυνάμεις, από την πλουτοκρατία του τόπου. Και για να κάνει μετωπική αντιπαράθεση ο λαός σε εθνικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πρέπει να κάνει και μετωπική συσπείρωση, λαϊκή ενότητα, μέτωπο κοινωνικό και πολιτικό, για να αντιμετωπίσει τη συνασπισμένη ολιγαρχία με τα κόμματα που την υπηρετούν και που, σήμερα, το "πρώτο βιολί" είναι το ΠΑΣΟΚ, γιατί είναι στην κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση η οποία δε διστάζει να αξιοποιήσει τη βαθιά κρίση και να τη χρησιμοποιήσει ως άλλοθι για να αποκτήσει την υποστήριξη ή έστω την ανοχή του λαού, για να περάσει νέα αντιλαϊκά μέτρα, για να επιταχύνει τις ιδιωτικοποιήσεις, για να εντείνει περιορισμούς των κοινωνικών δαπανών, για να περάσει αντιδραστικά νομοσχέδια και να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει στον τομέα της πρόνοιας, της υγείας, της ασφάλισης των εργαζομένων. Φυσικά, η ακόμα πιο σκληρή συνέχιση αυτής της πολιτικής δεν είναι γιατρικό. Απλούστατα, γιατί ακριβώς αυτά τα κυβερνητικά μέτρα που φορτώνουν νέα βάρη στις πλάτες του λαού, με τη σειρά τους οξύνουν και μεγαλώνουν τα φαινόμενα της ολόπλευρης καπιταλιστικής κρίσης.

Ομως, από την άλλη μεριά, και αυτοί που μιλάνε για μια δήθεν πιο "κοινωνική" πολιτική, με λίγο "περισσότερο κοινωνικό κράτος", με τάχατες πιο δίκαια κατανομή των βαρών ανάμεσα στους "έχοντες" και τους "μη έχοντες", δεν γίνονται πλέον πιστευτοί, όχι μόνο γιατί καλλιεργούν ουτοπικές αντιλήψεις που πλέον δεν έχουν καμιά σχέση με τη σημερινή ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα, αφού δεν υπάρχει καν το παγκόσμιο σοσιαλιστικό αντίβαρο για να "δικαιολογήσουν" τέτοιες πολιτικές, αλλά και γιατί το "μοντέλο" τους έχει δοκιμαστεί και δοκιμάζεται από τις ονομαζόμενες "κεντροαριστερές" κυβερνήσεις της Ευρώπης, με πλήρη αποτυχία, αφού με άλλα λόγια, στην ουσία χρησιμοποιούν τις ίδιες αντιλαϊκές συνταγές με τους προηγούμενους.

Η κρίση Θα κορυφώνεται και ο λαός θα την πληρώνει όλο και πιο ακριβά, όσο η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη μέσα σε συμμαχίες και επιλογές γνωστές, με επακόλουθο να δέχεται όλο και πιο έντονα αυτή την κρίση. Κάθε μάχη, λοιπόν, κάθε μέρα, πρέπει να υπηρετεί έναν κύριο σκοπό: τη μετωπική συσπείρωση του λαού και τη μετωπική αντιπαράθεση με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των ξένων.

****

Οπως τονίζει και η διακήρυξη της ΚΕ του Κόμματος, μπορεί στις ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές να μην είναι η ώρα να επιλέξει ο λαός με την ψήφο του ποια κυβέρνηση θα έχει ο τόπος. Είναι όμως ώρα και με την ψήφο να αντιδράσει στη χειροτέρευση, μέρα τη μέρα, της ζωής στις μεγάλες πόλεις, αλλά και στην ύπαιθρο. Να απαιτήσει να μπει τέρμα σε μια πολιτική που διογκώνει την ανεργία, ρίχνει το βιοτικό επίπεδο, καταργεί δικαιώματα, ιδιωτικοποιεί όλη τη δημόσια περιουσία, εκποιεί οργανισμούς και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Μια πολιτική που παραδίδει στα συμφέροντα του αδηφάγου κεφαλαίου την παιδεία, την υγεία, το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό καθεστώς των εργαζομένων, την πρόνοια. Μια πολιτική που συσσωρεύει όλο και περισσότερα δεινά για τους μισθοσυντήρητους, για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που έχει προγράψει τη μικρομεσαία αγροτιά. Είναι η ώρα να συμβάλει ο λαός και η νεολαία και με την ψήφο τους, για να ανοίξει ο δρόμος για την αντιμετώπιση εκρηκτικών δημοτικών και λαϊκών προβλημάτων σε κάθε δήμο, σε κάθε νομαρχία.

Συστράτευση λοιπόν και αγώνας όλων, πανελλαδική κινητοποίηση, κάθε ώρα και λεπτό έως την Κυριακή της κάλπης!

Ο ελληνικός λαός πρέπει να πάει στην κάλπη έχοντας στο νου του και τα προηγούμενα χρόνια και το σήμερα των αντιλαϊκών πολιτικών, αλλά κυρίως η σκέψη του πρέπει να είναι στραμμένη στην άλλη μέρα που θα ξημερώσει μετά τις εκλογές