Η Ελενίτσα είναι οχτώ χρόνων κι αν τυχόν τη ρωτήσεις πού μένει, λέει αυθόρμητα ότι ζει "πέρα από τις γραμμές", εννοώντας τις ράγες του τρένου, που περνούν κοντά από την εγκαταλειμμένη φτωχογειτονιά της. Εκεί η μικρούλα μεγαλώνει, αναπνέοντας το μολυσμένο καπνό, που ξεφυσούν τα φουγάρα των βιομηχανιών και αντικρίζοντας γύρω της χαμόσπιτα, λασπωμένους χωματόδρομους και μάντρες με παλιοσίδερα, χαρτιά και σκουπίδια. Εκεί η μικρούλα προσπαθεί να μάθει τα πρώτα της γράμματα, περπατώντας κάθε μέρα δυο χιλιόμετρα για να φτάσει στο σχολείο και εκεί ακριβώς μαθαίνει και την "αλφαβήτα" της κοινωνικής αδικίας. Τη μαθαίνει, τρώγοντας πολλές φορές λειψό φαϊ, φορώντας τριμμένα ρούχα, βλέποντας τον πατέρα της να κάθεται σκεφτικός στη γωνιά του δωματίου τους, όταν δεν έχει μεροκάματο και νιώθοντας τους ρόζους στα χέρια της μητέρας της, όταν αυτή την πλησιάζει για να τη χαϊδέψει. "Γιατί είναι έτσι σκληρά τα χέρια σου μανούλα;", ρωτάει τότε η Ελενίτσα. Κι όσο εκείνη και αν προσπαθεί να της κρύψει την αλήθεια, η μικρούλα ξέρει πως, αν η μάνα της δε σφουγγάριζε ξένες σκάλες, θα είχε και αυτή απαλά χέρια σαν εκείνων των κυριών, που είχαν έρθει τις προάλλες στη γειτονιά τους για να μοιράσουν κάτι αποφόρια και μερικά κιλά ζυμαρικά...

Η Ελενίτσα είναι οχτώ χρόνων και ελάχιστες φορές πέρασε από την άλλη πλευρά των γραμμών. Ετσι, δεν ξέρει ότι απ' τη δεξιά μεριά, εκεί μακριά στο βάθος, υπάρχει ένας άλλος κόσμος, υπάρχει η άλλη όψη του συστήματος. Εκεί οι γειτονιές είναι κατάφυτες, οι δρόμοι φαρδείς και ασφαλτοστρωμένοι και τα σπίτια μοιάζουν με παλατάκια. Εκεί οι άνθρωποι δεν κυνηγούν το μεροκάματο, αλλά τα πλούτη που συσσωρεύουν με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσον. Εκεί οι άνθρωποι δε μετρούν και τη δραχμή για να τα βγάλουν πέρα, όπως γίνεται με τον πατέρα της, αλλά μετρούν τα καράβια τους, τις μετοχές τους, τα ομόλογά τους. Εκεί τα όνειρα δεν είναι νεκρά ή χίμαιρες, όπως στη φτωχογειτονιά της, αλλά έχουν σάρκα και οστά. Εκεί τα παιδιά ποτέ δεν πεινούν, δεν κρυώνουν, δε λαχταρούν ένα καινούριο ρούχο, ένα ωραίο παιγνίδι. Εκεί, τέλος, οι μάνες δεν έχουν ροζιασμένα χέρια, αλλά βελούδινα και στολισμένα με πανάκριβα δαχτυλίδια και διαμαντοστόλιστα βραχιόλια.

Η Ελενίτσα μένει "πέρα από τις γραμμές" και εκεί θα μεγαλώσει σαν καχεκτικό δεντράκι και εκεί θα μείνει ίσως για πάντα. Αλλά και αν κατορθώσει κάποτε να φύγει για να περάσει στην άλλη πλευρά, δε θα μπορέσει να κάνει παραπάνω από δυο βήματα. Θα "καρφωθεί" στις παρυφές, απλώς, της από κει μεριάς και, αντί για μια καμαρούλα, θα έχει τώρα ένα "δυαράκι" και αντί για τριμμένα ρούχα θα έχει τώρα δυο καινούρια τσίτινα φορέματα. Αυτά, ναι, είναι δυνατόν να τα αποκτήσει, αλλά τίποτε περισσότερο από αυτά. Διότι από κει και πέρα είναι, όχι οι ράγες του τρένου, αλλά οι διαχωριστικές γραμμές του συστήματος. Και αυτές τις γραμμές θα ήταν ουτοπία να πιστέψει ένας ταπεινός ότι μπορεί ποτέ να τις διαβεί!