Η μόνη αλήθεια, που, όπως κι αν την ρίξεις, αυτή θα σηκωθεί και θα σταθεί στα πόδια της, είναι ότι αυτοί που δουλεύουν, αυτοί που παράγουν πουλώντας έναντι μισθού την εργατική τους δύναμη, αυτοί είναι και οι μόνοι που πληρώνουν όλους τους άλλους. Μόνον έτσι λειτουργεί το σύστημα: Επειδή στα κάτεργα όλου του κόσμου (κι αυτά που είναι «λουξ», κάτεργα είναι) καταναλώνεται ζωντανή εργασία, που δεν πληρώνεται για όλο το προϊόν που παράγει, αλλά μόνο για την τιμή που οι συσχετισμοί τής κάθε στιγμής μπορούν να εξασφαλίσουν. Οσο πιο αδύναμοι στην οργάνωσή τους οι εργάτες, τόσο πιο φτηνή η τιμή που πουλάνε την εργατική τους δύναμη.

Απλά πράγματα αυτά. Που, όμως, η διαρκής απόκρυψή τους επιτρέπει σ' όλους αυτούς που ζούνε από τη δουλειά των εργατών να εμφανίζονται και ως σωτήρες εργατών, όταν οι άλυτες αντιθέσεις του συστήματος οδηγούν σ' αυτό που γύρω μας ονομάζουν κρίση (θολώνοντας κι εδώ τα νερά, για το τι κρίση είναι).

Αυτό που θέλουν οι απολογητές του συστήματος είναι να πληρωθεί και η ζημιά της κρίσης από αυτούς που πληρώνουν, έτσι κι αλλιώς, την ίδια την ύπαρξη του συστήματος. Από τους εργάτες. Δεν είναι, όμως, τόσο απλό να φορτώνεις τα μόνιμα υποζύγια με καινούρια φορτία. Ετσι αρχίζουν τα παραμύθια, που, όμως, τώρα είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, γιατί τα ίδια και τα ίδια έχουν ειπωθεί τόσες φορές που να είναι και άμεσα αναγνωρίσιμα.

Οταν το ΠΑΣΟΚ, το '85, αποφάσισε να «παγώσει» τους μισθούς, να δώσει δηλαδή πιο πολλά κέρδη στους κεφαλαιοκράτες, επικαλέστηκε το χρέος της χώρας, λες και η χώρα των καπιταλιστών και η χώρα των εργατών είναι το ίδιο πράγμα. Αυτό που έμεινε από τότε έως σήμερα - με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ να εναλλάσσονται - είναι η διαρκής μείωση της αγοραστικής δύναμης του εργάτη.

Στο ίδιο χνάρι, σήμερα, μιλάνε για τις επιβαρύνσεις στο περιβάλλον, λες και είναι οι εργάτες που ρυπαίνουν, ενώ αυτό που θέλουν οι καπιταλιστές είναι περισσότερο κέρδος, που έχουν ανακαλύψει ότι μπορούν να το έχουν πλασάροντας την περίφημη «πράσινη οικονομία». Αυτό που δεν ομολογούν κάτι ΠΑΣΟΚ και κάτι ΣΥΝ, που μιλάνε για «πράσινη οικονομία», το λένε μόνοι τους οι καπιταλιστές. Και μόνον η αλλαγή του στόλου των αυτοκινήτων προς το «οικολογικό» είναι ικανή να δώσει μια τεράστια ανάσα στο σύστημα. Ποιος θα πληρώσει αυτήν την ανάσα, δηλαδή τη νέα κερδοφορία; Αυτοί που παράγουν, αλλά δεν κατέχουν τα μέσα παραγωγής.

Φτάνουμε στο εξωφρενικό, να εμφανίζεται ο ίδιος ο ΣΕΒ να μιλάει δήθεν ενάντια στη λιτότητα. Οχι γενικά ενάντια στη λιτότητα, αλλά στη λιτότητα που θα επιβληθεί από ένα αναξιόπιστο κράτος. Λες και το κράτος είναι των εργατών, για να τους νοιάζει αν είναι αξιόπιστο ή όχι. Απλά, μιλώντας για αναξιόπιστο κράτος, σε βάζει στο δίλημμα «αξιόπιστο - αναξιόπιστο», όταν αυτό που πρέπει να ζητήσεις είναι να καταργηθεί το κράτος των αστών, να στηθεί στη θέση του το κράτος των εργατών. Τζιζ, κακά! Ασε που θα στεναχωρηθεί και ο ΣΥΝ, που βλέπει το κράτος των αστών ως άχρωμο και άοσμο.

Κάτι τέτοιους κινδύνους έρχονται να αντιμετωπίσουν διάφοροι «Πάγκαλοι». Καθώς, όταν λες στον εργάτη ότι δεν φταίει ο καπιταλισμός για τη φτώχεια του, θα 'ρθει η ώρα που θα σε πάρει με τις πέτρες. Και καλά μέχρι εκεί. Που θα φτάσει, όμως, να ξανα-ανακαλύπτει ότι τον καπιταλισμό ή τον ανατρέπεις ή σε στέλνει αδιάβαστο, πώς το αντιμετωπίζεις...

Ο αντικομμουνισμός τύπου «Πάγκαλου» είναι εξαιρετικά χρήσιμος στο σύστημα. Προσπαθεί να προλάβει εξελίξεις. Σιγά μη δε ξέρουν στο ΠΑΣΟΚ ότι βράζει η εκλογική τους βάση. Οτι όλο και πιο ανοιχτά άνθρωποι που ξεγελάστηκαν ξανά και ξανά - από ένα ΠΑΣΟΚ που υπάρχει εργολαβικά για τη σωτηρία των καπιταλιστών - όλο και πιο καθαρά δηλώνουν με στάση ζωής, δηλαδή μετέχουν, παρουσία στους αγώνες που οργανώνουν τα ταξικά συνδικάτα, όλο και πιο συχνά γίνεται και δικό τους σύνθημα το «ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ του Σημίτη μαγαζί», στη σύγχρονή του εκδοχή, καθώς το «Σημίτης» (όπως και το «Πάγκαλος») δεν είναι ένα όνομα, αλλά μια ολόκληρη αντεργατική αντίληψη, είτε το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΝΔ είναι στη κυβέρνηση. Αλίμονο στο σύστημα, αν τώρα δεν επιστράτευε κάποιον Πάγκαλο. Θα σπάσουν και πάλι τα μούτρα τους, αλλά μέχρι τότε θα προσπαθήσουν να κάνουν ζημιά.

Η απάντηση πρέπει να είναι άμεση, καθημερινή. Ο Πάγκαλος έχει τα κανάλια και τις εφημερίδες, που ελέγχει η τάξη την οποία εκπροσωπεί. Οι εργάτες έχουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, άμεση σχέση μεταξύ τους. Εκεί, στην αδιαμεσολάβητη σχέση μεταξύ εργατών, πρέπει να δοθεί η απάντηση στο σάπιο αντικομμουνισμό. Γιατί αυτό που θέλει να χτυπήσει ο Πάγκαλος δεν είναι μόνο το ΚΚΕ (έτσι κι αλλιώς, αυτό δεν το κατάφεραν τόσοι και τόσοι ικανότεροι απ' αυτόν), αλλά το ίδιο το μαζικό λαϊκό κίνημα στη στιγμή που αφουγκράζεται το λόγο των κομμουνιστών, στη στιγμή που η ταξική γραμμή για τη βασική αντιπαράθεση κερδίζει καλπάζοντας έδαφος.