1. Η πολιτική επιρροή ενός κομμουνιστικού κόμματος κρίνεται από τα εκλογικά αποτελέσματα; Φυσικά και όχι. Η πολιτική επιρροή υπολογίζεται κάθε φορά από το επίπεδο συνείδησης και ωριμότητας της εργατικής τάξης. Οπως επίσης είναι γνωστό, και δεν αμφισβητείται, ότι αυτή η συνείδηση δε διαμορφώνεται σαν αποτέλεσμα ελεύθερης και ανεξάρτητης επιλογής, αλλά επηρεάζεται αποφασιστικά, μέσα από διλήμματα, ανοιχτούς ή συγκαλυμμένους εκβιασμούς. Γενικά, από μια επιχείρηση χειραγώγησης και ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στις συνθήκες του καπιταλισμού.

Το οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα πρέπει να παίρνεται υπόψη, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί από μόνο του να αποτελεί το κριτήριο της πολιτικής επιρροής του Κόμματος. Εξάλλου, η πρόσφατη διεθνής εμπειρία δίνει παραδείγματα αντίθετα, που «κομμουνιστικά» κόμματα, με αναθεωρητικές ιδέες, αύξησαν την εκλογική τους επιρροή, π.χ. Ιταλικό «Κ» Κ. Αυτό σημαίνει πολιτική επιρροή;

2. Για το ΑΑΔΜ από τις συζητήσεις μέσα στις Οργανώσεις, αλλά και από τα πρώτα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου, φαίνεται να συμφωνούμε ότι ήταν από τις πιο σημαντικές, ίσως η πιο σημαντική επιλογή του 15ου Συνεδρίου. Στην απόφαση ξεκαθαρίζεται ότι το ΑΑΔΜ και ο αγώνας για το σοσιαλισμό συνδέονται, έχουν την ίδια πορεία, χωρίς να ταυτίζονται μεταξύ τους. Η πάλη μέσα από το Μέτωπο μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, δεν οδηγεί, όμως, αναπόφευκτα στο σοσιαλισμό.

Οσο είναι λάθος να ταυτίσουμε το Μέτωπο με τη σοσιαλιστική επανάσταση, άλλο τόσο, και ίσως πιο τραγικό, είναι να θεωρήσουμε τη συγκρότηση του Μετώπου, σαν στάδιο μετάβασης, στις σημερινές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.

Την προοπτική μας, το ενδιαφέρον μας, ώστε ο Αντιιμπεριαλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας να έχει ως έκβασή του τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεν μπορούμε να την κρύψουμε από κανέναν, όχι γιατί θα εξαπατούσαμε αυτούς με τους οποίους θα πορευτούμε μαζί, αλλά γιατί χρειάζεται να πείσουμε την Εργατική Τάξη και τους συμμάχους της, ότι ριζική αλλαγή δεν υπάρχει χωρίς την κατάκτηση της εξουσίας.

3. Οι οικονομικές διεκδικήσεις δεν οδηγούν άμεσα και εύκολα στην αντίθεση και ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις. Στην καλύτερη περίπτωση, οδηγούν στην παγίωση του αιτήματος για μια ανακατανομή ενός μέρους της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η αντίληψη αυτή, όχι μόνο δεν οδηγεί στη διαμόρφωση αντικαπιταλιστικής συνείδησης, αντίθετα, δημιουργεί και αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει καλυτέρευση σε συνθήκες καπιταλισμού.

Επομένως, για τους κομμουνιστές, κριτήριο δεν είναι η ποσότητα των αγώνων της εργατικής τάξης, αλλά η ποιότητα. Θα πρέπει, δηλαδή, το κόμμα μας να εξετάζει πώς αναπτύσσεται η συνείδηση της εργατικής τάξης, με αφετηρία τις οικονομικές κλπ. διεκδικήσεις και γι' αυτό έχουμε πολλά να πούμε και, κυρίως, πολλά να κάνουμε. Με βάση τα παραπάνω, είναι αναγκαία η προσπάθεια αλλαγής πορείας, με οποιοδήποτε τρόπο, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην ενίσχυση των ταξικών, αγωνιστικών χαρακτηριστικών. Στην πορεία αυτή, το ταξικό σ.κ. δε συναντιέται πουθενά με τις συμβιβασμένες ηγεσίες των «διαλόγων» και της «μιας τουφεκιάς».

4. Το κόμμα μας έγκαιρα, από την πρώτη στιγμή, αντιτάχτηκε στην είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ, αποκαλύπτοντας στον ελληνικό λαό τι πραγματικά θα σήμαινε αυτό και συνεχίζει μέχρι σήμερα αταλάντευτα να αποκαλύπτει και να προειδοποιεί για τις επιπτώσεις της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης του κεφαλαίου. Η ύπαρξη τότε της οικονομικής ενότητας των σοσιαλιστικών χωρών βοηθούσε προπαγανδιστικά και μόνο. Σήμερα που υπάρχει μόνο η καπιταλιστική ενοποίηση, μέσω της ΕΕ, πρέπει να υπολογίζουμε σωστά το συσχετισμό δύναμης και μέσα από τη δυναμική της δράσης και της εξέλιξης. Το ότι οι δυνάμεις σήμερα στο εσωτερικό και διεθνώς δεν είναι ισχυρές, δεν είναι λόγος να διστάζουμε να εκμεταλλευόμαστε τις όποιες αδυναμίες του κεφαλαίου στην πορεία αναδιάρθρωσής του και στις μεταξύ των αντιθέσεις. Η δικαίωση για την εργατική τάξη δεν μπορεί να έρθει, χωρίς την αποδέσμευση και τη διάλυση αυτής της ενοποίησης. Βεβαίως, δεν μπορείς να αγνοείς συσχετισμούς που κρίνουν το αποτέλεσμα, όμως ταυτόχρονα δεν μπορείς, στο όνομα του συσχετισμού, να φθάνεις σε «εκπτώσεις» καθηκόντων και στόχων. Εύκολα, στο όνομα του εφικτού, γίνεσαι διαχειριστής του συστήματος.

5. Στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, είναι πολλά τα παραδείγματα των επιθέσεων που δέχεται ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, από τη μικροαστική και οπορτουνιστική, αλλά και την αστική προπαγάνδα. Αιτία είναι ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αποτελεί καθοριστική πηγή δύναμης για το κομμουνιστικό κόμμα στην πορεία δράσης του.

Συνήθως, γίνεται προσπάθεια να επικρατήσει η άποψη ότι η παρουσία των τάσεων είναι δημοκρατία και ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός κατοχυρώνει την αυθαιρεσία της καθοδήγησης έναντι της βάσης.

Βεβαίως, μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις παραβίασης των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, η τήρηση των αρχών του, όμως, απαιτεί ζωντανή λειτουργία όλων των κομματικών μελών, συμμετοχή στην ενιαία δράση, να επιτυγχάνεται η υλοποίηση των αποφάσεων, να ασκείται δημιουργικός έλεγχος, να είναι αποδεκτή η κριτική και να επικρατεί η αυτοκριτική. Τότε θα υπάρχει, θα απαιτείται, η συμμετοχή στην επεξεργασία των αποφάσεων και θα εξασφαλίζεται η πλειοψηφία στην απόφαση. Η διόρθωση των παραβιάσεων δε συνεπάγεται την κατάργησή του.

Και κυρίως πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτά δεν πετυχαίνουν με κανόνες, χρειάζεται συνειδητή κομμουνιστική πειθαρχία. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν εκφράζει απλά τη σχέση της ιδεολογίας και των οργανωτικών βάσεων του Κόμματος, καθορίζεται από το περιεχόμενο της ταξικής πάλης, αφορά και όλη τη μετέπειτα σοσιαλιστική κοινωνία.

Με λίγα λόγια, δεν είναι δυνατόν να είσαι κομμουνιστής και να αρνείσαι το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Τέλος, όσοι ανέλαβαν την ευθύνη να καθορίσουν τη φυσιογνωμία του Κόμματος, ας κάνουν την αυτοκριτική τους και να μη βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη κομμουνιστικών, επαναστατικών χαρακτηριστικών των κομματικών μελών, που είναι σε θέση να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορική του διαδρομή με πορεία στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Αχτίδα Μεταφορών