Απρόσκλητος επισκέπτης του 24ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" η σαββατιάτικη βροχή, δεν κατάφερε τελικά να ματαιώσει τις εκδηλώσεις της Κεντρικής Εξέδρας. Και ήταν εκατοντάδες, χιλιάδες οι νεαροί κνίτες, οι κομμουνιστές και φίλοι του ΚΚΕ που "καβάλα πήγαν στον καιρό". Αψηφώντας βροχή και υγρασία, έμειναν πιστοί στο ραντεβού τους με τον "άλλο πολιτισμό", αυτόν που επιμένει ν' ανθίζει και να συγκινεί.

"24 χρόνια Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", 24 χρόνια αγώνων και πρωτοπορίας. Ελπίζουμε να είμαστε και στα 100 χρόνια πάλι εδώ", ήταν τα λόγια του Γιάννη Θωμόπουλου,με τα οποία προϋπάντησε από σκηνής τους συγκεντρωμένους, ανοίγοντας την κοινή συναυλία του με την Μαρία Δημητριάδη."Οδηγοί" αυτής της μελωδικής, αλλά και με παλμό διαδρομής - δυο φωνές που έχουν ερμηνεύσει δημιουργίες μεγάλων Ελλήνων συνθετών κι έχουν συνδεθεί με το πολιτικό τραγούδι. Πρώτος ο Γ. Θωμόπουλος να ερμηνεύει το "Κάποτε θάρθουν να σου πουν", τραγούδι πρωτοερμηνευμένο από τον Παύλο Σιδηρόπουλο στην ταινία "Ασυμβίβαστος" και το "Είμαστε δυο" του Μ. Θεοδωράκη και στη συνέχεια ν' αφιερώνει ένα τραγούδι "στους ανθρώπους που αγάπησαν αυτό τον τόπο, ο οποίος όμως γέμισε με φυλακίσεις, εξορίες, αίμα". Και ήταν εκατοντάδες αυτοί που, ακολουθώντας το "Χελιδόνι", επανέλαβαν ότι "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλιά πολλή". Και "η πλατεία ήταν γεμάτη από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές", όταν η "διαδρομή" συνεχίστηκε με τον νέο ερμηνευτή Γιάννη Ζάρα και όταν η Μαρία Δημητριάδη πρόσφερε ένα κομμάτι της "καρδιάς" του Ναζίμ Χικμέτ,αυτής που "στην Κίνα βρίσκεται" και "πάντα στην Ελλάδα τουφεκίζεται". "Η βροχή δεν κατάφερε να μας χαλάσει το πρόγραμμα του Φεστιβάλ" είπε, για να συνεχίσει με μια αφιέρωση "στους Γερμανοτραφείς καθηγητές, που μας έχουν καθίσει στο σβέρκο" μέσα από τον ποιητικό λόγο του Μπρεχτ. Η απάντηση: "Ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη" και η πιο όμορφη "προφητεία" να δίνει θέση στην ελπίδα και την υπόσχεση: "Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα". Ο "Υμνος της ΚΝΕ", στο τέλος της συναυλίας, ένωσε τις φωνές, ύψωσε τις γροθιές, κυμάτισε τις εκατοντάδες κόκκινες σημαίες στα χέρια των νέων κομμουνιστών.

"Να που βρεθήκαμε και φέτος κι αυτό θα το λέμε για πολλά χρόνια ακόμη. Δε θα το βάλουμε κάτω", ήταν η πρώτη "καλησπέρα" του Βασίλη Παπακωνσταντίνου,που λίγο αργότερα πήρε τη σκυτάλη στην Κεντρική Εξέδρα. Για ν' ακολουθήσει ο μουσικός του χαιρετισμός, μέσα από τον ήχο τον ηλεκτρικό και τις κιθάρες να παίρνουν φωτιά. "Ανοίγω τα μεγάφωνα να σπάσω τη σιωπή σου... κανείς απόψε δε θα κοιμηθεί", παρόλο που η βροχή είχε ξαναρχίσει. Η μουσική, μια τεράστια ομπρέλα και η απάντηση από τα χιλιάδες στόματα στο ερώτημα του καλλιτέχνη αν βρέχει, αρνητική. Η "συνομιλία" του με το τεράστιο ακροατήριο συνεχίστηκε για πολύ ακόμη, μέσα από τους "δρόμους" του ροκ και της μπαλάντας: "Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα", "Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων που πέτρα δεν αφήσανε, που τοίχους ζωγραφίσανε κι ακόμη ζωγραφίζουν", "Δεν πάει άλλο". Και ήταν χιλιάδες αυτοί που ένωσαν τις φωνές τους με τη δική του για να "συναντήσουν" τον "τροβαδούρο της αλήθειας", τον "Μπαγάσα", τον Νικόλα Ασιμο,όπως και τον επαναστάτη Τσε,μέσα από τη μουσική γραφή του Μάνου Λοϊζου, στέλνοντας στο τέλος τα δικά τους "Χαιρετίσματα στην εξουσία".

Ηταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν στον ίδιο χώρο ανέβηκαν ο Παντελής Θαλασσινός και ο Γεράσιμος Ανδρεάτος,κομίζοντας τραγούδια με λαϊκό και νησιώτικο χρώμα. Συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής ο πρώτος, ατόφια λαϊκή φωνή ο δεύτερος, "ταξίδεψαν" το πολυπληθές ακροατήριό τους σε "δρόμους" που κατέχουν ξεχωριστή θέση στην ελληνική ψυχή: "Πάλι κι αυτό το βράδυ", "Τα Σμυρναίικα τραγούδια", "Με τ' αστεράκι της αυγής", "Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε".