«Η εντύπωση πως εκείνοι που μας κυβερνούν είναι ηγέτες που έχουν χάσει πια την εμπιστοσύνη των λαών τους κερδίζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Παντού στις χώρες μας, στην Ευρώπη, μια υπόγεια μάζα κινείται αθόρυβα κάθε πρωί στα τούνελ του Μετρό για να προλάβει την πρωινή βάρδια. Κι ύστερα πάλι το απομεσήμερο ξαναπαίρνει τον ίδιο σιωπηλό δρόμο της επιστροφής, για να συνεχίσει το ίδιο απαράλλαχτο δρομολόγιο την επόμενη μέρα. Είναι οι υπόγειοι, οι αποκλεισμένοι, οι άνθρωποι που κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς για την κρίση, όχι όπως τους κάνουν οι ηγέτες τους, αλλά με τον δικό τους τρόπο: με το κεφάλι σκυφτό από την κούραση, κρεμασμένοι από μια χειρολαβή, συλλογίζονται και μετρούν κάθε μέρα την αξία τους, τη ζωή τους, την επιβίωσή τους, το πρόσωπό τους στην κοινωνία (...) Αυτήν τη βία ποιος θα βρεθεί να την ονοματίσει;

(...) η οικονομική κρίση δεν έρχεται μόνη της, αλλά είναι πια φανερό πως κουβαλάει μαζί της και μια κρίση νομιμότητας των ηγετών μας, ένα έλλειμμα ισότητας, ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Πόση ακόμη φτώχεια μπορούν να αντέξουν οι κοινωνίες μας, που μέχρι τώρα ήταν συνηθισμένες να παρακολουθούν στην τηλεόραση τη φτώχεια των άλλων; Και πόσο ακόμη μπορούν να αντέξουν οι αποκλεισμένοι τις πολιτικές που τους αφαιρούν το δικαίωμα της εργασίας - αυτήν την ωμή βία που δεν τολμάει να πει το όνομά της;» (από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).