ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗ «μέγιστη κοινή συνισταμένη» θέλει, λέει, ο πρωθυπουργός για το Ασφαλιστικό, για το οποίο, μάλιστα, ζήτησε και συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή!

Γνωστή η προσέγγιση. Ομως, τι «συνισταμένη» άραγε μπορεί να βρει ο συνταξιούχος των 300 και 400 ευρώ το μήνα, ο άνεργος, ο ανασφάλιστος ή ο μερικώς ασφαλισμένος και ο μισθωτός των 500 ευρώ με τους εφοπλιστές, τους βιομηχάνους και την Ευρωπαϊκή Ενωση;

Πώς να «συμπέσουν» στις απόψεις τους αυτοί που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα στην ασφάλιση και στην υγειονομική περίθαλψη με αυτούς που απαιτούν «μείωση του εργατικού κόστους» για τη «διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας»;

Ο μόνος τρόπος να βρεθεί μια τέτοια «συνισταμένη» είναι το να καθίσουν αυτοί που έχουν τα ελάχιστα να συζητήσουν πώς θα έχουν ...ακόμη λιγότερα με αυτούς που έχουν σχεδόν τα πάντα και ζητάνε ακόμη περισσότερα.

Απλά πράγματα: Αυτοί οι διάλογοι μόνο κοροϊδία, εμπαιγμός και υπονόμευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων μπορεί να είναι. Τίποτε άλλο.

ΠΑΝΤΩΣ, ΜΙΑ ΑΓΩΝΙΑ στο ΠΑΣΟΚ να διαφοροποιηθεί από τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας για το Ασφαλιστικό τη διακρίνουμε. Και δηλώσεις στελεχών του σχετικές είδαμε και ...κατά παραγγελία δημοσιεύματα στον Τύπο.

Ομως, όσο κι αν παίζουν με τις λέξεις, όσο κι αν προσπαθούν να εκφράσουν «προχωρημένες» προτάσεις, όσο κι αν κρύβουν ένα μέρος των θέσεων και των αντιλήψεών τους το εγχείρημα αποτυγχάνει.

Ο,τι και να πουν η πραγματικότητα που λέει ότι αυτοί εφάρμοσαν τους αντιασφαλιστικούς νόμους του Μητσοτάκη και η κυβέρνηση Καραμανλή προσπαθεί να εφαρμόσει τον δικό τους νόμο Ρέππα δεν αλλάζει.

Αλλωστε, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμφωνούν με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Αρα «όταν δυο απόψεις συμπίπτουν με μια τρίτη, δεν μπορεί παρά να συμπίπτουν και μεταξύ των», σύμφωνα με τη γνωστή ατάκα στην ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο»...