Τα περί «δημοσιογραφικού απορρήτου» που επικαλείται η κυβέρνηση, για να συσκοτίσει τις συναλλαγές της με όσους την προμηθεύουν με DVD, εξαντλούνται σε 15 δευτερόλεπτα. Τόσος είναι ο χρόνος που χρειάζεται για να διατυπωθεί η θέση πως το δημοσιογραφικό απόρρητο υπάρχει για να προστατεύει το αγαθό της ενημέρωσης από την εξουσία. Δεν υπάρχει για να διαφεύγει η εξουσία από την υποχρέωσή της να τελεί εν διαφανεία.

Ωστόσο, η συζήτηση περί «απορρήτου» κράτησε στα κανάλια κοντά 10 μέρες...

*

Τα περί «ροζ» περιπτύξεων του κ. Ζαχόπουλου μαζί με τα περί εκβιασμού του, με αντικείμενο αυτές τις «ροζ» περιπτύξεις εξαντλούνται σε 15 λεπτά. Τόσος είναι ο χρόνος που απαιτείται για να καταστεί σαφές ότι αυτό το σκέλος της υπόθεσης είναι καθαρά αστυνομικού χαρακτήρα, με δικαστικές φυσικά προεκτάσεις, που εντούτοις δεν αφορούν ούτε σε θέματα άσκησης πολιτικής, ούτε σε θέματα κυβερνητικής διαχείρισης.

Ωστόσο, η σκανδαλοθηρική υποβάθμιση του ζητήματος τείνει να συμπληρώσει τρεις βδομάδες ενασχόλησης των «ειδικών» στα ντετεκτιβίστικα τηλεπαράθυρα...

*

Τα ερωτήματα που, πράγματι, ζητούν απαντήσεις, που αφορούν καίρια την ελληνική κοινωνία και που μόνο υπαινικτικά τίθενται, ώστε να διανθιστεί η κλειδαρότρυπα με μια επίπλαστη σοβαροφάνεια, είναι:

α) Αν σε ένα «φτωχό» υπουργείο όπως το Πολιτισμού, υπάρχει τέτοια «ευχέρεια» διαχείρισης εν κρυπτώ δεκάδων εκατομμυρίων από «ειδικούς λογαριασμούς», τότε τι γίνεται στα «πλούσια» υπουργεία με τους παχυλούς «ειδικούς λογαριασμούς»;...

β) Τι, ποιες και πόσες «μπίσνες» έχουν γίνει στο όνομα του Πολιτισμού, που για το λαό σημαίνει μόλις 0,23% του ΑΕΠ στον προϋπολογισμό, αλλά για τους «ημετέρους» σημαίνει «δουλιές με φούντες», από Πολιτιστικές πρωτεύουσες μέχρι αποχαρακτηρισμούς αρχαιολογικών χώρων;

γ) Πώς ορίζεται η «αξιοκρατία» σε ένα σύστημα που οι προσλήψεις στο Δημόσιο γίνονταν και γίνονται με στημένους «διαγωνισμούς» και με μεθόδους που όταν δεν ευδοκιμούν οι άνωθεν παρεμβάσεις παραδίδουν τη σκυτάλη σε υποκοσμιακές πρακτικές;

δ) Η παρακμή, η λοβιτούρα, η συναλλαγή, η διαφθορά είναι ζητήματα που θα αντιμετωπιστούν με τη (μονίμως ατυχήσασα) αναζήτηση των «εντίμων» και «αρίστων» διαχειριστών ή αποτελούν συστατικά και δομικά στοιχεία του πολιτικού καθεστώτος μιας κατ' όνομα δημοκρατίας, που λειτουργεί και ενεργεί προσχηματικά στο «όνομα της κοινωνίας», αλλά στην πραγματικότητα πέρα και έξω από κάθε κοινωνικό έλεγχο;