Ενα ιδιαίτερα σκληρά αντιλαϊκό πακέτο μέτρων, το οποίο περιλαμβάνει νέα φοροεισπρακτικά μέτρα, περικοπές κοινωνικών δαπανών και «περιοριστική» εισοδηματική πολιτική, κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος των εργασιακών σχέσεων, του συνταξιοδοτικού - ασφαλιστικού συστήματος της χώρας, καθώς και του συστήματος υγείας, ζητά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μέσω του Συμβουλίου ΕΚΟΦΙΝ, από την Ελλάδα. Και όλα αυτά, στο όνομα αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, του χρέους, της χαμηλής ανταγωνιστικότητας και της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας των δημόσιων οικονομικών...

Επιβεβαιώνεται έτσι πλήρως η θέση του ΚΚΕ ότι σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης, Ευρωπαϊκή Ενωση και κεφάλαιο κλιμακώνουν την αντιλαϊκή επίθεσή τους, με εμφανή επιδίωξη την προστασία των μονοπωλιακών ομίλων, μέσω της μεταφοράς των συνεπειών της κρίσης στα λαϊκά στρώματα.

Μπροστά στον ορυμαγδό των μέτρων που απαιτεί το κοινοτικό διευθυντήριο, και εμφανώς αμήχανος, ο υπουργός Οικονομίας Γ. Παπαθανασίου απλώς ανέφερε ότι δεν υπάρχει θέμα αύξησης του ΦΠΑ, ενώ ομολόγησε ότι για τη χώρα μας - και 4 ακόμη χώρες - έχει κινηθεί η διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, κάτι που αναμένεται να επισημοποιηθεί στις συστάσεις που θα ανακοινωθούν στις 24-25 Μάρτη. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση, η οποία αποδέχεται επί της ουσίας τα μέτρα πολιτικής της ΕΕ, απλώς επιχειρεί να κερδίσει χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές και μετά να προχωρήσει επί του πρακταίου... Να υλοποιήσει δηλαδή το αντιλαϊκό πακέτο.

Ειδικότερα, στις συστάσεις που απηύθυνε προς την Ελλάδα το Συμβούλιο ΕΚΟΦΙΝ, με αφορμή την αξιολόγηση του επικαιροποιημένου προγράμματος σταθερότητας, ζητά:

α) Την ενίσχυση της δημοσιονομικής σταθεροποίησης της Ελλάδας, με λήψη μέτρων εντός του 2009.

β) Τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.

γ) Τη βελτίωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και του ελέγχου των κρατικών δαπανών.

δ) Τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών μέσω της λήψης μέτρων στους τομείς της υγείας και το συνταξιοδοτικό.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει τομέας της οικονομικής και κοινωνικής ζωής που η ΕΕ να μη ζητά αντιλαϊκές ανατροπές.

Για τα μεν δημοσιονομικά απαιτούν τη λήψη σαφώς καθορισμένων μόνιμων μέτρων, τόσο στα έσοδα, όσο και στις δαπάνες, ώστε το δημοσιονομικό έλλειμμα να μειωθεί κάτω από το 3% εντός του 2009. Κάνουν ευθεία παρέμβαση στην εισοδηματική πολιτική του 2009, ζητώντας την εφαρμογή πολιτικής λιτότητας σε μισθούς και συντάξεις. Με την απαίτηση για λήψη μέτρων μόνιμου χαρακτήρα απλώς απορρίπτουν τις κυβερνητικές θέσεις για νομιμοποίηση αυθαιρέτων και ημιυπαίθριων χώρων ή ακόμα και το μέτρο «κράχτη» της έκτακτης φορολογίας των εισοδημάτων άνω των 50.000 ευρώ, κάτι που θα ανακουφίζει προσωρινά τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ ενόψει ευρωεκλογών δε θα προκαλούσε τη λαϊκή μήνι. Κρίνονται επίσης ως ανεπαρκή τα μέτρα περιορισμού των κοινωνικών δαπανών κατά 500 εκατ. ευρώ που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση. Αντίθετα, μόνιμου χαρακτήρα μέτρα σημαίνει αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων και από την άποψη αυτή η θέση του Γ. Παπαθανασίου, ότι δεν υπάρχει θέμα αύξησης του ΦΠΑ, μόνο θυμηδία προκαλεί.

Στην ίδια κατεύθυνση με τον ΟΟΣΑ, η ΕΕ ζητά σαρωτικά μέτρα στις εργασιακές σχέσεις και σε άλλες αγορές, στο όνομα ενίσχυσης της ανταγωνιστικής θέσης της ελληνικής οικονομίας. Ζητούν δηλαδή την κατάργηση του κατώτατου μισθού, άρα και των συλλογικών συμβάσεων, την «απελεύθερωση» του ορίου των απολύσεων, το σφαγιασμό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, την επιμήκυνση του εργάσιμου βίου, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός αντιδραστικού εργασιακού περιβάλλοντος στα μέτρα της «ευελφάλειας».

Οι δε πολιτικές μεταρρύθμισης των φορολογικών υπηρεσιών και της χάραξης δημοσιονομικής στρατηγικής μακράς πνοής συνδέονται άμεσα με την αύξηση του φορολογικού βάρους που θα κληθούν να επωμιστούν τα λαϊκά στρώματα, όσο και με την περιστολή των κοινωνικών δαπανών, σε Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση.

Η συνέχιση των ανατροπών, τέλος, στο συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό και στη δημόσια υγεία αποτελεί μόνιμη επωδό της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης. Απλώς, η πρώτη το εκφράζει δημόσια. Ως επιχείρημα προβάλλουν το αντιδραστικό ιδεολόγημα της γήρανσης του πληθυσμού και της εξ αυτού απαίτησης για θωράκιση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας των δημόσιων οικονομικών.