«Τι νόημα έχει άραγε να μιλάει κανείς για τον Σαρκοζί και τη Σεγκολέν ως υποψηφίους της Δεξιάς και της Αριστεράς; Ναι, έχουν πολιτικές διαφορές. Ομως αυτό δε σημαίνει ότι πράγματι προσφέρουν στους ψηφοφόρους "επιλογή". Οπως συμβαίνει σήμερα και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η υποτιθέμενη διάκριση ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά αφορά πιο πολύ στην εικόνα και την προσωπικότητα: ο "αλαζονικός και επιθετικός" Σαρκοζί εναντίον της "στοργικής" Ρουαγιάλ. Ενας διαγωνισμός πολιτικής ομορφιάς στον οποίο κανείς από τους διαγωνιζόμενους δεν κρατάει ιδεολογικές αποσκευές. Σαν να έχουν συνάψει μια μυστική συμφωνία σιωπής για τα ουσιώδη, ο Σαρκοζί και η Σεγκολέν μοιάζουν απομονωμένοι από τον πραγματικό κόσμο, όπως άλλωστε και οι ομόλογοί τους σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι ημέρες της Αριστεράς και της Δεξιάς έχουν πια τελειώσει και στη Γαλλία. Δεν υπάρχουν πλέον οι επαναστάτες που κάποτε κάθονταν στα αριστερά έδρανα της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης υποστηρίζοντας τη δημοκρατία του Διαφωτισμού. Μια εκδοχή αυτού του γεγονότος στον 21ο αιώνα θα ήταν πράγματι κάτι αξιοζήλευτο. Ομως, τουλάχιστον προς το παρόν, κάτι τέτοιο δε διαφαίνεται στον ορίζοντα» (ο Ρούσσος Βρανάς στα «ΝΕΑ»)

«Οι δυνάμεις της προόδου, των μεταρρυθμίσεων και του εκδημοκρατισμού βρίσκονται στους κόλπους του πολιτικού Ισλάμ (...) οι δυνάμεις της αδράνειας και της αντίδρασης είναι τα καθεστώτα και τα κόμματα που ξεκίνησαν τη σταδιοδρομία τους ως ριζοσπαστικοί εκσυγχρονιστές» (ο Γ. Καπόπουλος στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»).