Ωρα 10 το πρωί, σε κάποιο ΙΚΑ, στο κέντρο της Αθήνας. Οι ουρές ατελείωτες, μέσα στο συνωστισμό, κάποια απ' τα έγγραφα που κρατούσα μου πέφτουν απ' τα χέρια. Μια νέα κοπέλα με βοηθά να τα συμμαζέψω. Πιάνουμε την κουβέντα. Μου λέει ότι κάνει το διάλειμμά της. Εργάζεται στο ΙΚΑ με το πρόγραμμα stage. Απόφοιτος Πανεπιστημίου. «Ξέρετε τι είναι το stage;», με ρωτάει και απαντά μόνη της «εκμετάλλευση στο τετράγωνο, καλύπτουμε ανάγκες, συγκεκριμένες, πάγιες, δουλεύουμε σκυλίσια και πληρωνόμαστε με 26 ευρώ οι πτυχιούχοι και 23 οι υπόλοιποι, χωρίς ένσημα. Περισσότερο μας καίει αυτό, έφτασα τόσο χρόνων και δεν έχω κολλήσει ούτε ένα, βλέπω στην τηλεόραση τα ρεπορτάζ με τις γιαγιάδες που μετράνε τα φραγκοδίφραγκα στις λαϊκές αν τους βγαίνουν να αγοράσουν δυο πορτοκάλια και είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε 30 χρόνια. Εντάξει, 26 ευρώ, μας μάθανε να φυτοζωούμε, κόψε από δω κόψε από κει, ακόμα κι απ' το φαγητό, αλλά η ασφάλιση;.. Μας μάθανε και να φοβόμαστε, το συζητάμε όλα τα παιδιά, ξέρεις τι λένε οι περισσότεροι; Πως, αν σηκώσουμε κεφάλι, δε θα έχουμε ούτε αυτά τα 26 ευρώ, την άλλη φορά δε θα μας πάρουν κι έτσι πορευόμαστε με το φόβο, την ανέχεια και την ανασφάλεια, έτσι όπως θέλουν να είμαστε». Μετά το «ξέσπασμα», με χαιρετά με χαμόγελο και επιστρέφει στο πόστο της, στο ΙΚΑ...