«

Αναγκαίο ένα νέο αγροτικό κίνημα» θεωρεί ο Αλέκος Αλαβάνος, σύμφωνα με τον πρωτοσέλιδο τίτλο της προχτεσινής «Αυγής», το οποίο πρέπει να είναι «πανελλαδικό, έξω από κομματικά στεγανά και να εκπροσωπεί όλους τους αγρότες της χώρας». Επίσης, ότι «θα πρέπει η χώρα να αποκτήσει εθνική στρατηγική για τον αγροτικό τομέα, φέρνοντας το παράδειγμα της Ισπανίας και άλλων χωρών της ΕΕ».

Να υποθέσουμε, άραγε, ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και για πολλά χρόνια ευρωβουλευτής, δε γνωρίζει, ότι η ευρωένωση έχει ειδική στρατηγική στον αγροτικό τομέα, τη γνωστή σε όλους ΚΑΠ, η οποία συνδιαμορφώνεται και υλοποιείται απ' όλες τις κυβερνήσεις των χωρών - μελών, με ανάλογες «εθνικές στρατηγικές»; `Η, μήπως, δε γνωρίζει, ότι βασικές συνέπειες της στρατηγικής αυτής είναι η μείωση της αγροτικής παραγωγής, η συγκέντρωσή της - μαζί με την καλλιεργήσιμη γη - σε όλο και λιγότερα χέρια, η ενίσχυση των μεγάλων και το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών; Οχι, βέβαια. Σίγουρα, τα γνωρίζει.

Ισως, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ να θέλει μια διαφορετική «εθνική στρατηγική». Με άλλα λόγια, μια διαφορετική υλοποίηση της ευρωενωσιακής ΚΑΠ. Αλλά τι μπορεί να σημαίνει αυτό όταν η ΚΑΠ επιβάλλει έτσι ή αλλιώς τη δημιουργία καπιταλιστικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων και αντίστοιχα το ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς;

Πρώτον: Ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, καθόλου τυχαία, αρνείται να υποστηρίξει τις δίκαιες και πλέον στοιχειώδεις διεκδικήσεις της φτωχής και μικρής αγροτιάς, με πρώτη, τις εγγυημένες, κατώτερες τιμές στα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής και να βελτιώνουν το εισόδημά τους. Την ίδια στιγμή, προσφέρει υποστήριξη σε αιτήματα, που «σπρώχνουν», ανεξάρτητα από αργούς ή γρήγορους ρυθμούς, στην παραπέρα καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής οικονομίας.

Δεύτερον: Κάνει πως δε βλέπει το αντικειμενικό και ολοφάνερο πλέον γεγονός, ότι τα προβλήματα και τα συμφέροντα της μεγάλης μάζας των φτωχών και μικρο-μεσαίων αγροτών είναι διαφορετικά και δε συμβαδίζουν με αυτά της μικρής μειοψηφίας των μεγάλων. Οι πρώτοι δίνουν πραγματικό αγώνα επιβίωσης, μπροστά στο φάσμα του ξεκληρίσματος. Οι δεύτεροι ενδιαφέρονται για το παραπέρα μεγάλωμα και ενίσχυση των καπιταλιστικών γεωργικών εκμεταλλεύσεών τους ή για τη μετατροπή της μεγάλης καλλιέργειάς τους σε σύγχρονη καπιταλιστική επιχείρηση. Την ίδια στιγμή, όμως, θέλει ένα αγροτικό κίνημα, που θα εκπροσωπεί όλους τους αγρότες της χώρας. Σε ποια βάση; Με ποιο προσανατολισμό και ποια αιτήματα, των πρώτων ή των δεύτερων;

Τρίτον: Με τα συνθήματα περί «εθνικής στρατηγικής», τα σχετικά αιτήματα, περί διαρθρωτικών αλλαγών κλπ. - συμπλέοντας πλήρως με τις ανάλογες θέσεις του ΠΑΣΟΚ - καλλιεργεί πολύμορφες αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες, κύρια στους μεσαίους και σε νεότερους ηλικιακά αγρότες, για το αυριανό δήθεν φωτεινό μέλλον τους, ως επιχειρηματίες αγρότες. Τακτική, η οποία - εκτός των άλλων - υπονομεύει και εμποδίζει την αγωνιστική συσπείρωση της μικρο-μεσαίας αγροτιάς.

Τέταρτον: Συνεχίζει απτόητος να προσφέρει απλόχερα τη συμβολή του στη συσκότιση του πραγματικού περιεχομένου και της ουσίας του αγροτικού προβλήματος, αθωώνοντας ουσιαστικά την ευρωένωση των πολυεθνικών και την ΚΑΠ, αμβλύνοντας τις εγκληματικές ευθύνες των αντίστοιχων πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και, βέβαια, πολεμώντας τη μόνη, ρεαλιστική και ωφέλιμη για τους μικρούς αγρότες και όλους τους εργαζόμενους διέξοδο του αγροτικού παραγωγικού συνεταιρισμού, στο γενικότερο πλαίσιο της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας.