Στις Θέσεις της ΚΕ για το 18ο Συνέδριο αναφέρεται ότι «οι θέσεις του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), στο οποίο συμμετέχει ενεργητικά ο ΣΥΝ, επιβεβαιώνουν ότι αποτελεί από την ίδρυσή του θεσμικό στοιχείο της ΕΕ, δύναμη στήριξης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ανεξαρτήτως των γενικών διακηρύξεων». Πώς τεκμηριώνεται η παραπάνω εκτίμηση;
Η ιδέα συγκρότησης ευρωπαϊκών κομμάτων ανήκει στην ΕΕ και πραγματώνεται στη βάση ενός αντιδραστικού κανονισμού της Κομισιόν (υπενθυμίζουμε ότι στη νομολογία της ΕΕ ο Κανονισμός αποτελεί την πιο δεσμευτική και καθολικά υποχρεωτική μορφή). Στον Κανονισμό αποσαφηνίζεται η αποστολή αυτών των κομμάτων σαν «σημαντικών παραγόντων για την ολοκλήρωση στα πλαίσια της Ενωσης και συμβάλλουν στη δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης».
Το ΚΕΑ ιδρύθηκε υπό τον όρο να σέβεται τις αρχές στις οποίες βασίζεται η ΕΕ, με βάση τις συνθήκες, και να το αποδεικνύει αυτό στην πράξη. Στα άρθρα 2 και 3 του Κανονισμού διαβάζουμε: «Σέβεται, ιδίως στο πρόγραμμά του και με τη δράση του τις αρχές στις οποίες βασίζεται η ΕΕ» και «το καταστατικό και οι δραστηριότητες του ευρωπαϊκού πολιτικού κόμματος σέβονται τους βασικούς στόχους της Ενωσης». Πιο συγκεκριμένα να σέβονται τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. «Είναι αναγκαίο (...) να εξασφαλιστεί ότι αυτά σέβονται τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, σύμφωνα με τη Συνθήκη».
Πρόκειται, δηλαδή, για μια παρωδία κόμματος ακόμα και για τα αστικοδημοκρατικά δεδομένα, ελεγχόμενο απ' το Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο έχει τη δυνατότητα της διάλυσής του. Μιλάμε ουσιαστικά για εργαλεία της ΕΕ που δημιουργήθηκαν στη βάση του άρθρου 191 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, για να προωθήσουν την «ολοκλήρωση στα πλαίσια της ένωσης» και τη «δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης». Πρόκειται για κόμματα της Κομισιόν και όχι των λαών.
Θα αρκούσε και μόνο ο όρκος πίστης στη Συνθήκη του Μάαστριχτ που αποτέλεσε τη «μητέρα» των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, για να αποδειχτεί η στήριξή τους από το ΚΕΑ. Ας σταχυολογήσουμε ωστόσο μερικές ακόμα θέσεις του απ' τα ντοκουμέντα του 2ου Συνεδρίου του, που πραγματοποιήθηκε πέρυσι τον Νοέμβρη. Σ' αυτά καταβάλλουν μια εργώδη προσπάθεια να θολώσουν τα νερά, να καλύψουν με μια θολή «αντινεοφιλελεύθερη» φρασεολογία τις - είτε ουτοπικές είτε αντιδραστικές - προτάσεις διαχείρισης που διατυπώνουν. Εκεί δε μιλούν για ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά προτείνουν «το μετασχηματισμό της κοινωνίας ως μέρος ενός μεγάλου πολιτιστικού μετασχηματισμού, εισάγοντας νέους τρόπους από κοινού συμβίωσης». Η κριτική τους στη Συνθήκη της ΕΕ και τη Στρατηγική της Λισαβόνας είναι ότι ο προσανατολισμός τους προς την «παγκόσμια ανταγωνιστικότητα» δεν είναι «ούτε οικονομικά λογικός ούτε αποτελεσματικός»!
Είναι δε αποκαλυπτικό το πλαίσιο αιτημάτων που καταθέτουν: Κάτι από δημόσιες υπηρεσίες που πρέπει να παραμείνουν δημόσιες, κάτι σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, κάτι σε εναρμόνιση της φορολογίας, την αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, τον... δημοκρατικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μέχρι την, όλο πρόοδο, πρόταση για μια «δραστήρια Ευρωπαϊκή πολιτική βιομηχανίας και έρευνας συνδεδεμένη κυρίως σε έναν Ευρωπαϊκό δημόσιο τομέα ικανό να επιτυγχάνει συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα»!!
Και οι εργαζόμενοι, ως παραγωγοί του πλούτου θα πρέπει να «ανταμείβονται επαρκώς, ως ένα μίνιμουμ σύμφωνα με την αύξηση της παραγωγικότητας». Ούτε ρούπι, δηλαδή, πέρα από τα πλαίσια που υπαγορεύει η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Feeds
Καμία εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας
