"Εγώ είμαι ο εγγυητής για την ένταξη στην ΟΝΕ. Εγώ είμαι το "κέντρο", ο "ηγεμόνας" του πολιτικού συστήματος. Μετά από μένα η... "ετερόκλητη αντιπολίτευση". Αν συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά και γρήγορα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική μας, θα κερδίσουμε τις εκλογές του 2000". Σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται στην ουσία το μήνυμα που έστειλε, κυρίως στα μεγάλα αφεντικά και δευτερευόντως στο εσωτερικό του κόμματός του, ο Κ. Σημίτης με την ομιλία του στη χτεσινή συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.

Με τον τρόπο αυτό απέδειξε ότι δεν περιφρονεί απλά το μήνυμα αποδοκιμασίας και αγανάκτησης για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, που έστειλε ο λαός με την ψήφο του στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, αλλά είναι αποφασισμένος ακόμα και να θυσιαστεί για χάρη των γενικότερων συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Αυτό εξηγεί και την εμμονή του στην επίθεση κατά του ΚΚΕ με γελοία επιχειρήματα.

Ταυτόχρονα επιχείρησε να διαστρεβλώσει και να ευνουχίσει το μήνυμα της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης ώστε να μπορέσει να το διοχετεύσει και ελέγξει μέσα σε ανώδυνες διορθωτικές κινήσεις σε "επιμέρους τομείς" της πολιτικής, καθώς και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος.

Από την πλευρά τους οι βουλευτές της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που πήραν το λόγο, περιορίστηκαν να αποποιηθούν κάθε ευθύνης για την εκλογική ήττα, ενώ δεν έλειψαν οι αιχμές κατά της ηγεσίας, γεγονός που προοιωνίζεται ότι η διαμάχη για το μοίρασμα της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ εισέρχεται σε νέα φάση, χωρίς ωστόσο να απειλεί τη στοχοπροσήλωση όλων τους στο "μονόδρομο" της ΟΝΕ και των νεοφιλελεύθερων επιλογών. Αλλωστε κανείς από τους εσωκομματικούς αντιπάλους δεν αμφισβήτησε στο ελάχιστο αυτή την πορεία.

Η πρώτη αναφορά του Κ. Σημίτη στην εισηγητική ομιλία του, αφορούσε το πολιτικό σκηνικό, όπως αυτό διαμορφώνεται μετά το εκλογικό αποτέλεσμα: "Για μας, για το ΠΑΣΟΚ, το μήνυμα είναι σαφές: Ούτε ένα βήμα πίσω, ούτε ένας συμβιβασμός, ούτε μία συναλλαγή (!), ούτε η παραμικρή υποχώρηση στη σύγχυση και στον λαϊκισμό της αντιπολίτευσης". Με το βλέμμα στραμμένο στα μεγάλα αφεντικά συνέχισε: "Εμείς σχεδιάσαμε την πορεία της χώρας προς τη σταθερότητα και ανάπτυξη με μέσο την ένταξή μας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση της Ευρώπης. Εμείς κερδίζουμε βήμα βήμα σταθερά όλους μας τους στόχους... Εμείς έχουμε αναλάβει τη δέσμευση ότι το 2000 θα έχουμε πετύχει τον στόχο της ΟΝΕ. Και θα τον επιτύχουμε. Και τότε θα κριθούμε όλοι στην κάλπη".

Ξεκαθαρίζοντας ακόμα περισσότερο τις προθέσεις του για το επόμενο διάστημα τόνισε: "Η φάση που διέρχεται η χώρα, δεν επιτρέπει ούτε παιχνίδια, ούτε ελιγμούς. Οσοι, πολιτικοί ή κόμματα ισχυρίζονται ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ΟΝΕ, είτε ψεύδονται είτε αγνοούν την πραγματικότητα".

Ετσι, επικαλούμενος το ανυπόστατο επιχείρημα ότι ο στόχος για μια οικονομία ενταγμένη στην ΟΝΕ "έχει τη συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού", ξεκαθάρισε ότι "δεν πρόκειται να υπάρξει καμία αλλαγή στο πρόγραμμά μας και θα το ολοκληρώσουμε αταλάντευτα το 2000".

Παράλληλα, επέμεινε στην επίθεσή του κατά του ΚΚΕ, αλλά ταυτόχρονα "έκλεινε πονηρά το μάτι" στην ηγεσία του ΣΥΝ. Είπε συγκεκριμένα: "Η ΝΔ αντί να ασκεί αντιπολίτευση μέσα από κάποιες δικές της θέσεις, προτιμά να "θολώσει τα νερά", έτσι ώστε, είτε από τη ΝΔ ακούς κριτική είτε από το ΚΚΕ, να μην γνωρίζεις ποιος ακριβώς την ασκεί". Συγχρόνως δήλωσε ότι "θα επιδιώκουμε πάντα, χωρίς ηγεμονισμούς και χωρίς όρους, έναν ουσιαστικό διάλογο εκείνων των δυνάμεων που επιδιώκουν την αλλαγή της κοινωνίας, ενάντια στις δυνάμεις της συντήρησης. Και η θέση μας αυτή δε μεταβάλλεται, όποιες και αν είναι οι συγκυριακές επιλογές των ηγεσιών των προοδευτικών και αριστερών κομμάτων".

Ισχυρίστηκε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε "τον κεντρικό και ηγεμονικό ρόλο του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική σκηνή", αλλά ταυτόχρονα, επανέλαβε ότι τα αποτελέσματα "αποτελούν μια οπισθοχώρηση των δυνάμεών μας που οφείλει να μας προβληματίσει".

Η ερμηνεία που έδωσε γι' αυτή την "οπισθοχώρηση", εναρμονίζεται με την ειλημμένη απόφασή του να προχωρήσει σε πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Υποστήριξε ότι η δυσαρέσκεια που καταγράφεται στο εκλογικό αποτέλεσμα αφορά"την αναποτελεσματικότητα (!) της κυβερνητικής πολιτικής" και, δεύτερον, "λάθη και παραλείψεις της κομματικής λειτουργίας σε σχέση με τοπικές κοινωνίες και τις δυναμικές τους". Δηλαδή, αλλού το όνειρο και αλλού το θαύμα...

Ταυτόχρονα, επιχείρησε να ενσωματώσει τη λαϊκή οργή από την προκλητική και εξοργιστική στάση απέναντι στο μήνυμα των εκλογών αναφέροντας ορισμένες καθυστερήσεις και παραλείψεις στο κυβερνητικό έργο, τις οποίες επικέντρωσε στην "εικόνα των νοσοκομείων", στις ελλείψεις στην αστυνόμευση και στις συγκοινωνίες, που δίνουν τροφή στη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Ως δεύτερη βασική αιτία για την εκλογική "υποχώρηση", ο Κ. Σημίτης ανέφερε την "έλλειψη εσωτερικής συνοχής του κόμματος", η οποία δεν έχει ως βάση ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις, αλλά "αντιθέσεις προσωπικές ή ομαδοποιήσεις ετερόκλητες, με σκοπό τη νομή της τοπικής εξουσίας".

Καταλήγοντας απηύθυνε την προειδοποίηση ότι "τα φαινόμενα προσωπικών επιλογών και ομοσπονδιοποίησης του κόμματος πρέπει να είναι η τελευταία φορά που εμφανίζονται", προειδοποίηση όμως, που δε φάνηκε στη συνέχεια να πτοεί τους εσωκομματικούς αντιπάλους του.