Η εμμονή του Κ. Σημίτη στον αντικομμουνισμό και την επίθεση σε βάρος του ΚΚΕ, εκτός των άλλων, μαρτυρά με ασφάλεια την πολύ δύσκολη θέση, στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση, και την ανησυχία του για τη συνέχεια της αντιλαϊκής πολιτικής. Το να φτάνει στο σημείο να λέει "είτε από τη ΝΔ ακούς κριτική, είτε από το ΚΚΕ, είναι σαν να μη γνωρίζεις ποιος ακριβώς την ασκεί" (!), αποκαλύπτει την κατάσταση ταραχής και πανικού στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος. Γιατί η επίκληση τέτοιων επιχειρημάτων μόνο τη γενική θυμηδία προκαλούν, αφού και ο τελευταίος πολίτης γνωρίζει πολύ καλά ότι τα κόμματα που δεν έχουν, πλέον, διαφορές είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αυτό ακριβώς έχει εκφράσει και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, λέγοντας πως, όταν ακούς τον Κ. Σημίτη και τον Κ. Καραμανλή, δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος μιλάει. Η απεγνωσμένη προσπάθεια αντιπερισπασμού του πρωθυπουργού το μόνο που καταφέρνει είναι να τον καταστήσει ακόμα πιο αναξιόπιστο στα μάτια των λαϊκών μαζών, αλλά, ταυτόχρονα, και πόσο επικίνδυνος γίνεται, στην προσπάθειά του να βγει από τη λαϊκή απομόνωση.

Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι ότι όχι μόνο δεν πήρε το μήνυμα καταδίκης και αποδοκιμασίας της πολιτικής του, αλλά μηχανεύεται αστείους τρόπους για να το διαστρεβλώσει. Τόσο το χειρότερο γι' αυτόν.