Αργά αλλά σταθερά η σιλικόνη κερδίζει έδαφος στο χώρο της Αριστεράς. Αυτοί που χρησιμοποιούν και ταυτόχρονα σπρώχνουν τη σιλικόνη είναι γνωστοί πρώην Αριστεροί, οι θεαματικές βεντέτες του λεγόμενου «χώρου». Αφού έπαιξαν στην πλάτη του κινήματος και το όνομά τους έγινε ευανάγνωστο στον κόσμο, αποφάσισαν να το κοστολογήσουν με βάση τις τρέχουσες τιμές της αγοράς. Επόμενο ήταν, αφού δεν είχαν καμία σχέση με την επαναστατική θεωρία - κι ας κυκλοφορούσαν στα μέρη της για λόγους που έχουν άμεση σχέση με πάσης φύσεως ανορθώσεις -, να καταφύγουν στη σιλικόνη.

Αυτή είναι η εικόνα της αόριστης Αριστεράς σήμερα, μια κοιλάδα σιλικόνης. Αρκετοί από αυτούς μετέφεραν τις σιλικονούχες επιδόσεις τους στο χώρο της λογοτεχνίας, εισάγοντας ένα νέο ροζ είδος πολιτικού άρλεκιν. Η πρώτη τους ύλη εκπορεύεται από εκεί που νόμιζαν πως έπαιζαν κάποτε. Χρησιμοποιώντας ανάλογα με τις ανάγκες της πελατείας τους άλλοτε μια συντηρητική και άλλοτε μια αριστερίστικη φλυαρία, εισάγουν το αγαπημένο τους θέμα «κομμουνισμός» από την πίσω πόρτα, προσπαθώντας να τον μεταποιήσουν σε εμπόρευμα. Βλέποντας πως η χειρονομία τους μπάζει από παντού δε διστάζουν, αν και «ιντελεκτουέλ», να καταφύγουν σ' έναν πρωτόγονο αντικομμουνισμό.

Δίχως να το καταλάβουν, έχουν περάσει σ' ένα είδος έμμονης ιδέας εναντίον των κόκκινων, θυμίζοντας έντονα εποχές προλήψεων και βαρβαρότητας. Μπροστά τους όλες οι σχολές της ψυχανάλυσης θα σήκωναν τα χέρια σ' αυτή την κρίση ματαιοδοξίας που επιθυμεί να μας επιβληθεί. Αρκετό καιρό γελούσαμε μαζί τους, τώρα δε γελάει κανείς.