Με τυμπανοκρουσίες και εκτενείς αναφορές στον αστικό Τύπο παρουσιάζονται οι εξωτερικές «αξιολογήσεις» πέντε τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, τις οποίες έδωσε στη δημοσιότητα η Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας στην ανώτατη εκπαίδευση (ΑΔΙΠ). Η ολοκλήρωση του έργου της «αξιολόγησης» στα συγκεκριμένα τμήματα πλασάρεται ως τεράστιο βήμα για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης, ενώ η ίδια η «αξιολόγηση» παρουσιάζεται ως το «φάρμακο διά πάσαν νόσον». Τη στιγμή, δηλαδή, που η «αξιολόγηση» είναι ένα ακόμα μέτρο για την ολοκληρωτική προσαρμογή της ανώτατης εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου, παρουσιάζεται ως το μέσο με το οποίο η ανώτατη εκπαίδευση δήθεν θα αναβαθμιστεί...

Οσο κι αν η «αξιολόγηση» προβάλλεται από την κυβέρνηση και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» με θετική χροιά, στην πραγματικότητα είναι: Μοχλός προκειμένου να ασκείται έλεγχος στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ για το κατά πόσον υιοθετούν και εφαρμόζουν τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Εργαλείο ενταγμένο στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, προκειμένου τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ να «αξιολογούνται» με τους κανόνες της αγοράς, με τα κριτήρια που το κεφάλαιο θέτει και στη συνέχεια να κατατάσσονται ανταγωνιστικά σε καταλόγους. Μέτρο κομμένο και ραμμένο στο μοντέλο του πανεπιστημίου που λειτουργεί με επιχειρηματικά και ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και φτιάχνει ανταγωνιστικό «προφίλ» για να διεκδικήσει το μερίδιό του στην αγορά της ανώτατης εκπαίδευσης.

Η διαδικασία της «αξιολόγησης» προχωράει παρέα με τις υπόλοιπες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση, όπως ακριβώς τις ορίζει η διαδικασία της Μπολόνια για τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης. Η «αξιολόγηση» δεν είναι αποσπασμένη από τους σχεδιασμούς για δημιουργία μιας ενιαίας «αγοράς» ανώτατης εκπαίδευσης από ιδιωτικά και δημόσια - ιδιωτικοποιημένα πανεπιστήμια που λειτουργούν με κερδοσκοπικά κριτήρια. Στη δίνη του ανταγωνισμού, το κάθε πανεπιστήμιο διεκδικεί τη χρηματοδότησή του με κρατικό χρήμα, αναζητά χρηματοδότηση από ιδιωτικές πηγές (δίδακτρα και επιχειρήσεις που παρεμβαίνουν στην Παιδεία). Και στο σημείο αυτό η «αξιολόγηση» και οι εκθέσεις «αξιολόγησης» παίζουν ρόλο, καθώς οι μεν επιχειρηματίες θέλουν να γνωρίζουν πού πάνε να κάνουν μπίζνες, τα δε πανεπιστήμια επιδιώκουν «καλές» - με τα κριτήρια της αγοράς - εκθέσεις για να προσελκύουν πελάτες, να ανεβαίνουν θέσεις στις κατατάξεις «καλών» και «κακών» ιδρυμάτων, να διασφαλίζουν τη βιωσιμότητά τους...

Αυτά τα πανεπιστήμια όμως δεν υπηρετούν την επιστήμη και την έρευνα για όφελος του λαού και της νεολαίας. Αντίθετα, για να «αρέσουν» στους επιχειρηματίες διδάσκουν εκείνα τα στοιχεία που αυτοί εκτιμούν ότι χρειάζονται οι απόφοιτοι - φτηνοί ευέλικτοι εργαζόμενοι. Κάνουν «σκόντο» στη μόρφωση και παρέχουν στην πλειοψηφία των φοιτητών ληξιπρόθεσμη και ακριβοπληρωμένη κατάρτιση. Παράγουν ερευνητικό έργο το οποίο καρπώνονται οι επιχειρήσεις για ιδιωτικά κέρδη. Γι' αυτό και στις εκθέσεις «αξιολόγησης» εκθειάζονται προσπάθειες «αξιολογήσεων» στις οποίες έχει βαρύνουσα σημασία η γνώμη των εργοδοτών ή συμμετέχει η βιομηχανία. Γι' αυτό και ξεκαθαρίζεται η εχθρική στάση απέναντι στις κινητοποιήσεις που - όπως σημειώνεται στην έκθεση του τμήματος Μηχανικών Περιβάλλοντος του ΔΠΘ - χαρακτηρίζονται ως «μια αντι-ακαδημαϊκή, αντι-παιδαγωγική, αντι-δημοκρατική ατμόσφαιρα». Γιατί ελευθερίες, ακαδημαϊκό άσυλο και αγώνες δε χωρούν στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο.