Οι σχετικές αναφορές έγιναν αυτή τη φορά, με αφορμή την «τυφλή βία» που ασκήθηκε από ομάδες κουκουλοφόρων σε βάρος καταστημάτων, τραπεζών κλπ.

Ετσι, η αξιοποίηση της προβοκατόρικης δράσης των ομάδων αυτών δεν αφορά μόνο στη δικαιολόγηση της σκλήρυνσης των κατασταλτικών μέτρων, (π.χ. την προσπάθεια υλοποίησης στην πράξη του τρομονόμου), αλλά και στην ιδεολογική χειραγώγηση, στον αποπροσανατολισμό του λαού:

-- Με τη συγκάλυψη της πραγματικής βίας που ασκείται από την κυρίαρχη τάξη και την πολιτική που τη στηρίζει.

-- Με την προσπάθεια αφοπλισμού του εργατικού κινήματος.

-- Με την αναγόρευση του αστικού πολιτικού κόσμου σε δήθεν υπερασπιστή της ειρήνης, της μη βίας, του πολιτισμού, της δημοκρατίας.

Ομως, οι ευαίσθητοι θιασώτες της «μη βίας» προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι η βία αποτελεί συστατικό στοιχείο του ίδιου του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο υπερασπίζουν και την επιβάλλουν με το κράτος τους. Οτι η βία χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα από τα γεννοφάσκια του. Οτι ο «βούρδουλας», η άμεση και έμμεση βία συνοδεύουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης:

-- Στην ίδια τη διαδικασία της παραγωγής με την κλοπή της υπεραξίας που παράγεται από την εργατική τάξη.

-- Στην ιστορική προσπάθεια ανόρθωσης και επικράτησης του καπιταλισμού ως νέου κοινωνικοοικονομικού συστήματος που έγινε με φωτιά και σίδερο.

-- Στους παλιούς και νεότερους πολέμους που διεξάγει το κεφάλαιο στο εσωτερικό των χωρών σε βάρος της εργατικής τάξης και στις διεθνείς σχέσεις με την υποδαύλιση εστιών πολέμου, με το κυνήγι των αγορών ως μέσο διεξόδου από την οικονομική κρίση.

Η βία, λοιπόν, χρησιμοποιείται ως βασικό μέσο για τη στήριξη και προώθηση της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της αστικής τάξης. Αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν οι θιασώτες της μη βίας.

Η χρήση της βίας και της καταστολής εκδηλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κυρίαρχης πολιτικής.

Εργατικά ατυχήματα - δολοφονίες, βία της ανεργίας, τρομοκρατία του φόβου της απόλυσης, του χαφιεδισμού στους τόπους δουλειάς και των μηχανισμών της εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Βία σε βάρος των μεταναστών με ξυλοδαρμούς, απελάσεις, δολοφονίες.

Βία σε βάρος της νεολαίας. Συρρίκνωση των μορφωτικών δικαιωμάτων, αποκλεισμός μεγάλης μερίδας νέων από λαϊκά στρώματα και από αυτή τη μόρφωση που παρέχεται με την εγκατάλειψη του σχολείου, ακόμα και της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, στυγνή εκμετάλλευση και εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, καταδίκη στην ανεργία και στην ψευτοαπασχόληση, μεγάλωμα των αδιεξόδων και επέκταση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών που οδηγούν χιλιάδες νέους ανθρώπους και τις οικογένειες τους σε δράματα, σε θανάτους νέων ανθρώπων.

Βία και αφανισμός σε βάρος των φτωxών μικροεπαγγελματιών, των φτωχών αγροτών, με την πολιτική ξεριζώματος και αφανισμού τους που υλοποιούν διαδοχικά οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Βία σε βάρος των λαών με πρόκληση στρατιωτικών επεμβάσεων, διάλυση κρατών και δημιουργία προτεκτοράτων, υποδαύλιση διενέξεων και επεμβάσεων, κ.ά. με συμμετοχή και της χώρας μας, υλοποιώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πείνα, μετανάστευση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε συνθήκες αθλιότητας και σκληρής εκμετάλλευσης, παρανομία, διώξεις, κυνηγητό και ναυάγια με χιλιάδες πνιγμένους.

Βία σε βάρος των λαϊκών αγώνων για την αντιμετώπιση και καταστολή της λαϊκής πάλης που διεκδικεί την ικανοποίηση όλων των αναγκών των λαϊκών οικογενειών, αντιπαλεύοντας την πολιτική των μονοπωλίων, αμφισβητώντας την αστική εξουσία (αντιτρομοκρατικοί και άλλοι νόμοι, δικαστική και αστυνομική καταστολή, κάμερες παντού, χημικά, αύρες που ζεσταίνουν τις μηχανές στου Γουδή και στην Αμυγδαλέζα, κιγκλιδώματα, σφαίρες από καουτσούκ που αναμένουν τη μαζική χρήση κ.ά.)

Γι' αυτά δε μιλούν η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι. Αυτά δεν τα συγκαταλέγουν στη βία. Αλλωστε, αυτή την περιβάλλουν με το πέπλο της νομιμότητας. Η βία την οποία ξορκίζουν είναι η βία που στρέφεται σε βάρος της ιδιοκτησίας και του πολιτικού συστήματος που τη στηρίζει. Αλλά όχι της ιδιοκτησίας των μικροεπαγγελματιών, «των καταστηματαρχών», στο όνομα των οποίων ωρύονται. Αυτήν την καταργούν για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Στο όνομα όμως αυτής της ιδιοκτησίας προσπαθούν να καλύψουν την κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία. Αυτήν που καταργεί κάθε άλλη μικροϊδιοκτησία. Γι' αυτήν κόπτονται. Τη βία που αναιρεί τη δική τους ιδιοκτησία και εξουσία θέλουν να αποκλείσουν. Αυτήν νοιάζονται να σώσουν από την οργανωμένη λαϊκή οργή.

«Σας πιάνει τρόμος γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία. Μα στη σημερινή σας κοινωνία η ατομική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί για τα εννιά δέκατα των μελών της. Και υπάρχει ίσα - ίσα γιατί δεν υπάρχει για τα εννιά δέκατα. Μας κατηγοράτε λοιπόν γιατί θέλουμε να καταργήσουμε μια ιδιοκτησία, που προϋποθέτει σαν απαραίτητο όρο την έλλειψη της ιδιοκτησίας για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας. Με μια λέξη, μας κατηγοράτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε τη δικιά σας ιδιοκτησία. Ναι, αυτό θέλουμε».*

Ομως, άλλο η ατομική τρομοκρατία και η τυφλή βία (που απορρίπτεται από το κομμουνιστικό κίνημα) και άλλο η βία της εργατικής τάξης ως τάξης. Η οργανωμένη πολιτική βία της καταπιεζόμενης τάξης στην πάλη για την κατάκτηση της λαϊκής πλειοψηφίας, στην πάλη για να ανοίξει ο δρόμος, να εδραιωθεί και να νικήσει η λαϊκή εξουσία, είναι εκ των πραγμάτων αναγκαίο στοιχείο της ταξικής πάλης. Οποιος απορρίπτει το στοιχείο αυτό, είναι εχθρός του σοσιαλισμού, οδηγεί στην αποτυχία το κίνημα. Η εργατική τάξη ανατρέπει το παλιό σύστημα και με εργαλείο το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου δημιουργεί και αναπτύσσει το νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Αυτό δε γίνεται χωρίς βία, χωρίς διάλυση του αστικού κράτους, χωρίς απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, χωρίς την ανάλογη αντιμετώπιση της αντίδρασης των κεφαλαιοκρατών. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι η βία, όταν απαιτείται, ασκείται πλέον από τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σε βάρος της αντίδρασης της κεφαλαιοκρατικής τάξης που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του λαού.

Ας μη μιλούν οι αστοί για βία. Τα κεράκια που ανάβουν και οι εκκλήσεις που κάνουν ενάντια στη βία γενικά, δε θα κρύψουν τη βία των αστών και του κράτους τους. Δε θα μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι και η «δική μας» αστική τάξη είναι βουτηγμένη μέσα στο αίμα και στα βάσανα των λαών των Βαλκανίων και άλλων λαών, στις επεμβατικές επιχειρήσεις που στηρίζονται και από ελληνικά στρατεύματα. Γνωρίζουν, λοιπόν, και στηρίζουν τις συνέπειες της πολιτικής που εντείνει τη βία και αδικία σ' όλη την έκταση του πλανήτη. Ομως, εκείνο που επιδιώκουν πριν απ' όλα είναι η εργατική τάξη και το κόμμα της να απορρίψουν τη βία που συμβάλλει στο να γίνει το ιστορικό άλμα προς τα εμπρός, προς την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του νέου ιστορικά συστήματος, του σοσιαλισμού -κομμουνισμού.

Τη σωτηρία της τάξης και των προνομίων της επιδιώκουν από την πάλη της ταξικά πολιτικά οργανωμένης εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

* Μανιφέστο του Κομμουνιστικού κόμματος. «Διαλεxτά έργα ΜΑΡΞ - ΕΝΚΕΛΣ», τόμος πρώτος σελ. 37 - 38.